Ysbrand en Christa | PROFESSIONALS CHALLENGED by OCEANS

Christa ten Brinke alsnog zelfstandig gefinisht in legendarische Mini Transat solozeilrace.

Amsterdam / Salvador de Bahia, 10 november 2011 – Woensdagavond 23.30 (plaatselijke tijd) kwam Christa ten Brinke met haar boot ‘Ran of the North Sea’, onder luid gejuich van haar man Ysbrand Endt, medezeilers en vrienden, aan in Bahia nadat zij eerder deze week een stop moest maken in Aracaju voor noodreparaties.

Christa: ‘ Mijn binnenkomst is niet te beschrijven. Ik had per sms contact met Ysbrand. Hij vertelde mij dat er heel veel mensen op mij stonden te wachten. Ik dacht dat hij overdreef maar zo’n 100 meter van de finish hoorde ik vele tientallen mensen heel hard “Christa, Christa, Christa” schreeuwen.’

‘Eenmaal aangekomen had ik geen grip meer op de situatie. Ik ben samen met Ysbrand traditiegetrouw het water in gesprongen en werd daarna warm onthaald op de steiger. Een ongelooflijk gevoel, die warmte en liefde na zolang alleen vechten. Iedereen noemde mij de held van de Transat.’

Vertrek vanuit Aracaju
Na 2 dagen reparaties aan haar boot in de haven van Aracaju, zo’n 180 mijl ten noorden van Bahia, kon Christa haar avontuur weer voortzetten. ‘ Ik wilde heel graag door maar ik wist niet of ik het kon. Ik moest opnieuw vertrouwen krijgen in de boot en Ysbrand weer achterlaten. Ik had nog 180 mijl te gaan, ik wilde dit zo graag zelf afmaken. Door een vissersbootje met Ysbrand aan boord ben ik tussen de zandbanken door de haven uit gesleept. Ik had met Ysbrand afgesproken dat, wanneer hij vanaf het vissersbootje in het water zou springen, ik moest gaan. Hij sprong! Ysbrand had alle vertrouwen in mij dat ik dit zou kunnen. Dat moment was heel heftig, maar ik was weer op weg naar Bahia om mijn race af te maken. Het alleen zijn op de boot voelde ook wel weer fijn en vertrouwd, samen zijn we één.’

Heftige nacht gevolgd door mooie ochtend
Het was een heftige nacht langs slecht verlichte olieplatformen waarin Christa haar vertrouwen moest terugwinnen. Toen ze langs de plek kwam waar het eerder mis ging, meldde Christa zich via de marifoon bij het platform waar ze eerder contact mee had. Christa, lachend: ‘ ze waren erg verbaasd me weer te horen en vroegen zich af wat ik ging doen! Toen ik antwoordde dat ik mijn race ging vervolgen, maakten ze een diepe buiging en vertelden me dat ik hen altijd mocht oproepen. Ik heb naar hen geroepen dat dat hopelijk nog wel even duurt!’

Woensdagochtend was een prachtige ochtend, waarin de kunstenares in Christa zich roerde: ‘ Ik had de iPod van Ysbrand op met harde muziek en heb mijn boot ondergetekend. Ik heb echt genoten, hier heb ik het allemaal voor gedaan!’

Spijt
Christa, die inmiddels een groot stuk vertrouwen weer terug heeft ,vertelt: ‘ Ik heb veel materiaalpech gehad maar ik weet dat ik hier niks aan kan doen en het niks met mij te maken heeft. Wel weet ik nu dat ik zelfstandig een heleboel kan oplossen’.

Op de vraag of ze spijt heeft dat ze niet direct is doorgevaren naar Bahia, antwoordt Christa: ‘ Ik heb er vaak over nagedacht, maar spijt heb ik niet. Ik weet zeker dat als ik was doorgevaren, mijn mast het niet had gehouden’.

Officiële finish
Het is nog onduidelijk of Christa volgens het reglement officieel is gefinisht. Volgens medezeilers is dit wel het geval; het is nu wachten op een officiële bevestiging van de organisatie, wat enige tijd kan duren. Christa begrijpt dat de organisatie zich aan bepaalde regels moet houden maar het zou een mooie bekroning zijn voor al het harde werk.

Nog een keer Samen Solo of nooit meer?
‘Het was een zware race, zeker om “samen solo” te doen. De wetenschap dat je allebei in het zelfde schuitje zit, is zowel in de voorbereiding als tijdens de race erg heftig. Het is moeilijk om elkaar te supporten. Het was een race met hoge pieken maar ook hele diepe dalen. Maar het was een geweldige ervaring, onze droom, en ik had niet anders gewild’!

‘Of ik het nog een keer zou doen? Ik sluit voorlopig niks uit, daar is het ook nog te vroeg voor. Samen op één boot meedoen aan een race, daar zou ik zo voor tekenen’.

Christa sluit af: ‘De zee was boos, de hemel was woest. Alles leek een maat te groot voor vrouw en boot Ran of the North Sea. Alleen, maar ik vocht, de boot voer, de boot brak, maar samen hebben wij de overwinning!’

//einde

Fotograaf: Christophe Breschi

Foto’s Christa en Ysbrand!!!

Solozeilster Christa ten Brinke vervolgt haar eigen mini-transat zeilrace na noodreparaties.

Amsterdam/Aracaju, 9 november 2011 – Na eerdere berichtgeving dat solozeilster Christa ten Brinke in de legendarische solozeilrace in het zicht van de finish haar mast had verloren, blijkt nu hoe taalbarrières, hectische omstandigheden en communiceren op grote afstanden kan leiden tot misverstanden: de mast staat nog en Christa zit weer in de race! Of ze volgens de regels nog officieel mag finishen is niet duidelijk, maar opgeven doet ze in ieder geval niet.

Christa vertelt: ‘Op 600 mijl voor de finish had ik al schade opgelopen aan een roer zodat mijn stuurautomaat niet meer werkte. Met touwtjes heb ik een soort automatische piloot gebouwd zodat ik toch een beetje slaap kon pakken. Maar met nog 100 mijl te gaan, ging het helemaal mis: tijdens de storm knapte het voorstagbeslag waardoor ook het risico bestond de mast te verliezen. Vanaf dat moment moest ik dus continu zelf varen. Ik kon geen slaap meer pakken, de wind werd alleen maar erger en kwam vanuit de verkeerde richting. Zonder roer en zonder voorstagbeslag maakte ik geen kans. Toen heb ik de rode knop ingedrukt, waarmee je aan de organisatie aangeeft dat je grote problemen hebt en assistentie nodig hebt. ‘

‘Ik had al 10 dagen met niemand meer contact gehad, dreef met 2 knopen richting de kust en was echt ongerust. De hulp vanuit de organisatie liet veel te lang op zich wachten. Toen heb ik op de AIS (radar) zitten kijken of er echt niemand in de buurt was en JA, daar was hij: de Maersk Etienne!

Deze tanker is 4 uur bij me blijven liggen en is gaan bellen met de organisatie. Door de taalverschillen is er onduidelijkheid ontstaan bij de organisatie. De Maersk heeft nooit gezegd dat ik mijn mast kwijt was: ze lagen immers naast me dus zagen dat ik hem nog had!’

Die taalverschillen deden ook haar levenspartner Ysbrand Endt veronderstellen dat Christa alleen nog de laatste mijlen naar Aracaju zou volbrengen, en dat de finish in Bahia niet meer haalbaar was. Later bleek dat ze de haven van Aracaju binnen is gesleept met de mast nog op de boot.

Weerzien in Aracaju

Ysbrand Endt was al in de haven van Aracaju toen Christa aankwam, maar werd niet toegelaten tot de werkhaven waar de boot van Christa lag. Uiteindelijk werd het dan toch duidelijk dat hij de man was van die gekke vrouw daar in dat kleine bootje, en mocht hij de haven in om Christa in z’n armen te sluiten.

Ysbrand: ‘ Toen ik haar zag, zat ze op een grote roestige zeesleper een meloentje te eten! De mannen aan boord waren echte rauwdouwers maar ze hebben ons zo warm onthaald! Tranen met tuiten hebben we gehuild; alle spanning, alle foute informatie die je krijgt, het ongeloof. Die gevoelens moeten we nu allemaal loslaten.’

In de haven van Aracaju is de boot gerepareerd, zodat Christa haar avontuur kan vervolgen. Ysbrand roept vol trots: ‘Christa gaat de race afmaken! Of ze de race officieel volgens de reglementen kan volbrengen is niet duidelijk, maar ze gaat hem in ieder geval voltooien!’

Met kort haar naar Bahia

Christa, die tijdens de race haar vlechten moest afknippen omdat het zilte zout er dreadlocks van had gemaakt, vervolgt:

“Ik heb besloten toch het laatste stuk te varen. Het is anders zo’n desillusie! Maar het was zoveel zwaarder dan ik had verwacht. Zeiltechnisch, maar ook Samen Solo. Er was zoveel verwarring, je denkt zoveel aan elkaar, het is zo zwaar! Op een nacht voeren we bij elkaar in de buurt en tijdens een storm, opeens, was ik Ysbrand verloren. Zo’n rotgevoel, bijna traumatisch. Nu weer samen, heel heel fijn”.

Christa is inmiddels vertrokken voor de laatste circa 180 mijl richting Bahia en wordt donderdag ochtend verwacht.

Solozeilster Christa ten Brinke breekt mast vlak voor finish

Amsterdam/Salvador de Bahia, 6 november 2011 – Bijna in het zicht van de haven verloor solo-zeilster Christa ten Brinke vanochtend om nog onbekende reden haar mast. Er stond 25-30 knopen wind. Ten Brinke die deelneemt aan de legendarische mini-transat solozeilrace maakt het goed en is met behulp van een noodtuig onderweg naar Aracaju ten Noorden van de reguliere finishplaats Salvador de Bahia.

Met het inroepen van de hulp van het racemanagement is Ten Brinke niet meer gerechtigd te finishen. De zeilster lag op een 28ste positie in een van de meest eenzame Solozeezeilraces van bijna 8.000 kilometer. Deze editie zal de boeken in gaan als een van de zwaarste in de historie.

Op ongeveer 177 kilometer van de finish, 24 kilometer uit de kust sloeg het noodlot toe. De boot van Christa Ten Brinke, de ‘Ran of the North Sea’ werd al snel op afstand bijgestaan door een Nederlands containerschip. Echtgenoot Ysbrand Endt, die afgelopen donderdag als 16de over de finish ging, is over land onderweg naar Aracaju om zijn partner Christa op te vangen.

Er is een boot van de organisatie om Ten Brinke te begeleiden tot veilige aankomst in de haven Aracaju waar ze maandagochtend tussen 0.00 uur en 04.00 uur Nederlandse tijd wordt verwacht.

Ysbrand Endt noemt het een grote emotionele rollercoaster:
“Ik ging van verwachtingsvol wachten, naar schrik, naar teleurstelling, maar voelde ook een enorme trots! Trots op wat ze bereikt heeft, maar zeker ook trots op wat ze nu aan het doen is: met een eigen gemaakt noodzeil, op eigen kracht naar de haven Aracaju, 50 mijl noordelijker dan waar ze nu ligt. De wind vanuit het zuiden is met 25 tot 30 knopen te sterk om toch de laatste 100 mijl naar Bahia af te leggen. De race is over.”

“Er was een Nederlands containership in de buurt. We hebben contact gehad met de kapitein en hij vertelde onder de indruk te zijn van Christa en liet weten dat haar moraal goed is. Hij laat haar dan ook met een gerust hart achter om de laatste mijlen van haar race af te maken.”

“Ik probeer nog niet te denken aan het moment dat ik haar in m’n armen kan sluiten; dan gaan de sluizen open en houd ik niet meer op met janken. Ik zit nu in de regelmodus en dat is maar goed ook.”

//einde

Volg Christa en Ysbrand op www.twitter.com/samen_solo

Website race hier

Ysbrand Endt 15de in tweede etappe Mini Transat

Amsterdam / Salvador de Bahia, Brazilië, 4 november 2011 – Ysbrand Endt kwam afgelopen nacht als vijftiende over de finish van de tweede etappe van de legendarische Mini Transat solozeilrace. Met zijn boot ‘Prime of the North Sea’ wordt Endt 12^de in het eindklassement van de series-klasse.

Daarmee is hij tweede Nederlander achter Robert Rosen Jacobson. De 21 dagen op de Atlantische Oceaan waren extreem zwaar in deze ‘meest eenzame solozeilrace’. De bijna 6.000 kilometer lange tweede en laatste etappe was een slijtageslag. Endts levenspartner Christa ten Brinke is nog in de race en wordt morgen verwacht.

“Het was mega heftig, zwaarste Transat ooit. Niets was normaal.”

Ysbrand Endt gaf telefonisch een reactie direct na de finish.

“Het voelt heel onwerkelijk. Ik voel verschillende tegenstrijdige emoties: teleurstelling en vreugde. Ik ben ook heel blij weer andere zeilers te zien. Maar de afgelopen 21 dagen op zee hebben we maar drie of vier zeildagen gehad met de normale passaatwind schuin van achteren. Het was alleen maar storm, storm, storm. Tegenwind. Heel slecht weer, veel regen met regelmatig 40 knopen wind (windkracht 9). Ik had na vier dagen schade aan mijn roer en heb mijn boot 24 uur moeten stilleggen om dat te kunnen repareren. Ik was kansloos voor een goed resultaat. De extreme omstandigheden en de lange periodes van eenzaamheid stellen je op de proef. Maar ik heb nooit opgegeven. Om dan in deze hele zware Mini Transat toch 16^de te worden, daar ben ik heel erg trots op.”

Christa: “Please help me”

Christa ten Brinke, de vrouw van Ysbrand Endt, zeilt ook mee. Het echtpaar vaart Samen Solo. De bedoeling was om elkaar los te laten en erop te vertrouwen dat de ander dit kan. Dat lukte redelijk goed in de eerste etappe. Maar dit keer was het niet zo eenvoudig, aldus Endt.

“Op een gegeven moment kwam er een storm voorbij met 40 knopen wind. In een paar minuten, totaal onvoorspelbaar, schoot de wind omhoog van 20 tot 40 knopen wind. En die storm bleef acht uur staan. Het gaat razendsnel. Je kan er niet tegen werken. Je boot ligt plat op het water. De zeilen liggen onder water. Ik dacht ‘He? Hij komt niet meer overeind’. Angst om te zinken had ik niet. Ik kreeg de boot weer onder controle en met zwaar gereefd zeil was ik die storm aan het uitrijden.”

“Zitten janken als een kind”

“Juist op dat moment hoorde ik ook Christa op de marifoon. Dat was verschrikkelijk. Ik hoorde een intense hulpvraag van haar. “Please help me…..” Ik kon haar niet bereiken. Daar heb ik tien dagen zoveel last van gehad. Maar via de SSB (lange golf radio) hoorde ik een keer per dag de posities van alle anderen. Ik zag aan de lijst dat ze voortgang maakte. Direct na de finish hoorde ik dat ze had aangegeven om aan mij te zeggen dat ze het ging redden.”

“Ik heb zitten janken als een kind. Ik zeilde deels mijn eigen race en haar race. Ik heb twee races gezeild. Ik kon het heel slecht loslaten en dat maakt het extra zwaar. In de eerste etappe had ik dat niet. Dit was zo zwaar, zo niet voorspeld, zo veel heftiger dan ooit gedacht.”

Schade aan roer enorme tegenslag

Endt werd tiende in de eerste etappe van La Rochelle naar Madeira. Vlak voor de finish lag hij nog zesde tot hij een klap van de giek kreeg. Maar met dat resultaat zag Endt voldoende kansen om in de top van het eindklassement van 48 deelnemers te eindigen. Maar het noodlot sloeg na vier dagen in de tweede etappe toe. Endt legt uit:

“Na vier dagen was ik een van 12 boten met roerproblemen. Om dat te repareren heb ik de boot zo’n 24 uur moeten stilleggen. Sleepankers uit om de boot af te remmen. Ongelofelijk zwaar om een van die grote roeren er in je eentje eraf te halen, terwijl de golven tegen de boot aan slaan. Dat kost zoveel kracht.”

“Ik heb het roer weten te repareren met epoxypasta. Dan moet het drogen en dan moet ik het roer er weer aan hangen. Weer een bijna onmogelijke klus die je alleen moet opknappen in dat weer.”

“Maar het ergste is dat je op dat moment ook weet dat je race over is. Dat een kans op een goed resultaat verkeken is. Zeker na zo’n goede eerste etappe. Maar die schade aan mijn roer was wel een klap. Je begint dan een inhaalrace. Ik lag in de top tien en moest helemaal terugvechten.”

“Zelfs het laatste stuk naar de finish was mega heftig. Er is vannacht nog iemand het strand op gevaren hier in Bahia dat precies onder een lage druk gebied ligt.”

Nooit meer of morgen weer?

Endt omschreef de vele verschillende emoties zo vlak na de finish. Vreugde, teleurstelling, trots, tevredenheid, extreme vermoeidheid, euforie en verslagenheid. De vraag is: Nooit meer of morgen weer?

“Ik weet het niet. Ik heb heel vaak gedacht nooit meer, nooit meer, nooit meer. Maar nu na de finish, en ik zie mijn resultaat. Ik was zo dichtbij… wie weet. Ik ben heel blij dat ik er ben. Heel trots dat ik het gehaald heb.”

“Ik ben nog 16^de of 15^de geworden. Daar ben ik apetrots op dat ik dat gepresteerd heb. Ik heb gevochten met alles wat ik had. Om dan in deze hele zware Transat 16^de te worden met pech, daar ben ik heel trots op. Als ik die 24 uur die ik verloren heb niet meetel zou ik verdraaid dichtbij gelegen hebben. Hier kan ik heel erg goed mee leven.”

“Dat ik hier weer met mensen sta te praten is zo onwerkelijk. Na 21 dagen alleen en 7 dagen moederziel alleen zonder enig contact.”

Tweede etappe Mini Transat 6.50 naar Salvador de Bahia gestart

Op donderdag 13 oktober om 13:30 lokale tijd is de tweede etappe van de Mini Transat 6.50 van Madeira naar het Braziliaanse Salvador de Bahia gestart. De komende drie weken zullen 77 solozeilers, waaronder het Nederlandse echtpaar Ysbrand Endt en Christa ten Brinke, een traject van 3.130 zeemijl (5.797 km) over de Atlantische Oceaan moeten overbruggen. Op dit moment (vrijdag 11 uur Nederlandse tijd) ligt Ysbrand 13de en Christa 22ste.

De route loopt via de Canarische Eilanden. Dé hamvraag is wat de verstandigste route is: de eilanden via de oost- of westkant passeren, of ertussen door varen. Want er liggen hier namelijk geen verplichte gates waar de zeilers doorheen moeten varen. In theorie valt tussen de eilanden, dankzij trechtereffecten en versnelling van de wind, ook nog winst te behalen.
De solozeilers kunnen dit eerste stuk de wind in de rug verwachten. Die wind zal naar verwachting vrijdag geleidelijk toenemen en kan voorbij de Canarische Eilanden zelfs stormachtige vormen aannemen. Na het weekend wordt beter weer verwacht.

Bij de lager gelegen Kaap Verdische Eilanden ligt wegens veiligheidsredenen wel een verplichte gate om zicht op de vloot te kunnen houden. Na de passage van de Kaap Verdische Eilanden begint het gebied van de doldrums, waar het uren lang compleet windstil kan zijn, maar ook opeens weer 40 knopen wind kan staan. Eenmaal de evenaar over wacht de deelnemers een betrouwbare zuid-oost passaat die hen naar Brazilië zal brengen. De solozeilers worden eind oktober/begin november in Salvador de Bahia verwacht.

Foto’s: Christophe Breschi

Ze zijn gestart!

Christa en Ysbrand zijn vandaag om 14.30 onder goede weersomstandigheden gestart. Hieronder een aantal foto’s van de start.

Foto’s: Christophe Breschi

Solozeilers Ysbrand Endt en Christa ten Brinke winnen in-port race Madeira en zijn klaar voor Atlantische oversteek

Op zaterdag 8 oktober hebben de Nederlandse solozeilers Ysbrand Endt en Christa ten Brinke de in-port race tijdens de stopover in Madeira gevaren en gewonnen. In de serie-klasse deden 18 boten mee. Donderdag 13 oktober gaat de tweede etappe van de Mini Transat 6.50 richting het Braziliaanse Salvador de Bahia van start (3100 zeemijl, 5741 kilometer). De solozeilers worden daar begin november verwacht.
In-port race
Het team van Endt en Ten Brinke kende enkele gelegenheids-bemanningsleden: de vader van Christa en 2 lokale jongens, Pedro (15 jaar en kampioen Optimist) en Martin (10 jaar en een groot zeiltalent).

Ysbrand Endt licht toe: “Pedro en Martin hebben vrijwel alles gedaan. Ik heb alleen de start gedaan, dit om eventuele schade te voorkomen. De twee jongens hebben verder de boot gevaren en getrimd. Op Madeira wordt op hoog niveau gezeild en ze hebben mooie clubs. We werden dan ook na de wedstrijd warm onthaald, bijna koninklijk.”

Voorbereidingen
De voorbereidingen voor de volgende etappe zijn voor Ysbrand Endt en Christa ten Brinke bijna afgerond. Ze moeten alleen nog 1 keer de mast in voor de laatste aanpassingen. Voedsel en water staat grotendeels klaar voor de trans-Atlantische oversteek. Alleen groente en fruit wordt woensdag pas aan boord gebracht.

Rust!
Wat nog rest is voornamelijk rust en ontspanning! Ysbrand: “In ons hoofd zijn we er klaar voor. We gaan met erg veel vertrouwen de tweede etappe in.”

De solozeilers hebben nu twee dagen rust. Er is een masseur voor de spieren en verder kunnen ze lekker ontspannen aangezien er geen grote problemen zijn die nog opgelost moeten worden.

Ysbrand herstelt goed van het ongeluk dat hij had voor aankomst in Madeira. Hij heeft er geen last meer van. “Ik heb erg veel geluk gehad.”

Vertrouwen
Christa ten Brinke: “Ik had nooit verwacht dat ik zo rustig de tweede etappe in zou gaan. Door de zware eerste etappe heb ik erg veel vertrouwen gekregen en ga ik rustig het tweede avontuur aan.”

Ysbrand Endt: “Ik ga voor de top 5! Alles is nog mogelijk. Ik moet rustig varen en me niet te druk maken.”

Ysbrand, woensdag 21 september 2011

Druk druk duk………..

De afgelopen dagen ongelooflijk druk geweest. Met vooral het oplossen van
een aantal tegenslagen. Christa haar bovenste vingerlingen bleken door het
polyester van de boot zo beschadigd te hebben dat het opgedikt (versterkt)
moest worden. Dat betekende roeren verwijderen, stuurautomaat eraf halen en
vingerlingen losschroeven. Vervolgens met glasmat de boel opdikken en alles
weer terugplaatsen.

Daarnaast had onze elektricien wat draden verkeerd aangesloten, waardoor de
interne zekering van de stuurautomaat de geest gaf en eveneens die van de
reserve. Beiden automaten moesten terug naar de fabriek (in Lorient, ca. 4,5
uur rijden met de auto) om vervangen en gecontroleerd te worden.
Morgenmiddag krijgen we ze terug en dan zou het weer moeten werken. Dan nog
testen (onder zeil en dat betekent de sluis door gesleept moeten worden en
binnen hetzelfde hoogwaterlijn weer terug (totale testtijd ca. 2,5 uur, of
10,5, maar dat is veel te lang).
Daarnaast nog de “normale” klussen, zoals lijnen vervangen of opdikken,
bakstagen controleren, SSB radio antenne installeren en testen, voedsel
uitzoeken, bokken regelen voor in Brazilië, touwtassen vastzetten en/of
repareren, toplicht vervangen (en dan kom je boven in de mast erachter dat
de windmeter niet zo goed meer vastzit en dat je daar ook nog iets aan moet
doen), stickers en letters plakken in de grootzeilen en genas, EHBO kit
laten controleren, etc.

Kortom een lange lijst. Gelukkig kregen we de afgelopen dagen hulp en is het
grootste gedeelte nu gedaan. De stress is hoog opgelopen, wat leidde tot
irritaties, kortaf zijn en (soms te) weinig overleg. Veel horden die we soms
met moeite namen. We horen om ons heen dat het normaal is en dat eigenlijk
iedereen het heeft.
Vandaag vertelde een goede vriendin en medezeilster ons dat ze “even”
gehoord had dat ze er maar een potje van maakte en dat ze alles heel slecht had
geregeld. Dat herkennen we ook en daar zit je niet op te wachten en kan je
nu ook even niet gebruiken. Er komen zoveel dingen tegelijkertijd samen dat
er onvermijdelijke zaken niet zo gaan als verwacht of gehoopt.
Met alle stress is het opnemen van kritiek dan behoorlijk moeilijk geworden.

Vandaag hadden we gelukkig een hele goede en constructieve dag. Er was een
geweldige vent die de achterkant van de boot van Christa heeft gerepareerd.
Morgen hangen we de roeren er weer aan en morgenmiddag komt de stuurautomaat
ook weer terug. Morgenavond zou alles het weer moeten doen en kunnen we gaan
testen. Verder zijn veel lijsten vandaag afgewikkeld en begint het einde in
zicht te komen. Morgen gaan we de routevoorbereiding aanpakken met het
bepalen van de WA points, ze in de gps-en zetten en kijken wat we allemaal
gaan tegenkomen bij Kaap Finisterre, langs de kust van Portugal en het
laatste stuk naar Madeira.
Vrijdag hebben we de bijeenkomst met onze weercoach. Hij gaat onze route
plannen en laten zien op welke weersystemen we moeten letten. Op dit moment
zijn er veel lage druk gebieden, die ervoor zullen zorgen dat we
waarschijnlijk nogal wat tegenwind zullen krijgen. Afwachten maar……

Ysbrand

Christa, donderdag 15, vrijdag 16 en zaterdag 17 september 2011

Donderdag 15 september 2011

We varen de haven uit…
de wind en de golven nemen meteen wat ze pakken kunnen,
mij en mijn boot…
Lang duurt het voor ik eindelijk mijn zeilen heb gehesen, op deze lage wal met veel te hoge golven, de stroom werkt hier vrolijk aan mee.
De kersverse vallen slippen door de stoppers heen…
Na 5 keer opnieuw de genua te hebben doorgezet,
moet toch echt het grootzeil omhoog.
Het wedstrijd veld figaro’s komt er namelijk aan, en voor die tijd moet ik overstag…

Het valt niet mee, meteen 5 uur aan de wind te hakken
Mijn gedachten hebben enkel tijd
om mijn handelingen te bepalen…
Ik zit aangelijnd, ik heb het mijn moeder beloofd, en ik voel mezelf ineens zo kwetsbaar

Ysbrand roept over de marifoon , hij vaart voor mij uit de stroomversnelling bij Raz du Sein in.
De wind en stroom op deze plek hebben er 1 grote rotzooi van gemaakt, golven kun je het niet meer noemen, met brekers en Eddy’s.
“Chris het is enorm heftig, maar de boot kan het en JIJ kan het”
De ellende duurt een uur,
we varen met nog 2 mini vanuit Douarnenez naar La Rochelle ongeveer 200mijl, 48 uur varen rekenen we.

Dan kan de spinaker omhoog, opgelucht haal ik adem…
eindelijk kan mijn lijf ontspannen.
Grappig hoe mijn lijf iedere keer op nieuw verzet tegen de bewegingen van de boot…
Pas na uren geeft ze het op en vind een nieuwe manier om de spieren niet non stop aan te spannen.

De schermer valt in,
er staat een volle maan en
een spat heldere lucht…
Deze lange nacht word ik non stop door de dolfijnen vergezeld
Ik wissel met hen van gedachten
Ik vind het heerlijk dat ze er zijn,
in deze eerste nacht.

Door de marifoon hoor ik steeds de stem van Ysbrand.
Deze keer kunnen we elkaar maar moeilijk loslaten,
hij weet me zelfs te vinden als ik na een weer bericht op een ander kanaal ben blijven hangen
‘Je gaf steeds geen antwoord, en ik dacht…’
We vergelijken steeds onze settings van de stuurautomaat en van de zeilen.
Grappig genoeg is onze stijl op die van de ander gaan lijken,
meestal komt het aardig overeen.
Heel leerzaam.

Het zijn 2 mooie dagen…

Vrijdag 16 september 2011

Morgen is de afscheidsdienst…
We praten er maar weinig over met andere schippers,
gewoon omdat er weinig woorden voor zijn.
Het wordt verschillende keren genoemd door directeur Denis Hugues in de eerste schippers meeting
omdat wij er een plek aan moeten geven
en door de pers bevraagd zullen worden.
Maar het is voelbaar in de sfeer op de steigers.
De saamhorigheid van de 80 solisten is misschien wel groter dan ooit…

We helpen elkaar waar we kunnen,
nemen meer tijd voor een praatje, een grapje en een gesprek
omdat er meer is dan alleen de race, het leven even om de hoek keek.

Voor een vrouw in deze mannenwereld betekent dat er heel wat kussen dagelijks een ander vinden…
Het blijft onhandig ingewikkeld, wie wel wie niet……

Zaterdag 17 september 2011

Vandaag het afscheid van Jean Marc…
de kathedraal zat vol, vol met jonge mensen
met zongebruinde gezichten, op slippers soms en een enkeling in een vaal gewassen shirt.
Een kleurig gezelschap vol moed en verdriet.
De pastoor had een mooie zangstem…
Ik keek in de lege ogen van zijn vriendin,
ik liet mijn tranen maar lopen, en kneep in Ysbrand zijn hand…

Zo dichtbij…..
en wij stappen volgende week in ieder zijn eigen bootje om die overkant wel te halen…

De rest van de dag verloopt rommelig, het wordt niet meer helder in mijn hoofd.

Christa

Ysbrand, vrijdag 16 september 2011

Donderdagochtend vroeg om 05.00 uur door de sluis aangekomen in het “bassin du Chalutier” van La Rochelle. Dit is tot ons vertrek de 25ste de thuisbasis. Als we rond 06:00 eindelijk helemaal afgemeerd zijn pakken we 4 uurtjes slaap en om 10 uur gaat de wekker. Direct worden we in de malle molen van de voorbereiding meegesleurd. Nauwelijks tijd om te ontbijten, zitten we al met de klasse organisatie, moeten we allerlei afspraken maken (medicijnbox controle, veiligheids controle, zeilen controle, liferaft controle, etc, etc) en staat die middag de eerste briefing gepland die alleen toegankelijk is voor de schippers. We zien alle partners, ouders, helpers naar buiten “gebonjourd” worden en daar zitten we dan. 81 schippers die over 9 dagen zullen starten op weg naar Madeira. We kennen eigenlijk iedereen al, met een paar uitzonderingen van Italiaanse of Spaanse zeilers, die hun volledige kwalificatie op de middellandse zee hebben gedaan.

De aftrap begint met een indringend betoog over het sterven 2 dagen ervoor van één van “onze” zeilers. Direct is de toon gezet en dat is merkbaar in de sfeer. De organisatie brengt een eerbetoon aan Jean Marc door 1 minuut stilte en geeft nog wat details over wat er is gebeurt. O.a. dat hij wel zijn veiligheids lijn aan boord had, maar niet vastgeklikt zat.

Hij is waarschijnlijk over boord gevallen, zag zijn boot wegvaren en is verdronken. Het beeld dat je zelf om wat voor reden dan ook overboord valt en dat je je eigen boot verder ziet varen is een van mijn nachtmerries. Je ziet dan (letterlijk) je levenslijn van je wegvaren en je kunt er niets meer aan veranderen. Dat vind ik echt een van de ergste scenario’s die ik me kan voorstellen.

De organisatie benadrukt nogmaals het belang van aanlijnen, hoe weinig wind er soms ook staat. De keiharde waarheid dat we ons op een dunne lijn bevinden met wat we doen, komt hard aan. Als er iets (kleins) mis gaat, is er geen vangnet. Precies als de acrobaten hoog in de lucht op de trapeze en zonder vangnet. Als je valt, is er weinig kans op overleven.

Morgen (zaterdag) is de herdenkingsdienst en de familie heeft gevraagd of we als eerbetoon aan Jean Marie erheen willen komen. Met 81 schippers gaan we dat doen. Terwijl we vandaag overdag allemaal weer kneiterhard hebben moeten werken om volgende week zondag te kunnen starten. De tegenstelling moet morgen nog een plek krijgen en dat gaan we met z’n allen doen. Wat dat is solozeilen in onze mini ook: Je bent alleen, maar iedereen waarmee (of waartegen) je zeilt kent en voelt hetzelfde als jij. We zeilen zo veilig als mogelijk is en met in ons achterhoofd dat de scheidslijn dun is en dat de zee ons een heel duidelijk signaal heeft gegeven dat er maar 1 de baas is.

Ysbrand

Jean-Marc Allaire

Vanochtend bereikte het trieste nieuws ons dat transat650 schipper Jean-Marc Allaire is omgekomen tijdens zijn tocht naar La Rochelle.

Omstreeks 09.00 uur op maandag 12 september kwam bij de autoriteiten van Cap Ferret een melding binnen van de vissersboot “Atalante”, dat een zeilboot met de naam “Larantez VI” onder vol zeil is gesignaleerd zonder bemanning. De zeilboot was op drift geraakt en lag 8 mijl van Cap-Ferret.

Rond 10.00 is het lichaam van een man in zeilkleding met daarop de naam van zijn boot, aangetroffen door een zeiler op het strand van Lege-Cap-Ferret’s.

Het lichaam van Jean-Marc Allaire is geïdentificeerd door de Franse politie. Zijn familie is direct op de hoogte gebracht van zijn overlijden. Jean-Marc Allaire zou net als Christa ten Brinke en Ysbrand Endt meedoen aan de mini-transat die zondag 25 september van start gaat.

De zeilboot van Allaire, Karantaz VI, is door een vissersboot voor anker gelegd en wordt in de gaten gehouden door de autoriteiten van Cap Ferret.

Christa ten Brinke: “De zee geeft en neemt….. Vandaag zijn onze gedachten bij vriend en collega transat650 schipper Jean-Marc Allaire, hij verloor gister van de zee. Onze gedachten zijn bij zijn vriendin, familie en alle mensen die hij achterlaat. Hij is een groot mens en schipper… mijn favoriet om de Transat650 2011 te winnen.”

Eerste update vanuit la France

Nou,
hier zijn we dan eindelijk
logistiek is het een hele puzzel
en slokt veel tijd op
vandaar nu pas internet maar nu lukt versturen niet…

Maar goed…
met ons hoofd nog in de wolken…
pfff
Ik hoopte dat het gewoon down wind varen was…
maar niets van dat.

2 jaar geleden zijn we ook door deze materie gegaan,
maar hoewel ik er nu veel meer van snap,
wordt het ook meteen weer een stuk gecompliceerder…
Soms is meer weten niet de eenvoudigste of kortste weg…

We zitten met zijn 8ten in een klaslokaal met een over enthousiaste Jean Yves Bernot
die net zo snel Engels praat als Frans maar met een enorm accent,
dus concentratie is noodzaak.
Verder vertelt hij alsof alles de normaalste zaak van de wereld is
deze complexe weer systemen…

Nou ja…
Ik stoot af en toe Ysbrand aan, om te verifiëren of ik het goed heb verstaan…
De zeilers elk hun eigen ervaring elk hun eigen gedachten
pennen alle windrichtingen en tips op
Wie weet kan dit het verschil zijn tussen 1 en 2…

We slapen in ons busje…
spreken steeds meer concurrenten
Jean Marie heeft net een knie operatie gehad
en nu moet zijn broer zijn boot prepareren….

Chinese Chuo is ook net gearriveerd en heeft 4 maanden niet op zijn mini gevaren

Steeds dezelfde vragen
Hoe al het eten naar Madeira te krijgen…
Wat kost een ticket terug van Brazil..
Een reserve windinrichting mee…
Welke reserve autopiloot…
Wat kost je verzekering…
Waar verblijf je in la Rochelle…
Neem je extra roer mee..
Waar een eventuele pit stop…
Wanneer leg je je boot in La Rochelle…
Is je boord apotheek al compleet…
Heb je alle vaarkaarten…
Welke AIS…
Wat heb je als SSB antenne…
enzv.enzv

En zo heeft ieder zijn eigen verhaal

Het interview met Pierre Marie van Voile et Voiliers,
alles in mijn beste Frans,
gelukkig zat welbespraakte Ys naast me…
Ik was uitgekozen samen met 2 andere schippers om in het magazine te staan
Ik probeerde zo goed mogelijk uit te leggen hoe voor mij het varen
in een lijn ligt met mijn werk als kunstenaar.
Nou ik ben benieuwd…

Hij vroeg of we het ook wel eens ergens anders over hebben,
veel van onze beste vrienden zijn geen zeilers…
Maar nu we hier in Frankrijk zijn
knapt mijn hoofd van al het zeilen….
mis ik de zweetrondjes in mijn sportschool
en de sauna… zodat mijn hoofd stopt met denken…

Het is nog een hele kunst om je vrouw te houden, zei PM tegen Ys,(zelf heeft hij 3 Transats gevaren) met 74 mannen en de wetenschap dat er heel wat relaties juist zijn ontstaan na de Transat.

We zijn in de geschiedenis het derde koppel
maar misschien het eerst getrouwde…
dat had hij niet na gezocht…

Mij kan het niets schelen
I have to do this

Naar de overkant…

Kusch

—

Christa ten Brinke
christa@pro3oc.nl
www.pro3oc.nl

Vanmiddag verlaten we de franse bodem. Na enkele dagen van veel slapen, muziek luisteren, eten, wassen, weinig bewegen en bezinning met als uitzicht de ezel met zijn metgezel het schaap en verblijde iaaaa’s ons bij ochtend gloren. Is ons plan weer helder geworden voor het nu; we vervolgen onze tocht naar Nederland met Pi of Holland achter ons aan.
Waarschijnlijk komen we in de nacht (Van zaterdag op zondag) aan. En zal de boot, dit voor onze buren en omwonenden, enkele dagen in de buurt van ons huis verblijven. Om het water in Lelystad te gaan proeven.
We gaan de 24 uurs proberen te varen. Gevolgd door enkele weken training in Nederlands water. Om vanaf oktober de training en de ontwikkeling van de boot in Frankrijk te gaan doen. Want voor een ieder die ons heeft kunnen volgen mag het duidelijk zijn, er valt nog het een en ander aan onze Pi te verbeteren…

PROFESSIONALS CHALLENGED by OCEANS

Ysbrand Endt _______________________ Christa ten Brinke _ Michiel Goegebeur _________________________

Tag: Ysbrand en Christa