Amsterdam / Salvador de Bahia, 10 november 2011 – Woensdagavond 23.30 (plaatselijke tijd) kwam Christa ten Brinke met haar boot ‘Ran of the North Sea’, onder luid gejuich van haar man Ysbrand Endt, medezeilers en vrienden, aan in Bahia nadat zij eerder deze week een stop moest maken in Aracaju voor noodreparaties.

Christa: ‘ Mijn binnenkomst is niet te beschrijven. Ik had per sms contact met Ysbrand. Hij vertelde mij dat er heel veel mensen op mij stonden te wachten. Ik dacht dat hij overdreef maar zo’n 100 meter van de finish hoorde ik vele tientallen mensen heel hard “Christa, Christa, Christa” schreeuwen.’

‘Eenmaal aangekomen had ik geen grip meer op de situatie. Ik ben samen met Ysbrand traditiegetrouw het water in gesprongen en werd daarna warm onthaald op de steiger. Een ongelooflijk gevoel, die warmte en liefde na zolang alleen vechten. Iedereen noemde mij de held van de Transat.’

Vertrek vanuit Aracaju
Na 2 dagen reparaties aan haar boot in de haven van Aracaju, zo’n 180 mijl ten noorden van Bahia, kon Christa haar avontuur weer voortzetten. ‘ Ik wilde heel graag door maar ik wist niet of ik het kon. Ik moest opnieuw vertrouwen krijgen in de boot en Ysbrand weer achterlaten. Ik had nog 180 mijl te gaan, ik wilde dit zo graag zelf afmaken. Door een vissersbootje met Ysbrand aan boord ben ik tussen de zandbanken door de haven uit gesleept. Ik had met Ysbrand afgesproken dat, wanneer hij vanaf het vissersbootje in het water zou springen, ik moest gaan. Hij sprong! Ysbrand had alle vertrouwen in mij dat ik dit zou kunnen. Dat moment was heel heftig, maar ik was weer op weg naar Bahia om mijn race af te maken. Het alleen zijn op de boot voelde ook wel weer fijn en vertrouwd, samen zijn we één.’

Heftige nacht gevolgd door mooie ochtend
Het was een heftige nacht langs slecht verlichte olieplatformen waarin Christa haar vertrouwen moest terugwinnen. Toen ze langs de plek kwam waar het eerder mis ging, meldde Christa zich via de marifoon bij het platform waar ze eerder contact mee had. Christa, lachend: ‘ ze waren erg verbaasd me weer te horen en vroegen zich af wat ik ging doen! Toen ik antwoordde dat ik mijn race ging vervolgen, maakten ze een diepe buiging en vertelden me dat ik hen altijd mocht oproepen. Ik heb naar hen geroepen dat dat hopelijk nog wel even duurt!’

Woensdagochtend was een prachtige ochtend, waarin de kunstenares in Christa zich roerde: ‘ Ik had de iPod van Ysbrand op met harde muziek en heb mijn boot ondergetekend. Ik heb echt genoten, hier heb ik het allemaal voor gedaan!’

Spijt
Christa, die inmiddels een groot stuk vertrouwen weer terug heeft ,vertelt: ‘ Ik heb veel materiaalpech gehad maar ik weet dat ik hier niks aan kan doen en het niks met mij te maken heeft. Wel weet ik nu dat ik zelfstandig een heleboel kan oplossen’.

Op de vraag of ze spijt heeft dat ze niet direct is doorgevaren naar Bahia, antwoordt Christa: ‘ Ik heb er vaak over nagedacht, maar spijt heb ik niet. Ik weet zeker dat als ik was doorgevaren, mijn mast het niet had gehouden’.

Officiële finish
Het is nog onduidelijk of Christa volgens het reglement officieel is gefinisht. Volgens medezeilers is dit wel het geval; het is nu wachten op een officiële bevestiging van de organisatie, wat enige tijd kan duren. Christa begrijpt dat de organisatie zich aan bepaalde regels moet houden maar het zou een mooie bekroning zijn voor al het harde werk.

Nog een keer Samen Solo of nooit meer?
‘Het was een zware race, zeker om “samen solo” te doen. De wetenschap dat je allebei in het zelfde schuitje zit, is zowel in de voorbereiding als tijdens de race erg heftig. Het is moeilijk om elkaar te supporten. Het was een race met hoge pieken maar ook hele diepe dalen. Maar het was een geweldige ervaring, onze droom, en ik had niet anders gewild’!

‘Of ik het nog een keer zou doen? Ik sluit voorlopig niks uit, daar is het ook nog te vroeg voor. Samen op één boot meedoen aan een race, daar zou ik zo voor tekenen’.

Christa sluit af: ‘De zee was boos, de hemel was woest. Alles leek een maat te groot voor vrouw en boot Ran of the North Sea. Alleen, maar ik vocht, de boot voer, de boot brak, maar samen hebben wij de overwinning!’

//einde

Fotograaf: Christophe Breschi