The furious Fifties hebben hun tanden laten zien!

We moeten nog ruim 3 dagen naar Kaap Hoorn (of Islas de Hornos, zoals het eilandje officieel heet). Nog 790 mijl tot dit punt.

Op 16 december gaan we die ronden, ergens einde middag, begin avond, zo zegt onze routing nu.

Tot die tijd hebben we de “gemiddelde “wind die hier vaak is, zo ongeveer alles tussen de 25 en 30 knopen met uitschieters naar boven en beneden. Hier zie je de route voor de komende 3 dagen:

 

Je ziet onze concurenten: GS2 (groen), Whiskey Jack (blauw), Amhas (rood) en Milai (paars),en wijzelf in het oranje. De rest zijn bootjes van de te volgen routering naar de Hoorn. Gelukkig zie je dat alledrie de modellen dezelfde route aangeven, behalve dat de rode (GFS) ons eerst nog even een slagje naar het oosten laat maken. Maar de wind is meer westerlijker dan dit model nu denkt, dus dat doen we niet. We volgen de route van het groene en blauwe model, die komen aardig met de werkelijkheid overeen en zeggen ook beide hetzelfde, namelijk nog 200 mijl doorvaren en als de wind naar het NW shift, gijpen, wat logisch is. Dan nog 1 laatste lange downwind slag van zo’n 600 mijl naar de Hoorn. Klinkt makkelijk toch? Nog slechts 1 gijp en dan gaan we de Hoorn ronden! Haha!

In de afgelopen 2,5 week heeft de zuidelijke oceaan heeft ons wel wat toegeworpen!

• Erg lastige kruiszeeen met golven vanuit de zijkant wat veelvuldig leidde tot uit het roer lopen en het de stuurautomaat heel lastig maakte.
  Wij moesten dat weer compenseren met kleinere zeilen of veelvuldig zelf sturen.
• Dit leidde ook tot overmatige belasting van onze lijnen en op een gegeven moment brak de tackline die onze kleine spinnaker aan de boegspriet bevestigde. Daardoor kwam dit zeil achter onze boot hoog in de lucht te hangen vast gehouden door val en 1 schoot. De lijn brak natuurlijk bij een zware vlaag van zo’n 30 knopen en de SH lag in de broach. Gelukkig gingen we niet hard, maar we kregen de boot niet meer downwind en we hadden daardoor geen keuze dan de val te laten gaan totdat het zeil in het water lag en toen via het water het zeil naar binnen trekken. Natuurlijk in de pikdonkere nacht met weinig zicht, veel wolken, geen maan, hoge golven en regen. Uiteindelijk is het gelukt alles binnen te halen maar hard ga je er niet van en het kost bakken met energie.
• Inmiddels is het tussen de 5 en 8 graden bij een watertemperatuur van 7 graden. Deze zal nog dalen naar 5 graden. Dat is behoorlijk koud om in te leven. Dat betekent ook veel condens, alles is nat binnen, als krijgen wij nog wel een deel droog met de verwarming. Alles buiten je slaapzak is erg vochtig.
• Een serieuze stom van 50 knopen gedurende 1 dag. Volledig dichtgereefd met onze kleine fok huizenhoge golven afstormen met boot snelheden tot boven de 20 knopen.  Heel onrustig, slecht slapen, want je wordt als een zoutzak heen en weer gesmeten. Veel brekers over de boot, maar je vaart zo hard dat er slechts weinig brekers volledig over de boot heen slaan. Gelukkig is het schip hier op gebouwd. Keihard de golven afsurfen en daarmee de grootste klappen ontlopen. Snelheid is je vriend, werd er van te voren gezegd en dat klopt helemaal. Hoe hoger de snelheid hoe veilliger het wordt. Geen brekers van achter in de kuip en de zwaarste golven ontneem je grotendeels hun kracht. Het enige is dat je wel een top stuurautomaat moet hebben, want het is een complex gegeven om dit goed te kunnen sturen. Gelukkig hebben wij die!
• En als laatste but not least, het continu “aan” staan, continu alert zijn om je schip door zware zeeen heen te loodsen, te reven, ontreven talloze keren. Voorzeilen wisselen, op en afschakelen, vallen en lijnen controleren op slijtage, binnen electronika controleren, roerlagers, etc etc. Heel veel controle om te zorgen dat je niet in de problemen komt. Want hier onderin onze aardbol is er geen hulp voorhanden en moet je het zelf doen. Feitelijk vind ik dat het mooiste wat er is. Je moet jezelf redden en het samen met moeder natuur doen. Wat er ook gebeurt. En er is niemand die je de “schuld” kan geven. Je doet hetzelf en je kiest er zelf voor. Dan had je je maar beter moeten voorbereiden. Voor mij is dit leven in optima forma!

 

Het vooruitzicht de komende 3 dagen:

Er komt nog een zwaar front aan voordat we Kaap Hoorn kunnen ronden. Kijk maar in onderstaande kaart:

 

Het rode gebied, tegen de kust van Chile aan is het front wat langs gaat komen. In dit front zit een storm met 40 knopen wind en vlagen tot 55 knopen. Gekoppeld aan golfhoogtes die hoger zijn dna 6,5 meter, betekent dit dat je hier niet in wilt terecht komen. De oplossing is ook vrij eenvoudig: Of er voor langs oversteken of wachten tot de storm voorbij is en er achteraan naar de Hoorn varen.

Wij kunnen er precies voor langs. We hebben  nu een marge van zo’n 12 tot 16 uur en dat is meer dan genoeg om het veilig te houden. We moeten dit front natuurlijk wel erg goed monitoren, maar alledrie onze modellen geven hetzelfde tijdsframe, alleen de windkracht varieert fors. GFS geeft de hoogste windkracht (40 knopen), maar EXMWF en ICON zijn veel milder. Die komen niet verer dan 30 knopen en ook veel lagere golfhoogtes. Daarnaast trekt het front bij ECMWF ook nog eens 12 uur eerder voorbij, dus hebben wij nog meer speling.

Kortom, het is als het oversteken van een snelweg die nu nog redelijk leeg is, maar heel vol gaat worden. En tijdens die piek, moet je er gewoon niet willen zijn.

We worden bij dit stoort serieuze momenten ook ondersteund door de meteoroloog van de organisatie, Christian Dumand, een in frankrijk zeer veel gebruikte man voor vele races in class40, Imoca en Mini Transat.

Hij heeft de volgende consequenties opgeschreven (het zijn en blijven adviezen!):

• Milai en Sec Hayai kunnen doorvaren., zij zullen op tijd zijn voordat het front langs komt.
• Amhas kan veel beter wachten, want ze gaan het niet redden.
• GS2 en Whiskey Jack kunnen ook gewoon doorvaren, het front is hoogst waarschijnlijk al verdwenen als ze er aan komen.

In alle gevallen moet iedereen het front blijven monitoren, want het kan zo maar een aantal uren versnellen of vertragen.

Feitelijk heeft Amhas dus de grootste pech. Het lijkt mij een lastige keuze en tegelijk levert het ze niks op om door te varen. Ze kunnen ons (zeker op 200 mijl voor de Hoorn) niet meer in halen en de anderen liggen te ver achter om ingehaald te worden. Het is alleen mentaal een lastige om op de rem te drukken in een race.

Nadat we de Hoorn gerond hebben moeten we naar de finish die je hierboven ook ziet staan als grote “F”.

Daarna moeten we zelf de laatste 70 mijl naar Ushuaia het Beagle kanaal opvaren. Alle weersvoorspellingen zeggen dat dit licht weer wordt en bij een noorden wind dus een halve windse koers in vlak water. Dat zou een makkie moeten zijn!

 

De 2e race in deze etappe:

De race eindigt op het punt zoals hierboven genoemd en wat je in het kaartje kan vinden. Dit is tegelijkertijd de individuele start voor een “tussen race” (die NIET meetelt voor de Globe40 race zelf !).

Deze race gaat om de Tropy Isla Grande Del Fuego, genoemd naar het eiland waar Ushuaia op ligt. Deze race gaat om de absolute zeiltijd tussen de finish lijn (die dan weer startlijn is geworden en de finish in de baai van Ushuaia.

Ik zal daar in de laatste dag op terugkomen met een detail kaart.

Hopelijk genieten jullie weer van deze uitgebreide uitleg en we spreken elkaar weer als we in Ushuaia zijn!

Frans  en Ysbrand