Donderdag 15 september 2011

We varen de haven uit…
de wind en de golven nemen meteen wat ze pakken kunnen,
mij en mijn boot…
Lang duurt het voor ik eindelijk mijn zeilen heb gehesen, op deze lage wal met veel te hoge golven, de stroom werkt hier vrolijk aan mee.
De kersverse vallen slippen door de stoppers heen…
Na 5 keer opnieuw de genua te hebben doorgezet,
moet toch echt het grootzeil omhoog.
Het wedstrijd veld figaro’s komt er namelijk aan, en voor die tijd moet ik overstag…

Het valt niet mee, meteen 5 uur aan de wind te hakken
Mijn gedachten hebben enkel tijd
om mijn handelingen te bepalen…
Ik zit aangelijnd, ik heb het mijn moeder beloofd, en ik voel mezelf ineens zo kwetsbaar

Ysbrand roept over de marifoon , hij vaart voor mij uit de stroomversnelling bij Raz du Sein in.
De wind en stroom op deze plek hebben er 1 grote rotzooi van gemaakt, golven kun je het niet meer noemen, met brekers en Eddy’s.
“Chris het is enorm heftig, maar de boot kan het en JIJ kan het”
De ellende duurt een uur,
we varen met nog 2 mini vanuit Douarnenez naar La Rochelle ongeveer 200mijl, 48 uur varen rekenen we.

Dan kan de spinaker omhoog, opgelucht haal ik adem…
eindelijk kan mijn lijf ontspannen.
Grappig hoe mijn lijf iedere keer op nieuw verzet tegen de bewegingen van de boot…
Pas na uren geeft ze het op en vind een nieuwe manier om de spieren niet non stop aan te spannen.

De schermer valt in,
er staat een volle maan en
een spat heldere lucht…
Deze lange nacht word ik non stop door de dolfijnen vergezeld
Ik wissel met hen van gedachten
Ik vind het heerlijk dat ze er zijn,
in deze eerste nacht.

Door de marifoon hoor ik steeds de stem van Ysbrand.
Deze keer kunnen we elkaar maar moeilijk loslaten,
hij weet me zelfs te vinden als ik na een weer bericht op een ander kanaal ben blijven hangen
‘Je gaf steeds geen antwoord, en ik dacht…’
We vergelijken steeds onze settings van de stuurautomaat en van de zeilen.
Grappig genoeg is onze stijl op die van de ander gaan lijken,
meestal komt het aardig overeen.
Heel leerzaam.

Het zijn 2 mooie dagen…

Vrijdag 16 september 2011

Morgen is de afscheidsdienst…
We praten er maar weinig over met andere schippers,
gewoon omdat er weinig woorden voor zijn.
Het wordt verschillende keren genoemd door directeur Denis Hugues in de eerste schippers meeting
omdat wij er een plek aan moeten geven
en door de pers bevraagd zullen worden.
Maar het is voelbaar in de sfeer op de steigers.
De saamhorigheid van de 80 solisten is misschien wel groter dan ooit…

We helpen elkaar waar we kunnen,
nemen meer tijd voor een praatje, een grapje en een gesprek
omdat er meer is dan alleen de race, het leven even om de hoek keek.

Voor een vrouw in deze mannenwereld betekent dat er heel wat kussen dagelijks een ander vinden…
Het blijft onhandig ingewikkeld, wie wel wie niet……

Zaterdag 17 september 2011

Vandaag het afscheid van Jean Marc…
de kathedraal zat vol, vol met jonge mensen
met zongebruinde gezichten, op slippers soms en een enkeling in een vaal gewassen shirt.
Een kleurig gezelschap vol moed en verdriet.
De pastoor had een mooie zangstem…
Ik keek in de lege ogen van zijn vriendin,
ik liet mijn tranen maar lopen, en kneep in Ysbrand zijn hand…

Zo dichtbij…..
en wij stappen volgende week in ieder zijn eigen bootje om die overkant wel te halen…

De rest van de dag verloopt rommelig, het wordt niet meer helder in mijn hoofd.

Christa

Donderdagochtend vroeg om 05.00 uur door de sluis aangekomen in het “bassin du Chalutier” van La Rochelle. Dit is tot ons vertrek de 25ste de thuisbasis. Als we rond 06:00 eindelijk helemaal afgemeerd zijn pakken we 4 uurtjes slaap en om 10 uur gaat de wekker. Direct worden we in de malle molen van de voorbereiding meegesleurd. Nauwelijks tijd om te ontbijten, zitten we al met de klasse organisatie, moeten we allerlei afspraken maken (medicijnbox controle, veiligheids controle, zeilen controle, liferaft controle, etc, etc) en staat die middag de eerste briefing gepland die alleen toegankelijk is voor de schippers. We zien alle partners, ouders, helpers naar buiten “gebonjourd” worden en daar zitten we dan. 81 schippers die over 9 dagen zullen starten op weg naar Madeira. We kennen eigenlijk iedereen al, met een paar uitzonderingen van Italiaanse of Spaanse zeilers, die hun volledige kwalificatie op de middellandse zee hebben gedaan.

De aftrap begint met een indringend betoog over het sterven 2 dagen ervoor van één van “onze” zeilers. Direct is de toon gezet en dat is merkbaar in de sfeer. De organisatie brengt een eerbetoon aan Jean Marc door 1 minuut stilte en geeft nog wat details over wat er is gebeurt. O.a. dat hij wel zijn veiligheids lijn aan boord had, maar niet vastgeklikt zat.

Hij is waarschijnlijk over boord gevallen, zag zijn boot wegvaren en is verdronken. Het beeld dat je zelf om wat voor reden dan ook overboord valt en dat je je eigen boot verder ziet varen is een van mijn nachtmerries. Je ziet dan (letterlijk) je levenslijn van je wegvaren en je kunt er niets meer aan veranderen. Dat vind ik echt een van de ergste scenario’s die ik me kan voorstellen.

De organisatie benadrukt nogmaals het belang van aanlijnen, hoe weinig wind er soms ook staat. De keiharde waarheid dat we ons op een dunne lijn bevinden met wat we doen, komt hard aan. Als er iets (kleins) mis gaat, is er geen vangnet. Precies als de acrobaten hoog in de lucht op de trapeze en zonder vangnet. Als je valt, is er weinig kans op overleven.

Morgen (zaterdag) is de herdenkingsdienst en de familie heeft gevraagd of we als eerbetoon aan Jean Marie erheen willen komen. Met 81 schippers gaan we dat doen. Terwijl we vandaag overdag allemaal weer kneiterhard hebben moeten werken om volgende week zondag te kunnen starten. De tegenstelling moet morgen nog een plek krijgen en dat gaan we met z’n allen doen. Wat dat is solozeilen in onze mini ook: Je bent alleen, maar iedereen waarmee (of waartegen) je zeilt kent en voelt hetzelfde als jij. We zeilen zo veilig als mogelijk is en met in ons achterhoofd dat de scheidslijn dun is en dat de zee ons een heel duidelijk signaal heeft gegeven dat er maar 1 de baas is.

Ysbrand