Op de site heb je kunnen lezen dat Chris uiteindelijk niet gestart is en dat ik zelf na hard werken eigenlijk met een hele slechte voorbereiding gestart ben.

Het onderstaande is hoe ik het zelf heb beleefd:

Ikzelf wist niets af van de problemen van Chris. Ik lag vooraan in de haven en werd als een van de eerste naar buiten gesleept. Ik was al ruim anderhalf uur buiten aan het varen voordat de race begon en wachtte op het startsein. Ik zag Chris nog steeds niet uit de haven komen en werd daar onrustig door. Toen het startsein klonk en ze niet was gekomen, begreep ik dat er iets mis was, maar wist niet wat. Je mag geen telefoon meenemen van de klasseregels, dus ik kon haar ook niet bereiken.

In tussen was de wind behoorlijk toegenomen en had ik al mijn aandacht nodig om de boot in de hand te houden en te zorgen dat in in elk geval startte en geen schade voer. Aangezien deze boot nog geen mijl gevaren had, waren alle zaken nieuw en was het echt een eerste test! Ik besloot voorzichtig te zijn en had gehoopt op een rustige wind. Helaas bleek dat tegen te vallen, ik moest vol aan de bak om te zorgen dat de boel heel bleef.

In de eerste 2 uur van de race voeren we allemaal achter elkaar aan met alleen het grootzeil en genua ( het kleine voorzeil) zonder spinnaker (het grote voorzeil om heel hard te kunnen zeilen). Ik bleef goed bij en was tevreden.
Constant was er de vraag wat er met Chris was en of het goed was en tegelijkertijd ging de boot zo snel dat ik me afvroeg wie er aan het zeilen was: Ik de boot, of de boot met mij.

Kreeg uiteindelijk via de marifoon via de klasse organisatie te horen dat ze niet was gestart, vanwege materiaal pech. Wist dus dat ze niets mankeerde, maar verder niet hoe en wat. Dat hoorde ik pas na de finish.

Intussen was de wind nog meer toegenomen en surfde ik continu met een snelheid van 12 tot 14 knopen van de golven af met de rest mee. Dat was een vreemd gevoel, zeer opwindend, spannend en volledig onbekend tegelijk. Ik had nog nooit op deze boot gevaren, laat staan met inmiddels 6 bft en met deze snelheden. Aangezien deze race een solo race is, doe je alles alleen, of stuur je met je stuurautomaat. Maar ook dat is erg wennen, namelijk niet sturen en toch zo hard varen. De vraag komt dan weer op wie de baas was, ik of de boot!?

Na een paar uur viel ik om van de slaap. Ik had de afgelopen weken zo hard gewerkt om alles af te krijgen dat ik niet goed was uitgerust, laat staan om een wedstrijd van bijna 360 km ( 200 mijl) goed te beginnen.Ik besloot mijn doelen te bepalen op leren slapen terwijl de stuurautomaat stuurt, zorgen dat alles heel blijft, niet teveel pushen en straks weer aankomen (straks is dus na ongeveer 40 uur).

Nadat ik de helft van de race had afgelegd kwam ik bij het draaipunt. Inmiddels was ik iedereen kwijt en had ik het idee dat ik veruit laatste was.
Daarna moest ik terug kruisen (tegen de wind in varen) en nam de wind toe tot 25 tot 30 knopen ( ook weer 6 a 7 bft). De boot kreeg het behoorlijk te verduren, maar mijn vertrouwen groeide, want ze gaf geen krimp. Eigenlijk liep ze heel lekker en ik had het gevoel een goede voortgang te maken. Maar ja, ik lag wel laatste, dacht ik. Toen de wind wat afnam, besloot ik ook mijn spinnaker op de boegspriet te hijsen. Op het moment dat ik de tacklijn aan wilde trekken, brak het draaipunt af en had ik dus een 80 m2 grote spi aan de val en 1 schoot hangen met een paaltje eraan van 2,4m. Daar werd ik niet blij van. Gelukkig was er geen ontwerper of botenbouwer aan boord, want die had ik ter plekke overboord gezet. Kreeg de boel heel binnen en kon verder alleen maar balen dat ik geen Spinnaker kon voeren.

Uiteindelijk de volgende ochtend komen we weer bij de boei aan die de ingang markeert van de baai en daar kom ik ineens nog 3 andere boten tegen. De wind valt geheel weg en we liggen bijna 4 uur te dobberen, zonder vooruit te komen. Na 4 uur gaat de wind weer ‘aan’, en kan ik de baai invaren.
We hebben nog een mooie race de baai in. Daar blijk ik net binnen de tijd te zijn gefinisd als 45^ste van de 72 en in mijn klasse 17^de van de 38.

Ik was er helemaal niet tevreden mee. Boos op de bouwer, de ontwerper om allemaal dingen die niet werkten. Nadat ik een nachtje had bij geslapen en met andere zeilers en ontwerpers had gesproken werd dat enigszins gerelativeerd. Het was een eerste boot van een nieuwe serie. Er was nog nooit mee gevaren, niets getest. Ik moest blij zijn dat ik de race had uitgevaren en dat er dingen stuk gingen, tja, dat hoort nu eenmaal bij een eerste test vaart.

Achteraf mag ik redelijk tevreden zijn, veel geleerd en de potentie van de boot een klein beetje gezien.

Zeer hoopgevend voor de volgende race.

Ook gaf de race tijd om na te denken over de afgelopen weken en over de hele campagne. Toen ik terug kwam bleek Chris haar schip nog erg veel kinderziektes te vertonen. Zelfs zo veel dat we hebben moeten besluiten om haar schip terug te sturen naar de werf in Duitsland. Dat klinkt wel heel makkelijk,, maar in feite betekent dit dat de Transat 2009 voor Chris niet meer mogelijk is. Groot voordeel is dat er in 2010 nog een Transat race is en die gaat Chris dan varen.
Dat geeft haar een extra jaar de tijd en tegelijkertijd kunnen Chris en ik samen alle kwalificatie wedstrijden gaan varen deze zomer.

We varen dus meer samen in de wedstrijden en doen ook samen ervaring op. En die kunnen we dan weer gebruiken als we individueel gaan varen als haar boot begin augustus weer klaar is.

Conclusie: De rest van het programma is als volgt:

1 Mini Fastnet. Race varen Chris en Ys samen

2 Marseille- Alger- Marseille race Chris en Ys samen

3 Marseille -Lissabon race, Chris en Ys samen.

De data kun je vinden op onze site,, maar de eerste race begint aanstaande zaterdag. Chris haar boot wordt vrijdag door Hans naar Duitsland terug gebracht, dus daar hoeven we ons geen zorgen meer om te maken.

Ysbrand zijn boot heeft bootnummer 713, je kunt ons volgen via de site van de race organisatie. De link vind je via onze site..

Please follow and like us: