Ik gooi mijn kopje koffie om; over mijn camera, op mijn logboekje. grrr. Mijn armen maken ongecontroleerde bewegingen. Mijn lijf wenst nog steeds rust. De 10 dagen hebben heel wat gevraagd van lijf en geest.

een terug blik;

Op 22 juni vertrek ik, met stille trom. (waar Ys later op is gaan roffelen). Ik moet eerst de zee op om te voelen. Het is heel simpel een parcours varen van 1000mijl (een lus van de zuidoost kust van Ierland naar Bordeaux v.v.) zonder geavanceerde navigatie middelen, dus met potlood, papieren kaarten plotter en lineaal op pad en niet te vergeten de sextant. Ik heb geoefend met Ys, maar op zee is het  ‘even een zonnetje schieten’ een stuk ingewikkelder. Zonder motor, althans deze is mee om de haven mee in en uit te varen. Weersvoorspellingen boven windkracht 6 is de enige andere reden om een haven aan te doen.

Om 16.28 uur schrijf ik: ‘Ik ben nu 8 uur onderweg nog 10 dagen te gaan?!!! Ik plas nog eens en nog eens. Mijn hoofd zit op slot mijn lijf is onderweg. 1000mijl is zo ongrijpbaar. “

Ik hoor het brommen van motoren. Gelukkig hebben we voor deze 1000mijl een “ais”-ontvanger geinstaleerd. Maar in de nacht en met weinig wind het kanaal oversteken; tussen de file tankers door met mijn notedopje, geen back up van Ys als ik het echt niet weet in te schatten, ik vind het vreselijk!

Ze zijn vergeten de wind aan te doen. Ik voel me opgesloten in een lome soep met plastiek zware golven.

In de 20minuten slaapjes passen mijn dromen niet. Daar heb ik wat op bedacht, de dromen te dromen als ik wakker ben. Zo kom ik heel wat mensen tegen, praat tegen ze om alles een plek te geven. Jammer is dat de dromen vaak oninteressant zijn.

Regelmatig val ik in slaap. Letterlijk; terwijl ik aan het sturen ben met gennaker in de andere hand. Valt inene elke spierspanning weg. En val. Ik schrik. Ik moet me aan lijnen neem ik me voor.

Ik luister muziek om mijn hoofd te ontspannen. Ik zing, schreeuw luidkeels mee. De tranen rollen over mijn wangen. Het raakt me. Een hele zee voor mij alleen. De kleuren blauw. Geen moment hetzelfde. Maar nu een heerlijk water. Een boot die me overal brengt. Het voelt niet eenzaam. Waakzaam wel. Ik doe het met wat ik voel en zie. De dolfijnen komen en gaan. Vrijheid in een notedop.

Maar er zijn ook zorgen. De fuelcel slurpt meer Methanol dan gedacht. De klusjes aan boord nemen veel tijd in beslag en zo doet de stuurautomaat het meeste stuurwerk. Dat moet veranderen. Als ik er echt 10 dagen over doe, en daar ziet het naar uit na 2 totaal windstille dagen. Ik zet streepjes op het tankje, ik heb nog voor 2 volledige dagen, waar ik nog 5 dagen mee zal moeten doen. We spreken af: -Zodra een situatie spannend wordt klimmen er zo’n 4 “imaginary friends” aan boord-.  Dat ik overdag zal sturen en Auri ‘s nachts. Het fijne van de Ifrends is dat ik met hen kan overleggen. De manoeuvres met hun door kan nemen. Zo maken we midden in de nacht een wereldse gijp. Ik deel een flinke pluim uit. Later schrik ik wakker hoelang heb ik geslapen. Ik word boos op mijn Ifrends waarom hebben jullie me niet wakker gemaakt, we varen de verkeerde kant op… Ze zijn verdwenen, de lafaards.

Het gebeurd steeds vaker. Ik slaap door de wekker heen. Hoeveel decibel, en hoelang ringt hij? Het was een dure aanschaf. Het is nogal belangrijk om niet langer dan 20 minuten te slapen. Ik maak me zorgen. Soms ben ik al in slaap gevallen voordat ik de wekker heb kunnen zetten. Verschrikt kijk ik op tegen 4 gezichten. Een first 45 dacht op deze ochtend eens een kijkje te komen nemen. Na 8 dagen geen mens in de ogen te hebben gekeken, weet ik niets te zeggen. Ik voel me betrapt in een bloemetjes pyjama met verlepte teddybeer in mijn slaapkamer. In werkelijkheid lag ik te slapen in volledig zeilpak op de kuipvloer.

Dan zie ik een andere Mini. Met verrekijker; Een rode. Bruce???? Ik roep op op de marifoon. Hij reageert niet. De moed zinkt in mijn schoenen. Maar hij komt dichterbij” I have a message!!!” Het is Bruce. Mijn accu’s/batterijen zijn door mijn zuinige methanol verbruik onder het peil gekomen om met de marifoon te kunnen zenden. Maar in de survival ton zit de handheld. Heerlijk is het om te kunnen delen. Bruce heeft het ook zwaar. De windstiltes eating your brains out, don’t you think. Hij heeft nog vers fruit. Ik ben al een tijdje door mijn hele voorraad heen. Hij gooit me 3 appels toe. 1 voor de dolfijn. 2 voor mij. HEERLIJK!!!

Een coldfront is coming. We besluiten bij elkaar te blijven. Ik ga harder met de spinaker. Vervolgens de  code 0 maar die van mij komt los, ik moet hem strijken. Voordat ik de code5 te voorschijn heb, zitten we al in het front. Ik verlies Bruce meteen uit het oog. Zijn toplicht is te zwak. Moe of niet. Mijn lijf zit vol spanning. Ik zet een 1e rif. Ik zet het 2e. De balans is zoek, de genua is te groot, maar met inmiddels 22knoop. stik donkere nacht en golven. Ga ik als het niet echt moet niet naar voren om een rif in de genua te zetten. het regent. Een koufront uit de boekjes. Ik zie 28 knopen. Pas als de dag allang op gang is, draait de wind. Het front is voorbij, maar ook de wind en niet de golven.

Tranen, ik verlangde zo naar Ys, een bed, een appel, een kopje koffie, mijn Ipod, een douche. Ik ben zo moe. Mijn lijf zo vol met alles wat ik mee maakte. Er past echt niets meer bij. Maar de zee besluit anders. Ik moet nog een lange nacht en dag buiten blijven. Deinend op enorme golven van het Lagedrukgebied. Bang dat ik met de haven in zicht op de rotsen wordt gezet. 2 mannen komen om 04.00 vragen of alles in orde is. Gezamenlijk hijsen we weer de grote spi er staat namelijk toch 3,5 knoop wind, zonder golven prima om mee weg te komen. Na een uur zeg ik dat ik hem ga strijken het heeft geen zin… De volgende dag zegt Ys dat ze niet echt waren, die mannen. Hij staat met de handheld op de rotsen langs de baai van Douarnenez. “Ik zie je. Ik zie je!!!!!” Voor het eerst sinds 10 dagen vragen we aan elkaar hoe het gaat. “ik heb je enorm gemist. Ik geloofde dat je toch aan boord was, dat je te voor schijn zou springen, met de tekst; “Wat dacht je dan dat ik je in je dappere 1tje die zee op zou sturen????”  “Chris, ik ben zo super super trots op je!!!”zegt Ys.

Een uur later zeil ik op de genua de haven van Douarnenez binnen recht in de armen van Ys. Onder een paar jaloerse blikken van Franse ogen, zij moeten nog. En… een paar trouwe honden ogen… Sis!!!

Vertrouwen…ja, dat het goed komt…

PS. als kanttekening, ik ‘versliep’ me in werkelijkheid nooit langer dan 5 a 10 minuten. Ik was me ervan bewust dat mijn imaginary friends niet echt waren. Maar het praten met ze hielp me helder te blijven.(hoe dubbel ook). Ik leefde op de grens, waarin ik wist wat werkelijk was en denkbeeldig, en ik het denkbeeldige kon manipuleren.