Amsterdam/Aracaju, 9 november 2011 – Na eerdere berichtgeving dat solozeilster Christa ten Brinke in de legendarische solozeilrace in het zicht van de finish haar mast had verloren, blijkt nu hoe taalbarrières, hectische omstandigheden en communiceren op grote afstanden kan leiden tot misverstanden: de mast staat nog en Christa zit weer in de race! Of ze volgens de regels nog officieel mag finishen is niet duidelijk, maar opgeven doet ze in ieder geval niet.

Christa vertelt: ‘Op 600 mijl voor de finish had ik al schade opgelopen aan een roer zodat mijn stuurautomaat niet meer werkte. Met touwtjes heb ik een soort automatische piloot gebouwd zodat ik toch een beetje slaap kon pakken. Maar met nog 100 mijl te gaan, ging het helemaal mis: tijdens de storm knapte het voorstagbeslag waardoor ook het risico bestond de mast te verliezen. Vanaf dat moment moest ik dus continu zelf varen. Ik kon geen slaap meer pakken, de wind werd alleen maar erger en kwam vanuit de verkeerde richting. Zonder roer en zonder voorstagbeslag maakte ik geen kans. Toen heb ik de rode knop ingedrukt, waarmee je aan de organisatie aangeeft dat je grote problemen hebt en assistentie nodig hebt. ‘

‘Ik had al 10 dagen met niemand meer contact gehad, dreef met 2 knopen richting de kust en was echt ongerust. De hulp vanuit de organisatie liet veel te lang op zich wachten. Toen heb ik op de AIS (radar) zitten kijken of er echt niemand in de buurt was en JA, daar was hij: de Maersk Etienne!

Deze tanker is 4 uur bij me blijven liggen en is gaan bellen met de organisatie. Door de taalverschillen is er onduidelijkheid ontstaan bij de organisatie. De Maersk heeft nooit gezegd dat ik mijn mast kwijt was: ze lagen immers naast me dus zagen dat ik hem nog had!’

Die taalverschillen deden ook haar levenspartner Ysbrand Endt veronderstellen dat Christa alleen nog de laatste mijlen naar Aracaju zou volbrengen, en dat de finish in Bahia niet meer haalbaar was. Later bleek dat ze de haven van Aracaju binnen is gesleept met de mast nog op de boot.

Weerzien in Aracaju

Ysbrand Endt was al in de haven van Aracaju toen Christa aankwam, maar werd niet toegelaten tot de werkhaven waar de boot van Christa lag. Uiteindelijk werd het dan toch duidelijk dat hij de man was van die gekke vrouw daar in dat kleine bootje, en mocht hij de haven in om Christa in z’n armen te sluiten.

Ysbrand: ‘ Toen ik haar zag, zat ze op een grote roestige zeesleper een meloentje te eten! De mannen aan boord waren echte rauwdouwers maar ze hebben ons zo warm onthaald! Tranen met tuiten hebben we gehuild; alle spanning, alle foute informatie die je krijgt, het ongeloof. Die gevoelens moeten we nu allemaal loslaten.’

In de haven van Aracaju is de boot gerepareerd, zodat Christa haar avontuur kan vervolgen. Ysbrand roept vol trots:  ‘Christa gaat de race afmaken! Of ze de race officieel volgens de reglementen kan volbrengen is niet duidelijk, maar ze gaat hem in ieder geval voltooien!’

Met kort haar naar Bahia

Christa, die tijdens de race haar vlechten moest afknippen omdat het zilte zout er dreadlocks van had gemaakt, vervolgt:

“Ik heb besloten toch het laatste stuk te varen. Het is anders zo’n desillusie! Maar het was zoveel zwaarder dan ik had verwacht. Zeiltechnisch, maar ook Samen Solo. Er was zoveel verwarring, je denkt zoveel aan elkaar, het is zo zwaar! Op een nacht voeren we bij elkaar in de buurt en tijdens een storm, opeens, was ik Ysbrand verloren. Zo’n rotgevoel, bijna traumatisch. Nu weer samen, heel heel fijn”.

Christa is inmiddels vertrokken voor de laatste circa 180 mijl richting Bahia en wordt donderdag ochtend verwacht.