De 5e dag is in gang gezet. Mijn wacht van 5.00 tot 8.00 uur zit er op.
Maar omdat er geen andere crew leden zijn opgestaan, lopen Xavier
(zijn neef is de prins van Monaco) en ik onze wacht gewoon door.
Omdat hij het beste Engels spreekt aan boord heb ik de eer, om samen met hem, wacht te lopen.
En zo vertrouwen we elkaar middenin de nacht onze verhalen toe.
Vannacht was het de beurt aan het verhaal hoe ik Ysbrand heb leren kennen. Hij geniet van het verhaal hoe onze ontmoeting zich ontvouwd heeft in de liefde en hoe sprookjesachtig onze eerste nacht op de zeilboot Rexona was…
Ondertussen vaart Ysbrand in zijn dappere eentje over de oceaan. Heerlijk is het om vanochtend te zien dat hij, als meest zuidelijke boot (voor dit moment), een goede strategie heeft gekozen. Hier aan boord krijgen we maar 2x per dag de posities door van alle boten. Dat is wel ons hoogte punt van de dag en de weddenschappen lopen dan ook!
Eergister pakte Bruno, eigenaar van de Pen Ar Clos Benetaeu 57, onze boot en het vrachtschip van alle begeleidingsboten, de marifoon. “Quelle numero boat Ysbrand?” -“758” Ysbrand’s stem maakte een sprong toen hij mij hoorde. Voor even weer aan boord van onze mini, daar waar ik naar verlangde. “Ik heb problemen met de marifoon, de stekker van de antenne is stuk” We hadden het al gemerkt, zelfs de eerste dagen konden we hem al niet horen. “Ik zal de nood antenne gebruiken tussen 21.00 en 22.00 uur, als het weer het toelaat.” “Verder is alles prima!!!” Ik moet op mijn tong bijten om niets te vertellen over de komende weersvoorspellingen
en zijn positie in de vloot op dat moment. Veel te noordelijk naar mijn idee. Ondanks het feit dat niemand het ooit zal weten of verstaan, behalve Robbert dan. Ik houd me keurig aan de regels, te blij dat ik heel even bij hem aan boord kan zijn. Dan onderbreekt een Spaanse visser ons gesprek, we spreken af naareen ander kanaal over te gaan. Maar ik vindt zijn stem niet meer terug.
Wij zijn genoodzaakt bij de staart van de vloot te blijven. Zelfs na het afbreken van de mast van de mini 36. Als iemand het verdient om in de Azoren aan te komen is het Piere. De oudste boot (ouder dan nummer7) van de vloot. Piere is degene die aan de meeste boten van de vloot wel iets heeft gedaan. Schoonmaken van de romp onder water, splitsen van lijnen etc. en dat alles om zijn droom waar te maken, zeilen in een Mini! De 36 heeft hij ook nog eens geleend van iemand anders.
De strijd wordt met de dag spannender! Met als 1e de proto 754 (mijn 1e plek in de weddenschappen) en de 753 van buurlandman Jorg aan de kop. Bij de series zijn het Xavier 472 en Davy 674 gevolgd door Jean Marc 464 en dan Hugo van de 527 misschien! Margerite geeft me een kus op mijn hoofd als ik deze gedachte uitspreek.
Maar Ys heeft een mooie plek in de vloot en bovendien een mooie en hogere snelheid dan de meesten. De eilanden, van de Azoren, zullen beslissend zijn zegt Andre,de skipper van de Pen Ar Clos. Hij heeft gelijk alles is nog mogelijk, en wie anders dan hij kan het weten. Hij heeft 2x de Transats gevaren, 2 Mini’s gebouwd, waaronder de 265, die nu nog altijd vooraan in de vloot vaart.
PS. Ik heb ook Robbert gesproken! samen met Ys heeft hij een nacht vastgezeten in een visnet, het heeft hem (hen) de nodige plaatsen gekost. Inmiddels maakt, ook hij, het prima!!!
(Geplaatst door Riepko na E-mail van Christa)
