Leg4 Pacific Ocean, Globe40

Net zoals de vorige leg, speelt zich nu opnieuw een matchrace af te midden van een Oceaan race, de Globe 40.

Alle schepen liggen dicht bij elkaar na bijna 800 mijl, maar de nummers 1-2 liggen binnen 20 mijl van elkaar en elk in een goed uitgangspositie.

Zie hieronder:

Het oranje bootje is Sec Hayai, roze is Milai, donker rood is Amhas, lichtblauw is Whiskey Jack en groen is Gryphon Solo2.

Je ziet dat de Sec Hayai en Milai vrijwel naast elkaar liggen en Amhas iets naar binnen en erachter. Deze afstand lijkt vrij groot, maar is in de praktijk vrijwel nihil, omdat zij een kortere afstand tot Bora-Bora hebben dan wij en Milai.

De komende 8 uren wordt iets meer duidelijk hoe het zich gaat ontwikkelen, want Amhas bevindt zich het dichtsbij het hoge druk gebied (het donkerblauwe rondje, rechts van het midden).

Hier staat vrijwel geen wind en de hele vloot moest keuzes maken om dit gebied te vermijden.

Deze keuze was een “trade-off” tussen een kortere weg varen (maar dichterbij de kern komen en daarmee minder wind hebben) of meer wind houden, maar een iets langere weg afleggen.

Voor dat laatste heeft de Sec Hayai gekozen en dat heeft ze geen wind eieren gelegd. De achterstand op alle schepen is omgezet naar een keurige 2e plek, dichtbij Amhas.
In de komende uren moet dan blijken of Amhas inderdaad minder wind heeft (en daarmee minder snelheid) en Sec Hayai sneller naar Bora_Bora kan komen. Dit voordeel zal over ca. 10 uur weer verdwenen zijn, want dan bevindt ook Amhas zich te ver van de kern en zal meer wind krijgen. De snelheden worden dan steeds meer gelijk.

De verwachte situatie over 2 dagen.

 

Hier zie je de routeberekening met de verschillende modellen.
De gele route is berekend voor Amhas. En de 3 andere voor Sec Hayai (Paars, rood en blauw).

Ook al vaart Sec Hayai de buiten bocht, volgens de modellen komt het hoge druk gebied wat zich gaat uitstrekken,  dichterbij Amhas dan bij ons, waardoor wij een continue hogere snelheid zouden moeten aanhouden en uiteindelijk ook eerder bij Bora Bora zouden moeten zijn (we moeten volgens de race instructies eerst om Bora Bora heen en vervolgens naar Papeete varen).

De vierkantjes in de routeringen geven de verwachte positie aan over 2 dagen (5-11 om 0400 uur in de ochtend), dat kan je zien in de roze balk helemaal boven in. Je kan in dit plaatje ook goed zien dat de binnenste boot veel dichterbij het hogedruk gebied zit, dan de buitenste route.

Of dit ook zo uitkomt, zullen de komende 2 dagen dus gaan uitwijzen. Een interessant schaakspel en we houden jullie op de hoogte.

Hoe het verder aan boord is.

Het is naar verhouding een erg rustige en kalme etappe. De wind is nauwelijks boven de 25 knopen geweest en de golven zijn vrij laag en geleidelijk gebleven. Het schip heeft het eigenlijk erg makkelijk en dat merken wij ook. Er is vrijwel geen schaviel schade aan lijnen of zware gebruiksschade aan zeilen die we straks moeten repareren in Papeete. Ook de vooruitzichten zijn vooral medium tot kalm weer en dat betekend ook boor beide schippers een beetje bijkomen.
In Auckland was het erg druk en is er enorm veel aan het schip in hele korte tijd gedaan. We wilden het schip klaar maken voor het 2e gedeelte van deze race. Dat betaald zich nu uit. We verwachten ook in Papeete alleen kleine dingetjes te moeten doen, waardoor we in Papeete echt even kunnen bijkomen. Dat was in Auckland namelijk vrijwel niet mogelijk. Vrijwel alle dagen is er keihard doorgewerkt zonder enige pauze.

En dat was merkbaar voor ons in de eerste dagen van deze etappe. We sliepen allebei veel meer dan normaal en nu we op de 5dedag zijn, merken we dat we een beetje bijgeslapen zijn.

We kunnen ons  goed concentreren op het meteo stuk en de daarbij strategische keuzes. De achterstand van 3 dagen geleden is weg gewerkt door onze route en nu kunnen we weer echt naar voren kijken. Op naar een nieuwe etappe winst!

 

Groet uit de Zuid Pacific!

Frans en Ysbrand

Read more

Leg3 Upwind, Globe40

Another 4 days of upwind.

Upwind has been the main keyword on this leg. And mostly in heavy winds. Now again. For the next minimum of 12 hrs upwind. Currently having 16-24 knots where any of the models say only a maximum of 15. As waves begin to build, the pounding begins as well.
Ah, we sort of recognize it and we know the feeling.
We just keep into our watch system a bit more strict. 4 on – 4 off. You try to sleep or relax when you are not on watch.
As the weather is also grey, raining and completely cloudy, being outside is not a treat as well.
Adjust to that the fact that the winds changes and shifts every few minutes, and we have to adjust course and often also sails, going quickly out, adjust and come back in, before a wave hits you. In the mean time 1 eye at the numbers, are we on 55 TWA? Are we still doing 8,3 or above? Are we within 10 degrees of our desired course?
This paints pretty much the picture we are living in now, and we will stay in that picture until the finish as it seems.
Next milestone is Cape Reinga… Still a little over 300 miles to go…
Sailing under J1 and 1 reef or full main.

And Milai; together match racing till the finish line?

Frans & Ysbrand

GLOBE40

Read more

Leg3 Crossing Indian- PacificOcean, Globe40

On passing the accepted line of longitude 146  49.00E that divides The Indian Ocean and The Pacific Ocean – many thanks to Yann @ Geovoile:

 

Sec Hayai:

Time: 7th October 11.41.19 UTC

Since Mauritius Start: 25d 23h 41m 19s ; sailed 5.414.5 miles at an average speed of 8.7kts

 

Milai:

Time: 7th October 12.29.23 UTC

Since Mauritius Start: 26d 00h 29m 23s ; sailed 5,466.9 miles at an average speed of 8.8kts

 

Time between Sec Hayai and Milai at Crossing: 48mins 04secs

Read more

Leg3 laatste fase, Globe40

De laatste fase van deze etappe:

We zitten inmiddels midden in de Bass Strait. Gelukkig is het rustig weer. Er staat zo’n 13 knopen wind uit het NNW en wij varen 70- graden. Dat betekend een TWD van 90 graden. Dat is met rustig weer zonder golven alsof je in een waterbed ligt wat langzaam maar tevreden een beetje schommelt. Hieronder onze huidige positie. In het rood, blauw en groen de verschillende routes die we kunnen volgen. Zoals je ziet zijn ze erg gelijkwaardig, dus de modellen zijn het in hoge mate met elkaar eens:

Een mooi moment om bij te slapen en energie op te doen voor de laatste oversteek in deze etappe, namelijk de Tasman zee (onderdeel van de Pacific Ocean) tussen Australie en Nieuw- Zeeland.

Hieronder de route die wij ongeveer gaan volgen:

Je ziet weer de drie modellen, maar bij het verlaten van Bass Strait zijn ze het (nog) niet erg met elkaar eens. We moeten in elk geval naar t NNO gaan. Dat heeft alles te maken met een agressief laag, waarvan nog niet duidelijk is waar hij komt te liggen. Meer bij Australie, meer bij Nieuw Zeeland?
Dat maakt namelijk erg uit hoeveel wind we krijgen.

Hieronder de routering met de wind in kleur erin verwerkt:

Bij het groene driehoekje staat nu 32 knopen wind uit het zuiden.

Echter slechts een klein stukje verder , vlak na de knik van de blauwe routeringslijn, staat er 35 knopen wind uit het Noorden (!).

Deze 2 uiterste zijn gescheiden door een heel kleine afstand. Dat betekend nogal wat op zee. Deze situatie komt in Europa vrijwel nooit voor.

Voor de zeegang en de omschakeling die heel plotseling kan zijn, heeft het grote consequenties en moet je er erg bedacht voor zijn.
Gelukkig zijn er ook 2 modellen die dit hele systeem een stuk verder uit de kust leggen en waarbij het geheel al is weggetrokken als wij er aan komen.

We weten pas meer over ongeveer 36 uur.

Intussen gaan we ook nog de officiele scheidslijn over tussen de Indian Ocean en de Pacific. Deze denkbeeldige lijn is getrokken bij 146.49.000 oost.

Wij zijn nog ongeveer 56 mijl van deze lijn verwijderd. Ook dit is weer een bijzondere mijlpaal! Hieronder de uitvergroting van deze lijn:

Tussen de zwarte verticale pijl die naar beneden wijst en het vuurtorentje bevindt zich deze lijn. Vrijwel in het midden van het scherm.

Aangezien we nu zo’n 8,5 knopen varen, zullen we deze lijn over ca 7 uur oversteken. We hebben dan de hele Pacific officieel overgestoken.

Het laatste stuk van deze fase is de oversteek naar Nieuw Zeeland, kaap Freuga om precies te zijn. Zie hieronder:

We verwachten hier rond de 14de te zijn. Maar zoals je ziet zit er heel veel blauw om het rode en zwarte vierkantje heen en dat betekent dus dat er op dat moment ter plekke erg weinig wind is. We zullen moeten zien of deze termijn dus haalbaar is.

Na deze kaap is het nog ongeveer 200 mijl naar Auckland. Op dit moment is het nog niet duidelijk hoe de wind daar gaat staan, daar zal ik over enkele dagen meer over berichten.

Tot zover, met hartelijke zeilergroet,

Ysbrand ( en Frans)

Read more

Leg 3 Bass Strait,Globe40

De volgende fase: Eclips Island naar Bass Strait.

 

Na het ronden van Eclips Island is de volgende fase in  gegaan. Het stuk oceaan onder Australie, tot aan Bass Strait. Het stuk water tussen Tasmanie en Australie.

Hieronder kun je zien wat de komende 7 dagen ongeveer onze route zal zijn. We moeten namelijk om een groot hogedruk gebied heen varen, waar er geen wind staat. We zijn dan ook na Eclips Island weer terug naar het zuidoosten gevaren:

 

Je ziet aan de kleuren goed de wind en het grote blauwe vlak links boven van ons, waar we omheen moeten. We zijn inmiddels al 320 mijl verwijderd van Eclips Island en we hebben voor een groot deel de bocht al gemaakt. Hieronder hetzelfde plaatje zonder wind kleuren, zodat je goed kan zien waar het land ligt en hoe de route verloopt:

Uitleg:

Linksboven bij het rode bootje is het virtuele punt Eclips Island. Het oranje bootje, links van het midden zijn wij. Je ziet Australië liggen en ook hoe de routes er onder door lopen. JE ziet ook WP4 liggen, dit is het volgende (zelfbepaalde) waypoint, waar wij ons op richten. Dat is nog 230 mijl. Daar moeten we kiezen of we boven of onder Tasmanië langs gaan. Je ziet nu dat er 2 modellen onder langs gaan en 1 model boven langs. De eerlijkheid gebied te zeggen dat we al gekeken hebben wat het tijdverschil is en dat gaat maar om minder dan 1 uur, of minder dan 5 mijl. Kortom een verwaarloosbaar verschil op een totale tijd van 13 dagen. De berekende tijd kan je zien rechtsonder in het paars, groen of rood. Daar zie je dat de etappe naar Auckland nog ongeveer 13 dagen duurt (groene model). De andere 2 modellen hebben niet lang genoeg gribfiles en die stoppen dan ook op een bepaalde afstand van Auckland (rood, 518,5 mijl, paars 1150 mijl).

Voor ons is het duidelijk, we gaan zeer waarschijnlijk tussen Tasmanië en Australië door. Naarmate we dichterbij komen, zullen de modellen vanzelf dit antwoord heel duidelijk gaan geven, maar de omweg is simpelweg te groot en het weer te wispelturig.

 

We krijgen over een dag of 2-3 ook nog een stevig stuk upwind te varen:

Dit is de verwachting voor maandag avond. Een kanttekening hierbij is dat de modellen het nu, vrijdag 30-9  nog steeds niet met elkaar eens zijn, dus er is een goede kans dat het weer nog iets verandert. De verwachting is dat we dan nog kortere oostenwind tegen krijgen en meer een noordelijke variant, waarmee we wellicht rechtstreeks naar Bass Strait kunnen varen.

De verwachting is dat we ons volgens de routering ongeveer bij de gekleurde ruitjes zullen bevinden, mits we de route volgen van 1 van de routeringen. Daar hebben we nog geen definitieve keuze voor gemaakt, maar de komende 36 uur zijn alle routeringen nog gelijk, dus we wachten tot we de laatst mogelijke verwachting hebben opgehaald en maken dan onze keuze. Dan wordt de zekerheidsfactor ook steeds groter, dus weten we beter waar we aan toe zijn.

 

Hierbij dan de verwachting voor woensdag avond 5-11;

 

Dan staan we op het punt op Bass Strait in te varen. Je ziet dat er nog wel veel wind staat, maar die is langzamerhand naar t noorden gedraaid, waardoor wij rechtsreeks naar het oosten kunnen varen. Deze verwachting is zoals gezegd nog niet erg zeker. De achterblijvers hebben meer geluk, want zij hebben een noorden tot noordwesten wind en kunnen na Eclips Island bijna in 1 recht lijn naar het oosten varen. Zij zullen dus zeker nog wat dichterbij komen. We verwachten echter niet dat zij hun hele achterstand kunnen inlopen, daarvoor is de afstand nu te groot geworden. Alleen Milai en wij vechten het verder uit voor de 1e of 2e plek in Auckland.

 

Tot zover, Frans en Ysbrand

Read more

Leg3 Gribfiles, Globe40

Het verschil tussen gribfiles en realiteit.

Ook wij gebruiken veelvuldig gribfiles om onze routering te kunnen laten berekenen. De gribfiles volgen feitelijk uit de zogenaamd synoptic kaarten (in Nederland wordt er veelvuldig Bracknell gebruikt). Deze kaarten geven het te verwachten overzicht (van isobaren met de hoge en lage druk-kernen en hun beweging) weer en daaruit worden dan de windkracht en richting berekend. De zogenaamde gribfiles.

Wat iedereen wel herkend is dat er best vaak een grote discrepantie zit tussen de gribfiles (lees: te verwachte windkracht en richting) en realiteit.
Zo ook bij ons aan boord.

Zoals vandaag, de afgelopen uren. Volgens de gribfiles zou er bij 3 modellen het volgende verwacht kunnen worden:

Bovenaan de pagina zie je 3 lijnen in de kleuren: blauw, groen en paars. Deze geven de 3 modellen weer waar wij nu gebruik van maken, respectievelijk ECMWF, GFS en ICON.

Ze geven aan: 12 knopen uit 005 graden voor ECMWF en GFS met een barometerstand van 1026,95 en 1026,52

En 8 knopen uit 007 voor ICON met barometer 1026,84.

Dat ligt best dicht bij elkaar, dus zou je verwachten dat we ook ongeveer deze wind zouden hebben.

Helaas helaas…

Rechtsboven in de zwarte vakjes zie je bij het 1e vakje de echte wind staan: 18.3 knopen uit 003

En rechtsonder, het onderste zwarte vakje de barometer stand: 1028,28.

(oh ja en je kunt ervan uit gaan dat onze instrumenten goed gekalibreerd zijn, aangezien we dat bijna in elke stopover bijstellen en verfijnen en controleren).

Conclusie:

De windrichting klopt best aardig. Een verschil van een paar graden is heel normaal.

De windkracht is  een 8-12 knopen versus 18 knopen! Dat is een zeer fors verschil!

Ook de barometer stand wijkt bijna 1,5 punt af en dat is ook heel veel!

Nu moet je aan het werk als navigator, want je moet gaan uitzoeken waarom dit zo is, zodat je erop kunt anticiperen.

Mogelijke redenen kunnen zijn :

  • Een front of rug is eerder of later
  • Een hoge druk versterkt zich meer dan verwacht
  • Een laag verdiept (wordt sterker) zich meer dan verwacht
  • Het totale systeem is opgeschoven (dit kunnen meerder hoge en lage drukgebieden samen zijn, las 2- eenheid werken)
  • Een onbekende reden, waar je niet achter komt met de kennis die je hebt.

Wij kunnen aan boord ook nog satelliet beelden ophalen en deze over een model heen leggen. Zo kunnen we vrij goed zien of een systeem verschoven is. Dit heeft ons in het verleden al veel opgeleverd.

Mijn belangrijkste parameter is de barometer stand en de verhoogde windkracht. Dit moet namelijk betekenen dat de isobaren meer samen gedrukt zijn, anders kan je vrijwel niet meer wind hebben. Ik ga dan op zoek in mijn windkaart waar dit zou kunnen zijn en pas mijn koers erop aan

In het bovenstaande voorbeeld met bijbehorende plaatje van vanmorgen, blijkt dat het hele systeem iets naar het noorden is verschoven. Ik kies er dan ook voor om zelf meer de bocht af te snijden om zo eerder richting het oosten te kunnen varen en ik hou intussen de barometer en windkracht sterk in het oog. Als de barometer te snel stijgt en de wind afneemt, kom ik te dicht bij het windstille gebied (in dit geval een rug van hoge druk, met de blauwe kleur weergegeven in het beeld).

Ik moet dan weer een beetje meer naar het zuiden afzakken, om te zorgen dat ik voldoende wind hou.

Bovenstaand voorbeeld gebeurt enorm vaak en kost ook vaak veel tijd om uit te zoeken waarom en hoe en welke strategie je dan aan moet passen.

Wij aan boord van de Sec Hayai zijn daar tot wel 8 (!) uur per dag mee bezig.
Zoals het gezegde luid in de racerij, je kunt wel heeel hard varen, maar je kunt ook heeel hard de verkeerde kant opvaren. En dat laatste proberen we aan alle kanten te voorkomen. Zeker nu we vooraan in de vloot liggen.

Met vriendelijke zeilersgroet,

Frans en Ysbrand

Globe40

Read more

Leg3 Eclips Island, Globe40

De spanning stijgt als we de laatste 250 mijl naar Eclips Island ingaan.

Het is afgelopen met de 30 knopen-wind en de 12-13 knopen bootsnelheid, waarmee we de afgelopen dagen snel richting dit virtuele punt knalden.

De wind is fors afgenomen, naar op dit moment zo’n 11-13 knopen en daarmee ook de bootsnelheid. Die ligt nu rond de 9 knopen.

Milai, onze grootste concurrent zit maar 30 mijl achter ons! De andere schepen hebben we inmiddels op ruim 180 mijl of meer weten te zetten.

En er komt een grote windstilte aan. Een zogenaamde rug van hoge druk die een band zonder wind creëert, precies rondom dit virtuele punt.

Dat maken de komende 2 dagen erg spannend. 30 mijl verschil in licht weer, kan een enorme afstand betekenen, als je maar 2 of 3 knopen vaart. Maar een lokaal windje komt bij een licht weer patch vaak voor. En dan is 30 mijl weer helemaal niet veel! Dit betekent dat we de komende 2 dagen enorm alert moeten zijn.

Elke wolk of windje wat we kunnen zien of voelen willen we optimaal gebruiken, moeten we misschien wel optimaal gebruiken! Dit is (weer) een cruciaal moment in de race. Helaas is het zo dat je hem hier niet kunt winnen, maar alleen maar kunt verliezen. Want degene die hier uitkomt met 100 mijl of meer voorsprong moet deze nog ruim 3000 mijl verdedigen. En dat is geen sinecure, de race is nog lang….

Frans & Ysbrand

a/b Sec Hayai

globe40.com

Read more

Leg3 Albatros, Globe40

Vandaag zag ik een Albatros in de ogen.

Albatrossen zijn er in wit, grijs en bruin heb ik geleerd.

De bruine en de grijze schijnen jonge albatrossen te zijn. Ze gaan maar 1x per jaar aan land om hun eieren te leggen. 

Aan de kleur van de ogen kan je ze herkennen.

Ze schijnen blauwe of grijze ogen te hebben.

Ik heb ook gehoord dat de jonge Albatrossen nadat ze uitvliegen 3 jaar rondvliegen om volwassen te worden. 

Na 3 jaar kiezen ze 1 levenspartner. Ze wisselen niet. Ik weet niet wat ze doen als een van beide overlijdt.

Vandaag heb ik geprobeerd de Albatrossen in de ogen te kijken. Er vlogen er wel 20 om de boot heen. Fantastisch! Ze kwamen heel dichtbij. Maar ik kon hun ogen niet goed zien, want ze vlogen tegen de zon in.

Uiteindelijk bleef er eentje achter het grootzeil hangen in onze circulatie achter de boot. Toen had ik de zon in de rug en zag ik zijn ogen.

Een grijze vrij kleine albatros met hele grote diepe blauwe ogen, hij keek gewoon terug. Ik was er een tijdje stil van. Zoiets kleins en zoiets groots.

Vandaag heb ik een Albatros in de ogen gekeken!

globe40.com

Read more

Leg3 Mauritius – Auckland, Globe40

Goedemorgen!
Wij zitten in de 3e ochtend van de 3e leg in de Globe40. We varen van Mauritius naar Auckland.

De precieze route ( gripfile vanmorgen) vanaf onze huidige positie kan je hieronder zien.
Het eindpunt is nog niet Auckland, maar het eerste puntje van Australie, dat heet Eclipse Island. Daar moeten we verplicht langsvaren via een virtueel waypoint. Voorlopig laten we de routering dan ook tot aan dit punt lopen. Dit punt is nog ruim 3000 mijl van ons verwijderd.

Verder kleine uitleg:
De kleuren geven de windsterkte aan die verwacht wordt. De legenda staat links onderin.
Het grote roze gebied helemaal onderin is voor ons verboden gebied. We mogen daar niet varen, vanwege de kans op ijsbergen. We noemen dit de exclusion zone.
Het oranje bootje helemaal links boven zijn wij. De andere bootjes zijn onze tegenstanders. Maar dit kan je ook goed vinden op de tracker van de site www.globe40.com.

Aan boord:
De afgelopen 2 dagen en nachten zijn we vooral bezig geweest goed weg te komen en tegelijkertijd in ons bootritme te komen. Dat betekend kleine slaapjes achter elkaar (1x 4-5 uur, de rest losse uurtjes) en andere maaltijden, vooral gevriesdroogd voedsel eten. Ook zijn we veel bezig met de meteo om de juiste keuzes met betrekking tot de route te maken. Dat kost veel tijd.
We zijn af en toe een beetje knorrig naar elkaar, want het omschakelen gaat niet altijd makkelijk. Deze keer hebben we geluk, want het weer start heel easy, met weinig golven en de afgelopen nacht alleen maar downwind zeilen bij 15-20 knopen wind.
Ook moeten we wennen dat we onze familie weer een tijdje niet zien, want deze leg gaat rond de 30-35 dagen kosten. Ook weer een erg lange etappe en daar moet je je mentaal wel op instellen. We krijgen gelukkig veel mail en dat is ook wel nodig omdat je soms lastige momenten hebt en dan alle steun kunt gebruiken die er is!

We hebben de etappe opgedeeld in 3 stukken:
1e stuk naar Eclips Island (ca. 3000 mijl)
2e stuk van Eclips naar de Tasmanzee (ca. 1600 mijl)
3e stuk van de Tasmanzee naar Auckland (ca. 1800 mijl)
Zo proberen we alles een beetje behapbaar te houden.

De komende week:
We moeten vooral naar t Zuid-Oosten zien te komen waarbij er een groot Hoog (hogedruk gebied ligt, wat zich uit gaat strekken tot een langgerekte rug van hogedruk met weinig wind. Daar moeten we doorheen worstelen, want eronder zitten de lage druk gebieden die van West naar Oost bewegen en waar we perfect op mee kunnen liften.
Hieronder ’t plaatje voor de komende dagen:

Je ziet de blauwe lijn, onze verwachte route en de grote blauwe plek waar we doorheen moeten gaan. Daar staat erg weinig wind en waarschijnlijk is degene die dat het beste lukt, het eerst bij de westelijke winden eronder en zal dan ook een voorsprong kunnen nemen op de rest. Het duurt ongeveer 3 dagen om voldoende zuid te zitten en weer de afslag naar links te nemen, dus het worden best spannende dagen!

Tot zover,
Frans en Ysbrand

globe40.com

Read more

Leg3 Sec Hayai 14/9, Globe40

Goodmorning to you all!

All is good on Sec Hayai! We have had an easy night and a busy morning.
Last night was just beautiful with A2 up combined with full main, flat seas, full moon, 14-18 knots. Easy sailing (and sleeping haha!)!
The only somewhat tense moment was when 1 of our remotes decided it was time to go into MOB-mode without warning. We were just in time at the helm and shutting down the autopilot. It took us a while to remove the remote from the system, it was totally blocked. But we solved it and it gave us some work during the night. Else it would really have been too easy.. HAHAHA!

This morning the front past us with the beginning of the next phase of getting south, the passing of the high ridge trying to get a ride with a passing low below that.
This will be on our minds for the next 48 hrs or so.
AS the front past us the sea become quite bumpy and the wind changed within just several minutes 90 degrees to SW and increased to 26 knots quickly.
We had to remove the A2 quickly and took a reef and went down to J2 for a couple of hrs. Now in the middle of the front the wind has decreased again to 10-12 knots, with a lot of clouds surrounding us. Typical front weather.
Now back to J1 and full main and trying to get the most speed out of it.

That’s it for now. Hope you all have a good day!
Regards,
Frans and Ysbrand

globe40.com

Read more

De Toekomst

Als je de Vendee Globe wilt doen, moet je je realiseren dat er meer mensen de ruimte in zijn geschoten, dan dat er ooit in hun eentje non-stop rond de wereld hebben gezeild! Dat vertelde mijn mentor en projectmanager Charles Euverte mij toen wij enkele weken geleden bij hem waren om de eerste lijnen van mijn plan – De Vendee Globe 2020- op te zetten.

De Vendee Globe, de zwaarste zeilrace rond de wereld. Non-stop, solo, rond de wereld op een race monster van 60 voet, 18 meter en een beetje (de Imoca60), uitgerust met Wingmast, Cantingkeel en Foils. En dat gedurende 24000 mijlen binnen 80 dagen. Dit is letterlijk in 80 dagen rond de wereld!

Dat is wat ik wil, dat is waar ik al over droom sinds ik als tiener in mijn Laser zeilde en bedacht hoe het was om dat dagen en dagen alleen te doen. En tijdens mijn mini-transat campagne in 2011 werd ik hierin nog eens bevestigd. Dit is wat ik wil, hier ben ik “thuis”. En elke dag als ik aan het werk ben als professioneel zeiler (op de Boudragon, of op de Sanya of op elk ander schip, is dit de gedachte die mij drijft. Dit is het allerhoogst. Meer is er niet. En nu gaat mijn Vendee Project beginnen….

Dit jaar staat alles in het teken van funding en projectmanagement. Mensen vinden en enthousiasmeren die mij willen helpen mijn project financieel te realiseren en de eerste belangrijke kerngroep creëren. Mensen met kennis, waar ik straks mijn leven, mijn emoties, mijn angsten, mijn alles aan durf toe te vertrouwen. 

 

Read more

Win een dagje zeilen op de Mini Transat 758, met Ysbrand en Christa

“ZEILEN OP EEN MINI-TRANSAT

Ysbrand Endt en Christa ten Brinke hebben hun Mini-Transat 6.50 af gemeerd aan de Zeilen-steiger. De twee avontuurlijke zeilers vertellen over hun ervaringen met solozeilen op een klein jacht tijdens een zware wedstrijd. Dagelijks om 14.00 en 16.30 uur geven zij een demonstratie over het leven aan boord. Bezoekers van de Zeilen-stand maken bovendien kans op een dag zeilen met Ysbrand en Christa.”

Ben je langs geweest op de HISWA en vergeten je ingevulde PRIJSVRAAG in de PRIJSVRAAG container te stoppen, of is de PRIJSVRAAG kwijt geraakt.

Misschien ben je helemaal niet op de HISWA te WATER geweest maar wil je graag meedoen om kans te maken op een dagje MINI Transat varen.

KLIK HIER prijsvraag

en stuur de antwoorden voor 1 oktober naar christa@pro3oc.nl

Read more

OPPLAKKERS GEZOCHT!

Alle twee zwaaienopplakker

 

“Je bent 1 van de beste Nederlandse (mannelijke) zeilers van dit moment, maar je pushed je boot misschien te hard waardoor je aan de grens van je materiaal komt. Wat is hier je reaktie op?” vroeg Walter Knopper eergisteren aan Ysbrand op het Demoplein op de HISWA.

Ik ken zeiler Ysbrand als geen ander. Vele mijlen hebben we ook in duohanded wedstrijden gevaren. Naast het feit dat hij een dijk aan ervaring heeft(van bruine vloot tot menig wedstrijdboot, van ontmasting tot podiumplaats) is hij bijzonder vindingrijk op zee. Zijn 2e thuis. Maar bovenal is hij een zeer goede zeiler, tactisch en met veel boot gevoel ten op zichten van het professionele Transat650 veld in Frankrijk. Meerdere keren kwam hij als 1 van de eersten om de bovenboei, won hij de proloog of wist hij het podium op te klimmen…

Het eerste wat hij tegen mij zei toen ik in Salvador de Bahia aankwam was “Dit NOOIT meer”. Zijn woorden omdat hij 2 races had gevaren, namelijk ook die van mij. We deden mee om te winnen. Maar Transat650race 2011 werd de zwaarste race ooit. We hebben gewonnen van onszelf, van de elementen, maar nog niet van alle andere deelnemers. Daaruit volgt voor ons beiden de grote wens van een nieuwe deelname aan de race; De Transat650race 2015.

Helaas door allerlei omstandigheden kunnen we er niet langer om heen; de boot van Ysbrand, Prime of the NorthSea 767 moet worden verkocht.

Vandaar deze aktie;

OPPLAKKERS GEZOCHT

voor SAMEN SOLO in de TRANSAT650 2015

Race mee met je naam of foto op de boot. Solo of als Team in de TRANSAT650 2015. Al vanaf 100,- . Daarmee steun je tevens je eigen thuis water in Stichting de Noordzee. RACE MEE! christa@pro3oc.nl

 

 

Read more

IJspegeltrophy Gewonnen

10 maart 2013  begon met sneeuw en een hele gure wind

tijdens de wedstrijden werd in vlagen 30kn gemeten

10 maart 2013 eindigde met 1 fles wijn en 1 fles champagne:

Gewonnen! Gelukkig kunnen we na al dat kletsen nog varen!

IJspegel10-3-'13_9 IJspegel10-3-'13_7

foto’s Frank de Bruin en Leo Eggink

 

Read more

HISWA presentatie

SAMENSOLOhiswaSAMENSOLOhiswa'13_k

 

Ondanks dat we ons verhaal al vele malen hebben verteld, ben ik zenuwachtig. Vandaag in het Zeiltheater. Wat als er maar 5 mensen zitten. Wat als de techniek ons net nu in steek laat. (als theatertechnicus weet ik wat dat is)

Mensen komen, zoeken een stoel en gaan zitten. Als alle stoelen bijna zijn gevuld, hoor ik mijn eigen filmstem door de speaker roepen, ‘Liefje, Ik houd zoveel van je!, Niet vergeten, he!’. Op het grote scherm staat Ysbrand in zijn boot vlak voor de start van de 2e etappe van de Transat650race, Madera- Salvador de Bahia, door mij gefilmd.

Ik vergeet soms dat ik het was daar in die heftige race. Mijn race werd zo anders dan ik ooit zo hevig hoopte. Na mijn korte film klinkt er applaus. Al deze mensen, een volle zaal, zijn voor ons gekomen en wij voor hen, Hartverwarmend de reakties. Ik wil uitleggen wat er onderweg gebeurde, met mijn roeren en mijn mast, er komt geen geluid meer door de speakers heen. Ik probeer mijn stem te verheffen om te delen. Nou ja, het beeld heeft mijn, misschien wat abstrakt, verhaal verteld…(dit keer was het niet mijn emotie die mijn stem deed verdwijnen maar de techniek.)

Onze toekomst is SAMEN SOLO in de TRANSAT650 2015, Class40 en ultiem de Vendee Globe. Wij hebben geleerd hoe een droom neer te zetten op de oceaan en gaan voor meer! Ik heb een man met hetzelfde doel en dezelfde passie, ieder in onze eigen boot.

 

Op de Hiswa was onze presentatie een verkorte versie van ons verhaal

SAMEN SOLO in de MINI TRANSAT

Wilt u het hele verhaal horen? Wat gebeurde er midden op de oceaan met de roeren, stuurautomaat, voorstag, mast en vooral de zeilers?

Boek een presentatie SAMEN SOLO voor uw vereniging, club, bedrijf etcera. Of kom naar een volgende presentatie. Via deze site, nieuwsbrief en facebook houden wij u op de hoogte. christa@pro3oc.nl

Read more

Bruine Bank Race 100 mijl gewonnen!

1 juni ging om 17.00 de Bruine Bank Race ofwel 100mijls race van start, met dit keer een heuse Transat6.50 klasse. 7 Mini’s waren ingeschreven 5 verschenen er aan de start te samen met 24 andere schepen. “De top van de Nederlandse Mini zeilers” riep Vester Knippe van Tuned Rigs aan de startlijn.

Het werd een zeer spannende tactische strijd. Een uur lang na het startschot wisten de 5 Mini’s dicht bij elkaar te blijven. Wij waren onze tuning en daarmee onze snelheid even kwijt, maar na enige tijd wisten we haar te pakken. En verloren daarmee enkelen uit het oog. De 713 met Andre en Pim koos voor een tegen de klok in route. De 584, een Dingo1, voorloper van onze boten kon upwind goed meekomen, maar in de nacht moest ze ons laten gaan. De 722, ons zusterschip met Sander van Doorn in zijn 2 wedstrijd raakte achterop door een visnet in zijn roer…

Maar de hete strijd bleef gedurende de gehele100mijl tussen 602 Robert Rosen Jacobson en ons met de 758… 17 uren match racen later wisten wij in de ochtend met de grote genaker (75m2) uiteindelijk een half uur op hem uit te lopen.

Gewonnen! In onze klasse en middenin het ORC veld. I love my Mini! En ons thuiswater de Noordzee! 758 doet haar naam eer aan; Ran of the North Sea…

uitslag100mijl

 

 

 

Read more

50mijl – GEWONNEN -in Transat6.50 classe

 

Voor het eerst weer op Nederlandse wateren.

Zaterdag 28 april 8.30 klonk het startschot van de 50mijl race op het Ijsselmeer. De weersomstandigheden waren slecht te noemen en werden hoe langer de race hoe meer bar en boos.

Bijna 100 teams hadden zich ingeschreven. Z’on 80 kwamen aan de start. 2 mensen op elk schip. En 48 wisten de finish te halen.

Tussen start en finish in onze classe; De 262 had de start niet gehaald. Wij mistten de bovenboei in de loodrechte regen, heiige zicht en onrustig water, het terug varen kostte ons z’on 20 minuten, mentaal een zware dobber. De inhaalrace werd ingezet… In onze classe had de 775 dezelfde dobber en een uitgescheurde zeillat. Hij staakte de race. Voor de eerste te ronden boei zagen we een klein stipje 602 dichterbij komen. Robert voer dapper solo in dit niet Trasnat650 weer. Na de ronding verliet hij het veld opweg naar de thuis haven. Dit alles wisten wij pas bij terug keer, de marifoon sprak niet door de buiten speaker. En de GPS was in Brazilie blijven steken, waardoor we alles tijdens de race handmatig in moesten intypen op de te stijle golven van het Ijsselmeer. Nu schoot de wind regelmatig door boven de 30 knopen, windkracht 7 en meer! Met 2 reven in het grootzeil en 1 in de genua hakte we door het groene water heen…”een squarehead; dat moet Sander, de 722 zijn”. Stiekum waren we dolblij; ons zusterschip de 722, is net gekocht door Sander en moedig als hij was, zaten alleen wij 2 nog in de race! Eerlijk is eerlijk we liepen hem met zijn vele mijlen wedstrijd ervaring maar weinig in een Transat6.50, met gemak voorbij… De laatste mijlen voor het downwind rak braken aan; loodzwaar, berekoud en nat… Eindelijk kon de spinaker erop… geen klappen meer, maar bracht de boot ons in volle planee naar huis, naar een warme douche en warm eten…15,6 knopen en als eerste de finish over.

En wij; blij om samen op 1 boot weer even te delen daar waar onze passie ligt.

50mijl uitslag 50mijl uitslag2

 

Read more

Solozeilster Christa ten Brinke vervolgt haar eigen mini-transat zeilrace na noodreparaties.

(Fotograaf Christophe Breschi)Amsterdam/Aracaju, 9 november 2011 – Na eerdere berichtgeving dat solozeilster Christa ten Brinke in de legendarische solozeilrace in het zicht van de finish haar mast had verloren, blijkt nu hoe taalbarrières, hectische omstandigheden en communiceren op grote afstanden kan leiden tot misverstanden: de mast staat nog en Christa zit weer in de race! Of ze volgens de regels nog officieel mag finishen is niet duidelijk, maar opgeven doet ze in ieder geval niet.

Christa vertelt: ‘Op 600 mijl voor de finish had ik al schade opgelopen aan een roer zodat mijn stuurautomaat niet meer werkte. Met touwtjes heb ik een soort automatische piloot gebouwd zodat ik toch een beetje slaap kon pakken. Maar met nog 100 mijl te gaan, ging het helemaal mis: tijdens de storm knapte het voorstagbeslag waardoor ook het risico bestond de mast te verliezen. Vanaf dat moment moest ik dus continu zelf varen. Ik kon geen slaap meer pakken, de wind werd alleen maar erger en kwam vanuit de verkeerde richting. Zonder roer en zonder voorstagbeslag maakte ik geen kans. Toen heb ik de rode knop ingedrukt, waarmee je aan de organisatie aangeeft dat je grote problemen hebt en assistentie nodig hebt. ‘

‘Ik had al 10 dagen met niemand meer contact gehad, dreef met 2 knopen richting de kust en was echt ongerust. De hulp vanuit de organisatie liet veel te lang op zich wachten. Toen heb ik op de AIS (radar) zitten kijken of er echt niemand in de buurt was en JA, daar was hij: de Maersk Etienne!

Deze tanker is 4 uur bij me blijven liggen en is gaan bellen met de organisatie. Door de taalverschillen is er onduidelijkheid ontstaan bij de organisatie. De Maersk heeft nooit gezegd dat ik mijn mast kwijt was: ze lagen immers naast me dus zagen dat ik hem nog had!’

Die taalverschillen deden ook haar levenspartner Ysbrand Endt veronderstellen dat Christa alleen nog de laatste mijlen naar Aracaju zou volbrengen, en dat de finish in Bahia niet meer haalbaar was. Later bleek dat ze de haven van Aracaju binnen is gesleept met de mast nog op de boot.

Weerzien in Aracaju

Ysbrand Endt was al in de haven van Aracaju toen Christa aankwam, maar werd niet toegelaten tot de werkhaven waar de boot van Christa lag. Uiteindelijk werd het dan toch duidelijk dat hij de man was van die gekke vrouw daar in dat kleine bootje, en mocht hij de haven in om Christa in z’n armen te sluiten.

Ysbrand: ‘ Toen ik haar zag, zat ze op een grote roestige zeesleper een meloentje te eten! De mannen aan boord waren echte rauwdouwers maar ze hebben ons zo warm onthaald! Tranen met tuiten hebben we gehuild; alle spanning, alle foute informatie die je krijgt, het ongeloof. Die gevoelens moeten we nu allemaal loslaten.’

In de haven van Aracaju is de boot gerepareerd, zodat Christa haar avontuur kan vervolgen. Ysbrand roept vol trots:  ‘Christa gaat de race afmaken! Of ze de race officieel volgens de reglementen kan volbrengen is niet duidelijk, maar ze gaat hem in ieder geval voltooien!’

Met kort haar naar Bahia

Christa, die tijdens de race haar vlechten moest afknippen omdat het zilte zout er dreadlocks van had gemaakt, vervolgt:

“Ik heb besloten toch het laatste stuk te varen. Het is anders zo’n desillusie! Maar het was zoveel zwaarder dan ik had verwacht. Zeiltechnisch, maar ook Samen Solo. Er was zoveel verwarring, je denkt zoveel aan elkaar, het is zo zwaar! Op een nacht voeren we bij elkaar in de buurt en tijdens een storm, opeens, was ik Ysbrand verloren. Zo’n rotgevoel, bijna traumatisch. Nu weer samen, heel heel fijn”.

Christa is inmiddels vertrokken voor de laatste circa 180 mijl richting Bahia en wordt donderdag ochtend verwacht.

 

Read more

Ysbrand Endt 15de in tweede etappe Mini Transat

Amsterdam / Salvador de Bahia, Brazilië, 4 november 2011 – Ysbrand Endt kwam afgelopen nacht als vijftiende over de finish van de tweede etappe van de legendarische Mini Transat solozeilrace. Met zijn boot ‘Prime of the North Sea’ wordt Endt 12de in het eindklassement van de series-klasse.

 

Daarmee is hij tweede Nederlander achter Robert Rosen Jacobson. De 21 dagen op de Atlantische Oceaan waren extreem zwaar in deze ‘meest eenzame solozeilrace’. De bijna 6.000 kilometer lange tweede en laatste etappe was een slijtageslag. Endts levenspartner Christa ten Brinke is nog in de race en wordt morgen verwacht.

“Het was mega heftig, zwaarste Transat ooit. Niets was normaal.”

Ysbrand Endt gaf telefonisch een reactie direct na de finish.

“Het voelt heel onwerkelijk. Ik voel verschillende tegenstrijdige emoties: teleurstelling en vreugde. Ik ben ook heel blij weer andere zeilers te zien. Maar de afgelopen 21 dagen op zee hebben we maar drie of vier zeildagen gehad met de normale passaatwind schuin van achteren. Het was alleen maar storm, storm, storm. Tegenwind. Heel slecht weer, veel regen met regelmatig 40 knopen wind (windkracht 9). Ik had na vier dagen schade aan mijn roer en heb mijn boot 24 uur moeten stilleggen om dat te kunnen repareren. Ik was kansloos voor een goed resultaat. De extreme omstandigheden en de lange periodes van eenzaamheid stellen je op de proef. Maar ik heb nooit opgegeven. Om dan in deze hele zware Mini Transat toch 16de te worden, daar ben ik heel erg trots op.”

Christa: “Please help me”

Christa ten Brinke, de vrouw van Ysbrand Endt, zeilt ook mee. Het echtpaar vaart Samen Solo. De bedoeling was om elkaar los te laten en erop te vertrouwen dat de ander dit kan. Dat lukte redelijk goed in de eerste etappe. Maar dit keer was het niet zo eenvoudig, aldus Endt.

“Op een gegeven moment kwam er een storm voorbij met 40 knopen wind. In een paar minuten, totaal onvoorspelbaar, schoot de wind omhoog van 20 tot 40 knopen wind. En die storm bleef acht uur staan. Het gaat razendsnel. Je kan er niet tegen werken. Je boot ligt plat op het water. De zeilen liggen onder water. Ik dacht ‘He? Hij komt niet meer overeind’. Angst om te zinken had ik niet. Ik kreeg de boot weer onder controle en met zwaar gereefd zeil was ik die storm  aan het uitrijden.”

“Zitten janken als een kind”

“Juist op dat moment hoorde ik ook Christa op de marifoon. Dat was verschrikkelijk. Ik hoorde een intense hulpvraag van haar. “Please help me…..” Ik kon haar niet bereiken. Daar heb ik tien dagen zoveel last van gehad. Maar via de SSB (lange golf radio) hoorde ik een keer per dag de posities van alle anderen. Ik zag aan de lijst dat ze voortgang maakte. Direct na de finish hoorde ik dat ze had aangegeven om aan mij te zeggen dat ze het ging redden.”

“Ik heb zitten janken als een kind. Ik zeilde deels mijn eigen race en haar race. Ik heb twee races gezeild. Ik kon het heel slecht loslaten en dat maakt het extra zwaar. In de eerste etappe had ik dat niet. Dit was zo zwaar, zo niet voorspeld, zo veel heftiger dan ooit gedacht.”

Schade aan roer enorme tegenslag

Endt werd tiende in de eerste etappe van La Rochelle naar Madeira. Vlak voor de finish lag hij nog zesde tot hij een klap van de giek kreeg. Maar met dat resultaat zag Endt voldoende kansen om in de top van het eindklassement van 48 deelnemers te eindigen. Maar het noodlot sloeg na vier dagen in de tweede etappe toe. Endt legt uit:

“Na vier dagen was ik een van 12 boten met roerproblemen. Om dat te repareren heb ik de boot zo’n 24 uur moeten stilleggen. Sleepankers uit om de boot af te remmen. Ongelofelijk zwaar om een van die grote roeren er in je eentje eraf te halen, terwijl de golven tegen de boot aan slaan. Dat kost zoveel kracht.”

“Ik heb het roer weten te repareren met epoxypasta. Dan moet het drogen en dan moet ik het roer er weer aan hangen. Weer een bijna onmogelijke klus die je alleen moet opknappen in dat weer.”

“Maar het ergste is dat je op dat moment ook weet dat je race over is. Dat een kans op een goed resultaat verkeken is. Zeker na zo’n goede eerste etappe. Maar die schade aan mijn roer was wel een klap. Je begint dan een inhaalrace. Ik lag in de top tien en moest helemaal terugvechten.”

“Zelfs het laatste stuk naar de finish was mega heftig. Er is vannacht nog iemand het strand op gevaren hier in Bahia dat precies onder een lage druk gebied ligt.”

Nooit meer of morgen weer?

Endt omschreef de vele verschillende emoties zo vlak na de finish. Vreugde, teleurstelling, trots, tevredenheid, extreme vermoeidheid, euforie en verslagenheid. De vraag is: Nooit meer of morgen weer?

“Ik weet het niet. Ik heb heel vaak gedacht nooit meer, nooit meer, nooit meer. Maar nu na de finish, en ik zie mijn resultaat. Ik was zo dichtbij… wie weet. Ik ben heel blij dat ik er ben. Heel trots dat ik het gehaald heb.”

 “Ik ben nog 16de of 15de geworden. Daar ben ik apetrots op dat ik dat gepresteerd heb. Ik heb gevochten met alles wat ik had. Om dan in deze hele zware Transat 16de te worden met pech, daar ben ik heel trots op. Als ik die 24 uur die ik verloren heb niet meetel zou ik verdraaid dichtbij gelegen hebben. Hier kan ik heel erg goed mee leven.”

“Dat ik hier weer met mensen sta te praten is zo onwerkelijk. Na 21 dagen alleen en 7 dagen moederziel alleen zonder enig contact.”

 

Read more

Tweede etappe Mini Transat 6.50 naar Salvador de Bahia gestart

Op donderdag 13 oktober om 13:30 lokale tijd is de tweede etappe van de Mini Transat 6.50 van Madeira naar het Braziliaanse Salvador de Bahia gestart. De komende drie weken zullen 77 solozeilers, waaronder het Nederlandse echtpaar Ysbrand Endt en Christa ten Brinke, een traject van 3.130 zeemijl (5.797 km) over de Atlantische Oceaan moeten overbruggen. Op dit moment (vrijdag 11 uur Nederlandse tijd) ligt Ysbrand 13de en Christa 22ste.

De route loopt via de Canarische Eilanden. Dé hamvraag is wat de verstandigste route is: de eilanden via de oost- of westkant passeren, of ertussen door varen. Want er liggen hier namelijk geen verplichte gates waar de zeilers doorheen moeten varen. In theorie valt tussen de eilanden, dankzij trechtereffecten en versnelling van de wind, ook nog winst te behalen.
De solozeilers kunnen dit eerste stuk de wind in de rug verwachten. Die wind zal naar verwachting vrijdag geleidelijk toenemen en kan voorbij de Canarische Eilanden zelfs stormachtige vormen aannemen. Na het weekend wordt beter weer verwacht.

Bij de lager gelegen Kaap Verdische Eilanden ligt wegens veiligheidsredenen wel een verplichte gate om zicht op de vloot te kunnen houden. Na de passage van de Kaap Verdische Eilanden begint het gebied van de doldrums, waar het uren lang compleet windstil kan zijn, maar ook opeens weer 40 knopen wind kan staan. Eenmaal de evenaar over wacht de deelnemers een betrouwbare zuid-oost passaat die hen naar Brazilië zal brengen. De solozeilers worden eind oktober/begin november in Salvador de Bahia verwacht.

Foto’s: Christophe Breschi

Read more

Ze zijn gestart!

Christa en Ysbrand zijn vandaag om 14.30 onder goede weersomstandigheden gestart. Hieronder een aantal foto’s van de start.


Foto’s: Christophe Breschi

 

Read more

Solozeilers Ysbrand Endt en Christa ten Brinke winnen in-port race Madeira en zijn klaar voor Atlantische oversteek

Op zaterdag 8 oktober hebben de Nederlandse solozeilers Ysbrand Endt en Christa ten Brinke de in-port race tijdens de stopover in Madeira gevaren en gewonnen. In de serie-klasse deden 18 boten mee. Donderdag 13 oktober gaat de tweede etappe van de Mini Transat 6.50 richting het Braziliaanse Salvador de Bahia van start (3100 zeemijl, 5741 kilometer). De solozeilers worden daar begin november verwacht.
In-port race

Het team van Endt en Ten Brinke kende enkele gelegenheids-bemanningsleden: de vader van Christa en 2 lokale jongens, Pedro (15 jaar en kampioen Optimist) en Martin (10 jaar en een groot zeiltalent).

Ysbrand Endt licht toe: “Pedro en Martin hebben vrijwel alles gedaan. Ik heb alleen de start gedaan, dit om eventuele schade te voorkomen. De twee jongens hebben verder de boot gevaren en getrimd. Op Madeira wordt op hoog niveau gezeild en ze hebben mooie clubs. We werden dan ook na de wedstrijd warm onthaald, bijna koninklijk.”

Voorbereidingen
De voorbereidingen voor de volgende etappe zijn voor Ysbrand Endt en Christa ten Brinke bijna afgerond. Ze moeten alleen nog 1 keer de mast in voor de laatste aanpassingen. Voedsel en water staat grotendeels klaar voor de trans-Atlantische oversteek. Alleen groente en fruit wordt woensdag pas aan boord gebracht.

Rust!
Wat nog rest is voornamelijk rust en ontspanning! Ysbrand: “In ons hoofd zijn we er klaar voor. We gaan met erg veel vertrouwen de tweede etappe in.”

De solozeilers hebben nu twee dagen rust. Er is een masseur voor de spieren en verder kunnen ze lekker ontspannen aangezien er geen grote problemen zijn die nog opgelost moeten worden.

Ysbrand herstelt goed van het ongeluk dat hij had voor aankomst in Madeira. Hij heeft er geen last meer van. “Ik heb erg veel geluk gehad.”

Vertrouwen
Christa ten Brinke: “Ik had nooit verwacht dat ik zo rustig de tweede etappe in zou gaan. Door de zware eerste etappe heb ik erg veel vertrouwen gekregen en ga ik rustig het tweede avontuur aan.”

Ysbrand Endt: “Ik ga voor de top 5! Alles is nog mogelijk. Ik moet rustig varen en me niet te druk maken.”

Read more

Ysbrand, woensdag 21 september 2011

Druk druk duk………..

De afgelopen dagen ongelooflijk druk geweest. Met vooral het oplossen van
een aantal tegenslagen. Christa haar bovenste vingerlingen bleken door het
polyester van de boot zo beschadigd te hebben dat het opgedikt (versterkt)
moest worden. Dat betekende roeren verwijderen, stuurautomaat eraf halen en
vingerlingen losschroeven. Vervolgens met glasmat de boel opdikken en alles
weer terugplaatsen.

Daarnaast had onze elektricien wat draden verkeerd aangesloten, waardoor de
interne zekering van de stuurautomaat de geest gaf en eveneens die van de
reserve. Beiden automaten moesten terug naar de fabriek (in Lorient, ca. 4,5
uur rijden met de auto) om vervangen en gecontroleerd te worden.
Morgenmiddag krijgen we ze terug en dan zou het weer moeten werken. Dan nog
testen (onder zeil en dat betekent de sluis door gesleept moeten worden en
binnen hetzelfde hoogwaterlijn weer terug (totale testtijd ca. 2,5 uur, of
10,5, maar dat is veel te lang).
Daarnaast nog de “normale” klussen, zoals lijnen vervangen of opdikken,
bakstagen controleren, SSB radio antenne installeren en testen, voedsel
uitzoeken, bokken regelen voor in Brazilië, touwtassen vastzetten en/of
repareren, toplicht vervangen (en dan kom je boven in de mast erachter dat
de windmeter niet zo goed meer vastzit en dat je daar ook nog iets aan moet
doen), stickers en letters plakken in de grootzeilen en genas, EHBO kit
laten controleren, etc.

Kortom een lange lijst. Gelukkig kregen we de afgelopen dagen hulp en is het
grootste gedeelte nu gedaan. De stress is hoog opgelopen, wat leidde tot
irritaties, kortaf zijn en (soms te) weinig overleg. Veel horden die we soms
met moeite namen. We horen om ons heen dat het normaal is en dat eigenlijk
iedereen het heeft.
Vandaag vertelde een goede vriendin en medezeilster ons dat ze “even”
gehoord had dat ze er maar een potje van maakte en dat ze alles heel slecht had
geregeld. Dat herkennen we ook en daar zit je niet op te wachten en kan je
nu ook even niet gebruiken. Er komen zoveel dingen tegelijkertijd samen dat
er onvermijdelijke zaken niet zo gaan als verwacht of gehoopt.
Met alle stress is het opnemen van kritiek dan behoorlijk moeilijk geworden.

Vandaag hadden we gelukkig een hele goede en constructieve dag. Er was een
geweldige vent die de achterkant van de boot van Christa heeft gerepareerd.
Morgen hangen we de roeren er weer aan en morgenmiddag komt de stuurautomaat
ook weer terug. Morgenavond zou alles het weer moeten doen en kunnen we gaan
testen. Verder zijn veel lijsten vandaag afgewikkeld en begint het einde in
zicht te komen. Morgen gaan we de routevoorbereiding aanpakken met het
bepalen van de WA points, ze in de gps-en zetten en kijken wat we allemaal
gaan tegenkomen bij Kaap Finisterre, langs de kust van Portugal en het
laatste stuk naar Madeira.
Vrijdag hebben we de bijeenkomst met onze weercoach. Hij gaat onze route
plannen en laten zien op welke weersystemen we moeten letten. Op dit moment
zijn er veel lage druk gebieden, die ervoor zullen zorgen dat we
waarschijnlijk nogal wat tegenwind zullen krijgen. Afwachten maar……

Ysbrand

Read more

Christa, donderdag 15, vrijdag 16 en zaterdag 17 september 2011

Donderdag 15 september 2011

We varen de haven uit…
de wind en de golven nemen meteen wat ze pakken kunnen,
mij en mijn boot…
Lang duurt het voor ik eindelijk mijn zeilen heb gehesen, op deze lage wal met veel te hoge golven, de stroom werkt hier vrolijk aan mee.
De kersverse vallen slippen door de stoppers heen…
Na 5 keer opnieuw de genua te hebben doorgezet,
moet toch echt het grootzeil omhoog.
Het wedstrijd veld figaro’s komt er namelijk aan, en voor die tijd moet ik overstag…

Het valt niet mee, meteen 5 uur aan de wind te hakken
Mijn gedachten hebben enkel tijd
om mijn handelingen te bepalen…
Ik zit aangelijnd, ik heb het mijn moeder beloofd, en ik voel mezelf ineens zo kwetsbaar

Ysbrand roept over de marifoon , hij vaart voor mij uit de stroomversnelling bij Raz du Sein in.
De wind en stroom op deze plek hebben er 1 grote rotzooi van gemaakt, golven kun je het niet meer noemen, met brekers en Eddy’s.
“Chris het is enorm heftig, maar de boot kan het en JIJ kan het”
De ellende duurt een uur,
we varen met nog 2 mini vanuit Douarnenez naar La Rochelle ongeveer 200mijl, 48 uur varen rekenen we.

Dan kan de spinaker omhoog, opgelucht haal ik adem…
eindelijk kan mijn lijf ontspannen.
Grappig hoe mijn lijf iedere keer op nieuw verzet tegen de bewegingen van de boot…
Pas na uren geeft ze het op en vind een nieuwe manier om de spieren niet non stop aan te spannen.

De schermer valt in,
er staat een volle maan en
een spat heldere lucht…
Deze lange nacht word ik non stop door de dolfijnen vergezeld
Ik wissel met hen van gedachten
Ik vind het heerlijk dat ze er zijn,
in deze eerste nacht.

Door de marifoon hoor ik steeds de stem van Ysbrand.
Deze keer kunnen we elkaar maar moeilijk loslaten,
hij weet me zelfs te vinden als ik na een weer bericht op een ander kanaal ben blijven hangen
‘Je gaf steeds geen antwoord, en ik dacht…’
We vergelijken steeds onze settings van de stuurautomaat en van de zeilen.
Grappig genoeg is onze stijl op die van de ander gaan lijken,
meestal komt het aardig overeen.
Heel leerzaam.

Het zijn 2 mooie dagen…

 

Vrijdag 16 september 2011

Morgen is de afscheidsdienst…
We praten er maar weinig over met andere schippers,
gewoon omdat er weinig woorden voor zijn.
Het wordt verschillende keren genoemd door directeur Denis Hugues in de eerste schippers meeting
omdat wij er een plek aan moeten geven
en door de pers bevraagd zullen worden.
Maar het is voelbaar in de sfeer op de steigers.
De saamhorigheid van de 80 solisten is misschien wel groter dan ooit…

We helpen elkaar waar we kunnen,
nemen meer tijd voor een praatje, een grapje en een gesprek
omdat er meer is dan alleen de race, het leven even om de hoek keek.

Voor een vrouw in deze mannenwereld betekent dat er heel wat kussen dagelijks een ander vinden…
Het blijft onhandig ingewikkeld, wie wel wie niet……

 

Zaterdag 17 september 2011

Vandaag het afscheid van Jean Marc…
de kathedraal zat vol, vol met jonge mensen
met zongebruinde gezichten, op slippers soms en een enkeling in een vaal gewassen shirt.
Een kleurig gezelschap vol moed en verdriet.
De pastoor had een mooie zangstem…
Ik keek in de lege ogen van zijn vriendin,
ik liet mijn tranen maar lopen, en kneep in Ysbrand zijn hand…

Zo dichtbij…..
en wij stappen volgende week in ieder zijn eigen bootje om die overkant wel te halen…

De rest van de dag verloopt rommelig, het wordt niet meer helder in mijn hoofd.

Christa

Read more

Ysbrand, vrijdag 16 september 2011

Donderdagochtend vroeg om 05.00 uur door de sluis aangekomen in het “bassin du Chalutier” van La Rochelle. Dit is tot ons vertrek de 25ste de thuisbasis. Als we rond 06:00 eindelijk helemaal afgemeerd zijn pakken we 4 uurtjes slaap en om 10 uur gaat de wekker. Direct worden we in de malle molen van de voorbereiding meegesleurd. Nauwelijks tijd om te ontbijten, zitten we al met de klasse organisatie, moeten we allerlei afspraken maken (medicijnbox controle, veiligheids controle, zeilen controle, liferaft controle, etc, etc) en staat die middag de eerste briefing gepland die alleen toegankelijk is voor de schippers. We zien alle partners, ouders, helpers naar buiten “gebonjourd” worden en daar zitten we dan. 81 schippers die over 9 dagen zullen starten op weg naar Madeira. We kennen eigenlijk iedereen al, met een paar uitzonderingen van Italiaanse of Spaanse zeilers, die hun volledige kwalificatie op de middellandse zee hebben gedaan.

De aftrap begint met een indringend betoog over het sterven 2 dagen ervoor van één van “onze” zeilers. Direct is de toon gezet en dat is merkbaar in de sfeer. De organisatie brengt een eerbetoon aan Jean Marc door 1 minuut stilte en geeft nog wat details over wat er is gebeurt. O.a. dat hij wel zijn veiligheids lijn aan boord had, maar niet vastgeklikt zat.

Hij is waarschijnlijk over boord gevallen, zag zijn boot wegvaren en is verdronken. Het beeld dat je zelf om wat voor reden dan ook overboord valt en dat je je eigen boot verder ziet varen is een van mijn nachtmerries. Je ziet dan (letterlijk) je levenslijn van je wegvaren en je kunt er niets meer aan veranderen. Dat vind ik echt een van de ergste scenario’s die ik me kan voorstellen.

De organisatie benadrukt nogmaals het belang van aanlijnen, hoe weinig wind er soms ook staat. De keiharde waarheid dat we ons op een dunne lijn bevinden met wat we doen, komt hard aan. Als er iets (kleins) mis gaat, is er geen vangnet. Precies als de acrobaten hoog in de lucht op de trapeze en zonder vangnet. Als je valt, is er weinig kans op overleven.

Morgen (zaterdag) is de herdenkingsdienst en de familie heeft gevraagd of we als eerbetoon aan Jean Marie erheen willen komen. Met 81 schippers gaan we dat doen. Terwijl we vandaag overdag allemaal weer kneiterhard hebben moeten werken om volgende week zondag te kunnen starten. De tegenstelling moet morgen nog een plek krijgen en dat gaan we met z’n allen doen. Wat dat is solozeilen in onze mini ook: Je bent alleen, maar iedereen waarmee (of waartegen) je zeilt kent en voelt hetzelfde als jij. We zeilen zo veilig als mogelijk is en met in ons achterhoofd dat de scheidslijn dun is en dat de zee ons een heel duidelijk signaal heeft gegeven dat er maar 1 de baas is.

Ysbrand

Read more