Met een lente zonnetje begon mijn volgende trainings sessie. 4 dagen op een rij, zoals gewoonlijk.

9.30 is de bedoeling dat je met boot start klaar ligt voor vertrek, met gesmeerde boterhammetjes(blijft altijd de vraag wanneer je ze naar binnen weet te proppen, te vaak kom ik terug in de haven met een onaangeraakt zakje). Spinaker hijsklaar in de reling. VHF op kanaal 69. En na een korte briefing en debriefing, deze 2 lopen naadloos inelkaar over, met het motortje en zodra het kan op zeil naar buiten. Waar we tussen 2 boeien de warming up doen om de slaap eruit te varen. Vervolgens  manouvres en/of speed tests. Gevolgd door een wedstrijdje tussen de rotsen door de baai uit en de wijde zee op, altijd omringd door het vertrouwde en gevreesde geluid van de alles ziende rib (rubberboot met trainer en tegenwoordig soms ook Ys),  En weer richting de haven, waar blijkt dat het alweer 17.00 of 18.00 is. Boot ‘cleanen’. Met de tekst ‘tomorrow we do the debriefing, a demain’, ga je dan moe en voldaan op zoek naar een hapje eten en een warm bed.

Zo ongeveer ziet een trainings dag eruit.

Dinsdag 3 maart ging de zon eruit, eindelijk werd het hogedruk gebied verdrongen boven Pornichet. Wind werd voorspeld. Stormvast de haven verlatend, zette ik al snel een eerste rif in het grootzeil. Voor het eerst voor de 758, want het zeil(713) kende het kunstje al. Ook de inter was gauw aan de beurt toen de wind en golven zich op bouwden. Na de warming up mochten de spinakers uit de tassen, om gijpen te oefenen bij de 18+ knopen wind. Op een schattig kort downwind baantje. Dat liet even op zich wachten. De boot had nog wat aandacht nodig voor deze krachten te trotseren. Een reparatie van de backstag, een giek die zich bijna los had weten te werken… en een los slingerende checkstay, kortom een nieuwe boot. En ondertussen zag ik mijn traningsgenoten hun spinakers zetten. Nr 1 ging direkt in de broach, om erin te blijven, tack en halyard eruit, gevolgd door een spi te water; Boom gebroken.(kwam me herkenbaar voor, ziet er bij een ander heel leerzaam uit) Nr 2 was met spi en al down aangekomen, waar ook deze spi in het water verdween na een flinke broach. Het Grootzeil ging naar beneden, en zo zowel de boom als de spi werd gered. Nr 3 had niet de durf om de spi te zetten. En 4 en 5 waren er niet.

De wind bouwde fijntjes nog even door. In middels stond er 23knopen (met vlagen in de 27). Trainingsgenoten Nr 1 en 3 verdwenen richting de haven en zo kwam het dat de vrouwen, Daniela en ik, de mannen eruit hadden gevaren. Samen gingen we tussen de rotsen door de wijde zee op gevolgd door de niet meer hoorbare rib. Ik wende aan het lawaai in mijn oren, de golven die uit alle richtingen kwamen, de bewegingen die deze slappe bak maakte. Ik voelde me wonderwel een soort van ‘thuis’. Geen commentaar kreeg ik op mijn tuning. ‘Het ziet er gewoon goed uit’ zei Ys. Ze was dan ook nog fijn te sturen tussen de golven door (maar heel wat palen rakend). Daniela zette het 2e rif, maar ik voelde me prima. Mezelf opmakend voor een downwind rak!!! Ik had mijn grote spi gewisseld voor de medium(nog altijd goed voor z’on 65 m2). De boom stond klaar.

‘You may go now’ schalde het door de marifoon. Als een soort te lang ingehouden adem liet ze het water los om erin planee vandoor te schieten. Ik hees mijn spi, paar graden omhoog, kwam vol en nu pas haalde ze opgelucht adem. Met een bonkend hart, even kijken hoe hard ik ging 16+!!!! 16+++, my God. Ik moest hoger om de boeien te halen. Ik trimde de spi en de stuurautomaat deed het stuurwerk. “You can do it, baby!’ schreeuwde ik mezelf en boot moed toe. Naast de boei is onherroepelijk het einde; de rotsen! ‘If you don’t see the buoys, drop your spi!” klonk het heel beslist voor de 2e keer door de marifoon. Maar ik had alles nodig om uit de broach te blijven en hoogte te varen om ze te halen. And I did! Daniela met genaker was nergens meer te zien evenals de rib. ‘You can gibe if you are through the rocks’. Gijpen? is hij gek geworden, 23kn wind. Maar overmoedig, bom bomvol adrealine en met een te hoge hartslag bereidde ik een gijp voor. En… ‘Off you go’ …met een stuurautomaat waar je U tegen zegt was ik totaal in control en bepaalde ik waar ik mijn zakdoekjes neerzette (ik had er 3). I did, Yes, I DID!!!

Alsof we vlogen… razend snel kwam het land, de haven dichterbij(een spannend zaakje om van open zee in dit tempo op lage wal af te stormen) tijd voor de drop… Alsof alles inene helemaal klopte, ging ook dat volgens het boekje. Grootzeil drop, en op de Inter, met motortje stand by, de haven in. En daar was weer de rib met daarin een staande ovatie!; een applaudiserende trainer, Sylvain (Ys was aanboord bij Daniela gestapt om haar genaker te redden uit de zee.)

Die zelfde nacht werd ik wakker te hoog was nog steeds mijn adrealine gehalte; 16knopen speed!

Ik kan niet ontkennen dat het egocentrisch is; een solozeil projekt, De Transat 650 te willen varen. En dat we er een hoop tijd, energie en geld in pompen. Maar ik groei als mens van de ervaring, Van het verleggen van mijn grenzen. Het opzoeken van mijn angsten. In woorden lijkt het zo cliche. Maar het loslaten van alles wat ik zo krampachtig vast heb gehouden is enorm bevrijdend.

Gelukkig groeit niet ieder door de zee op te gaan en solo te willen zeilen in een mini…

ps Ondertussen doet Ysbrand het erg goed tussen de grotere goden in de A-groep training!

De training, de nieuwe ronde, is begonnen. Onze kakelverse boot ligt inmiddels na dagen van noeste arbeid, door als eerste de Maree Haute werf, welke de boot een week te vroeg afgeleverde, chapeau! Als 2e Charles, Yan, Sylvain, Ysbrand,ik zelf en de rest…

Apparatuur van de 713 werd verhuist en gemonteerd op de 758. Speed en diepte gaten werden geboord en geplaatst. Zeilen gemeten en gepast. Lijnen gesplitst en ingeschoren…

Vervolgens de eerste te water lating. Er stond een aardig briesje, wat de spanning verhoogde. Het maakt het zetten van de mast er niet subtieler op. Het water in is een gaan, je kunt niet zonder reden terug. Een nieuwe fase begint als de boot het water voelt. Die beweging is moeilijk te beschrijven. maar misschien is dat het wel. De beweging is het gaan. Je moet de boot vast binden om de beweging (grotendeels) te kunnen stoppen…

Nou goed, gaan dus. Maar eerst was er nog onze hoogte stage in de sneeuw. Op de uitnodiging van mijn ouders om een week te komen skieen waren we grettig in gegaan. 1 weekje zonder water in vloeibare vorm, zonder al te veel denken over ons zeilprojekt, even ontspannen voor het zeilseizoen losbarst. Veel sneeuw kwam er, met stijgvellen klimmen in het wit. Ook daar werden we door drongen van de macht van de natuur. Een zoektocht door een witte wereld terug naar de crisis maatschappij.

Weer in Frankrijk. De training was mijn training. Allebei vol verwachting… trappelend van ongeduld… hezen we de zeilen. Wat zouden we voelen. Het was licht weer, een flauw briesje, maar genoeg om vooruit te gaan… Het leek zo lang geleden. Mijn handelingen happerde hier en daar. Maar makkelijk liet ze het water los.

Ik kan het niet eens meer goed herinneren want het was zo onwerkelijk wat er gebeurde; Ik haalde de andere boten in, 1 voor 1. Ik zag een juichende Ys naast Sylvain, de trainer, in de rib springen. Ik voer wat graden lager, maar met de snelheid was niets mis. En zo gleed ik ook de 744, de paar maanden oudere D2 zus voorbij.  Zo gewend om met hard werken achterin het veld te liggen. Nu mijn hoofd te moeten draaien om de anderen te kunnen zien.

‘En nu eens kijken of je ook de hoogte kan halen’. We missen wat zeil punten hier en daar, de D2 is top getuigd en de 2win was fractioneel. En ook het grootzeil mist de top, de vierkante kop kan nog hoger. Verder zijn de zeilen na z’on 4000mijl behoorlijk uitgediept. Maar ik haalde de hoogte en nog steeds met snelheid. De trainer stapte over in de 744 om te zien of ik te evenaren was. Hij trimt en doet, maar geeft eerlijk toe mijn hoogte en snelheid niet te halen. Ik word naar de meest ongunstige plekken gewezen. maar steeds weet ik weer voor de andere boten uit te komen. “crazy christa, there she is again’ zegt de trainer tegen Ys. ‘Met elke overstag ben je als eerste weer op snelheid’ joelt Ys jubelend door de marifoon. En dat terwijl ik altijd de langzaamste van de klas was.

Na de 3 dagen training staan we met te grote smiles weer op de steiger, maken samen een te groot ronde dansje. Pas nu voelen we weer hoe graag we willen, hoeveel hoop we onderweg zijn verloren. En dat we dat nu, misschien heel misschien, weer terug gekocht hebben????!!! Het zou te mooi zijn om waar te zijn… wordt vervolgd. Dit weekend ;Ysbrand’s eerste training met de nog grotere goden (dan in mijn training schijnen te zijn).

Het PRO3 team is genomineerd voor de Solo Challenge Award 2009.

De Solo Challenge Award wordt ieder jaar uitgereikt aan de meest opmerkelijke Nederlandse prestatie in het solo-zeilen.
Doel van de Solo Challenge Award is het belonen van Nederlandse zeehelden binnen het solo-zeilen en het stimuleren van ontwikkelingen binnen deze uitdagende vorm van top-sport.

De Jury voor de Solo Challenge Award bestaat uit; Henk Bezemer, Jan-Berent Heukensfeld Jansen, Leon Bart en Klaartje Zuiderbaan.

De uitreiking van de Solo Challenge Award vindt plaats op maandag 26 januari om 19.00 bij de Koninklijke Maas in Rotterdam.

Voor meer informatie over de Solo Challenge Award www.shorthanded.nl

Genomineerd voor de Solo Challenge Award 2009 zijn.

Bart Boosman

Maarten Russchen

Nico Budel

Ysbrand Endt en Christa ten Brinke
Christa en Ysbrand varen in het PRO3-project een Nederlandse campagne in de Transat 650. De grootste solo zeilrace voor de kleinste bootjes. Hun uiteindelijke doel is om met ieder hun eigen schip de Transat 6.50 te varen.
Christa en Ysbrand zijn ook in het dagelijks leven partners.

Dick Koopmans jr.

Doug Schickler

Jan Luyendijk

Ed Megens

Nog net voor het jaar 2009 begon;

…Haalde ik eindelijk mijn E-rijbewijs…

mag ik legaal tussen die franse tolpoortjes door schuiven (dat ze nooit aan Mini Transat bootjes hebben gedacht tijdens de bouw ervan) wat ik na 1000-den kilometers wel kan. Hoewel ik bij de 1e keer afrijden ondanks al die kilometers te weinig besef had van de aanhanger.

ESTER ENORM BEDANKT! voor de koffie, support, vertrouwen, oude schoolverhalen, het bochtje achteruit, en de opdezelfdewegvoetgangers.

…Is mijn schouder beter verklaard!

Precies een jaar na de operatie is de mobiliteit van mijn schouder weer terug en geen kans meer op een ‘uit de kom’. Ik kan/mag alles weer! Blijf toch nog trouw mijn oefeningen doen. Hoorde van een sportvrouw dat een getrainde vrouw nog altijd 10% minder sterk is dan een ongetrainde man…

MARIAN ENORM BEDANKT! voor de plek die er altijd voor me was, ook als ik in lichte paniek uit Frankrijk belde! Vakwerk wat je voor mijn schouder deed!

…en zijn we, als koppel, genomineerd voor de Solo Challenge Award;

De Solo Challenge Award wordt ieder jaar uitgereikt aan de meest opmerkelijke Nederlandse prestatie in het solo-zeilen.

Doel van de Solo Challenge Award is het belonen van Nederlandse zeehelden binnen het solo-zeilen en het stimuleren van ontwikkelingen binnen deze uitdagende vorm van top-sport.

We zien het als beloning voor ons ontwikkel werk. Want eerlijkheids halve moeten we toe geven dat we verblind waren, om te geloven dat het met de 2win zomaar zou gelukken. Maar wat hebben we hard gewerkt om ons en ons bootje in de wereld te zetten.

Wat Nederland betreft; ook in onze wijk en alle tennismensen van het Melkhuisje weten inmiddels precies wat een (Mini) Transat 650 is. ‘Wat doet die boot hier voor onze club” zal niemand zich meer afvragen…

LIEVE MENSEN, ENORM BEDANKT, voor alle steun, vertrouwen, geloof en warmte die we hebben mogen ontvangen in 2008 want zonder…

voor nu weer genoeg

Op naar 2009

nieuwe ronden, nieuwe kansen!!!

DE BESTE WENSEN …

Het is op gevallen, er wordt wederom aan de website gewerkt. Dus de vormgeving/layout kan nogal afwijken van wat het zou moeten zijn. Maar het komt goed.

Er is weer even tijd om een gewoon huiselijk leven te leven. Tijd om andere werkzaamheden te doen. Lijstjes af te werken. Ogen laseren stond deze week op het programma. Van -9(had ook voordelen vallen je glazen niet snel kapot) naar +0.25 en -0.5 dus resultaat een hele blije man met bloot gezicht en rood door lopen ogen. En ohja, tuurlijk was het niet meteen oke, rimpelingen in het hoornvlies. Want Ys wil graag hard werken voor zijn tevredenheid, een makkelijke weg is niet goed genoeg. Niets mis mee in deze wereld van erop of eronder, maar anders dan de perfectionist.

Eigenlijk stond de week bomvol van afspraken, velen hadden te maken met dat varen in notedopjes. Maar het leven diende zich ook aan. In de vorm van Frieda(stiefmoeder Ys) die op randjes balanceerde in het ziekenhuis IC. Zijn vader die daarbij van zijn oudste zoon zeker wat hulp, maar vooral zijn oor, kon gebruiken.
En Isa (wijsnichtje 8 jaar)die zich heel snel op mijn schoot wist te installeren, tijdens het oppas avondje en zei;
‘ chris, zal ik jou vanavond voorlezen’
‘jij bent toch dislextisch?’…

Wat is het goed om soms gewoon thuis te zijn.

.

Gister een retourtje Salon Nautique gedaan. Vol geschoten met een overdaad aan droog nautisch schoon. Gelukkig kwamen we in al deze grootheid veel bekenden tegen;

Zo was daar de Nacira(721) de D2(746) en een Proto die schamelachtig naast haar grote zus een Volvo Oceanracer buiten stond op gesteld. En alle Ministen, die we tijdens het seizoen hebben leren kennen werden weer met de warme franse slag begroet(een enorm kuswerk voor een vrouw).

En vervolgens ons zelf!! Op de cover van dit franse hoogstaand technische magazine.

Wat een gemis dat water.

.

.

.

Chris is prima terug gekomen van haar test race. Ze heeft in haar 1tje met ruim 24 knopen gespinnakerd en liep downwind wel 11 knopen in de top! Toen ze echter de spi moest strijken(weg halen) ging het even mis. De spi hapte water en ze kon hem niet houden. Na de broach(plat slaan) had ze de spi onderwater met alle lijnen om de boot heen en de spinnaker boegspriet recht omlaag in het water. Na wat (mondelinge) ondersteuning van de trainer via de VHF(marifoon) kon ze de spi bergen en wist bijna zonder schade alles binnen te krijgen. Alleen de boom had teveel te verduren gehad en was verbogen bij het aangrijpingspunt op de boot. Slechts een kleine schade.

Chris is verder upwind naar de volgende boei gegaan en is toen op de haven aangegaan. Het was jammer dat het weghalen mis ging, maar eigenlijk wilde ze de spinnaker alweer terug zetten. Helaas ging dat niet omdat de boom verbogen was, maar verder was er niets aan de hand, zei Chris achteraf.

Vandaag hebben we de boot weer op de trailer gezet, want we gaan morgenochtend op weg naar Nederland omdat er een ziek familielid is. Volgende week gaan we naar de Parijs bootshow om mij in te schrijven voor de Transat 2009 en daarvoor nog even naar Duitsland om de boot op de werf achter te laten. Kortom weer drukke 2 weken en daarna is het Kerstmis, eindelijk voor ons ook een moment om even op adem te komen en bij te eten….

Ben zojuist terug gekomen nadat Christa solo is vertrokken voor een solo oceaan race van ongeveer 30 mijl.

Ze is vanmorgen rond 11:00 vertrokken en zal rond 18:30 vanmiddag terug zijn. De wind condities voor Chris zijn vandaag vrij stevig. Er staat tussen de 17 en 20 knopen wind (ongeveer 5 bft) met uitschieter in de middag naar 25 knopen (Ruim windkracht 6). Het was vanmorgen slechts 7 graden, dus het is behoorlijk waterkoud. Chris ging vol goede moed aan de slag, maar vond het natuurlijk wel heel spannend om met meer wind alleen deze wedstrijd te varen. Ik ben benieuwd hoe ze terug komt. Het is waarschijnlijk voorlopig de laatste keer dat ze dit kon doen, want dit is de laatste training sessie van dit jaar. Dinsdag is de laatste dag en vertrekken we weer naar Nederland. Daarna is de volgende training pas weer in februari volgend jaar.

.

,

,

.

…

.

Een uitstapje,

een vaart met een andere spiksplinterenieuwe series mini;

de Nacira 6.50!!!

Vergeten mijn fototoestel mee te brengen.

Maar met een stevige indruk werden we weer op de steiger gezet.

Terug naar de 2win

…

de training;

in mijn eentje de nacht door varen;
70 mijl(150 km) tussen rotsen en eilanden met veel stroming door…
niet langer dan 15 minuten slaapjes
in het stikkke stikke donker met vele vissersboten en andere zeewaardige vaartuigen
en dan mijn weg met de wind en de zeilen zien te vinden…

Ik ging
om het antwoord dan maar via de hardway te horen…

in het begin was het chaos
chaos in mijn hoofd
bevestiging van de te grote stap
geen overzicht
wist niet waar ik was in die stik donkere nacht
de boeien die knipperden waren niet wat ze hadden moeten zijn
ze stonden niet op de kaart…

zag de andere 4 boten langzaam in het dikke donker verdwijnen
alleen
alleen moest ik t doen
niemand om op terug te vallen
geen moment kon ik even er tussen uit…

ik moest het nu doen
en langzaam kwam ik haar tegen en zag ik haar; IK
in die stikdonkere nacht
zette een kopje koffie
voor haar
een kopje thee…
keek op de kaart
trimde de zeilen

en ging mee…

Vandaag zijn we geintervieuwd door Willemijn van Benthem. Om zaterdag in het Economische katern, bladzijde vermogen, kolom de aankoop te verschijnen met onze 2win650. Dat ook wij in deze economische tijden deze krant halen, zet iemand aan het denken…

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Na het seizoen heeft Pro3 Ocean Challenge gedurende de maand september uitgebreid kunnen evalueren. De belangrijkste vraag: hoe nu verder?
De kwalificatie voor Ysbrand is grotendeels gerealiseerd voor 2009, Christa gaat voor 2010. De 2win650 heeft zich zeer goed gehouden, maar ze heeft nog wel wat ontwikkeling nodig. Hoe gaan we dit aanpakken en wat is er nodig om de boot en zeilers competatiever te maken. Na wat mogelijkheden bekeken te hebben, hebben we het volgende besloten;

We gaan met Charles Euverte,Oceanskill.fr trainen en de 2win verder optimaliseren. Charles Euverte heeft grote namen zoals Fransico Lobato getraind, maar ook Lucas Schroder en Koen van Esch. Kortom een man met uitgebreide Transat650 kennis, the place to be als mini zeiler. We gaan de zeilontwikkeling verder vorm geven en experimenteren met zeilvormen, zeilen vergelijken, uitzoeken wat de beste tuning is etc.en niet onbelangrijk; onszelf op een hoger zeilplan brengen…

We hebben de weg wederom gevonden; Pi of Holland ligt weer in het franse water, Pornichet- Bretagne.

Het 2e trainingsweekend zit erop. En dachten we dat we een zware zomer hadden gehad om flinke spieren te kweken en veel ervaring op de 2win650 op te doen… Iets minder bleek waar. De eerste trainings mijlen gingen er stevig aan toe. Hoe simpel kan een overstagje zijn, maar als je al 4000 mijlen samen hebt gevaren. Is het ingesleten patroon niet snel vergeten. Stuntelend duikelden we door de kuip. Met een extra waarschuwing door de marifoon; “You sail alone the other is doing nothing… Also not talking Ysbrand!”

Voor ‘een gijpje’ met de grootste spinaker(genaker) bij een knoop of 15 moest ik nog wel even slikken… alleen… De blauwe/oude spi stond op en Ys mocht nog wel stuurautomaat spelen. hetgeen hij met overtuiging deed. De gehoopte samenwerking bleef achter. hij stuurde als een te hoog afgestelde automaat door de gijp heen. Maar het gelukte me maar mooi… Genoeg verbeter punten bleven achter, maar mezelf overtroffen.

Wat veelvuldig wordt gevraagd is wat het zeilen op dit niveau met onze relatie doet. Daar nu een enkel soort antwoord op. De lange races tot daaraan toe; dat is samen doorgaan, ieder zijn/haar kwaliteiten inzetten, af zien, over leven, en aan de overkant af stappen. Het is samen varen, intens leven en delen maar heeft weinig met een relatie te maken in de zin van de relatie leven; je zeilt samen. Daarentegen is deze training een andere slag; 1 zeilt en de ander kijkt. En kijken is voor 2 eigenwijze mensen nie gemakkelijk. De 1 met meer ervaring dan de ander. De 1 met meer zelfvertrouwen, lef en durf dan de ander. Kortom we leren veel van het zeilen en van elkaar omdat alle gangbare patronen, rollen door elkaar geschud worden. Laat ik het daar voor nu maar op houden. Op naar solo, maar samen…

Het ontstond bij het vertrek; met pijn in ons hart lieten we de Tavare, onze van der Stadt, achter in Lelystad om in Frankrijk mini te gaan varen. Vanuit het afscheid kwam het idee om Anneloes te bellen. In de hoop dat Loes haar onder haar hoede wilde nemen. Uit varen zou gaan en genieten. Geloof dat ze hoorlijk verrast was de Tavare in haar schoot geworpen te krijgen. En meer mensen met haar.

Al snel kwam haar idee;

Wij gaan jullie sponsoren! De Tavare, jullie bloed eigen boot en ik gaan geld bij elkaar varen om jullie in de minies aan de overkant te krijgen!!! En wat een last minit idee was, pakte uit!

Het resultaat is hier, Keiharde munten!!!

Echt Loes, nogmaals vanaf hier enormus bedankt, voor je goede zorgen en natuurlijk de munten!!! SUPER!!!en vervolgens natuurlijk Jaap, Ruby, Peter, Rob, Judith, Astrid, Ron, Marjo en Martijn!!!

Geloof dat erop de Tavare heel wat is beleeft ,soms met een hoog Veldwachter gehalte(koffie, sigaretje en goede gesprekken en tot slot een verfrissende duik. ) Soms hadden de handen de overhand. Misschien is gebarentaal wel de uitkomst in drukke sluisen of om het bootsman/vrouw dilemma uit de wereld te helpen. Maar dan wel met oordoppen in. Soms een groot motorboot gehalte, omdat de motor de grote spelbreker bleek. Met als motorengel Harry in een goede bijrol, die steeds te hulp schoot! En soms gewoon op en top varen. Met als topslot, voor ons, de gezamelijke finish van de Tavare met de Pi of Holland na de 24 uurs.

Kortom deze goede smaak, jacht Veldwachter,  gaat naar verwachting ook volgende zomer oppad. Heb je interesse en wil je opstappen. Voor informatie Anneloes Veldwachter a.veldwachter@lombok.nl.

Het PRO3 team heeft met een goed resultaat de Dos Oceanos race vol bracht.

Na 4 etappes, 1700mijl hebben ze met hun 2win650, Pi of Holland een 3e plaats weten te behalen in de protoklasse, en een 6e plaats overall.

Van de 11 boten die aan de start van deze door vele elementen beheerste race, verschenen, bleven er uiteindelijk 6 over die de finish in Lissabon wisten te behalen.

De race die vanuit Marseille startte en via Algeciras (Gibraltar), Lissabon, Rabat en Lissabon, gold als een zware race en een test voor mens en boot. De problemen van de uitvallers varieerden van gebroken mast, structurele schade aan romp en kiel tot een mentale test voor de zeilers die het niet konden opbrengen de race af te maken. Vooral de 3e en 4e etappe werden van te voren als zwaar bestempeld doordat de heersende winden en stromingen rondom kaap VIncente 3! maal moesten worden getrotseerd, waarvan 2-maal tegen deze winden en stromingen in. Het PRO3 team heeft deze etappes dan ook te maken gekregen met winden tot 8 BFT waar tegen in gevochten diende te worden om Lissabon te bereiken.

Het team is moe, maar tevreden en heeft door deze race veel vertrouwen gekregen in hun nieuw serie mini, de 2win 650. “De boot heeft zich uitstekend gehouden en bewezen zware omstandigheden aan te kunnen. We kunnen nu verder met de volgende stappen in onze campagne”, aldus de vermoeide zeilers.

We zijn weer aan vaste wal, ons bootje, Pi of Holland staat zelfs al weer hoog en droog op de trailer.

De Dos Oceanos is gevaren; de officiele 1700 mijl staan op het log. Alhoewel we nu nog een DNF hebben voor de eerste etappe, hoogst waarschijnlijk zal deze worden ingetrokken. Zijn we als 3e geeindigt in de proto classe(= omdat we nog niet aan alle serie eisen voldoen), niet gek voor een ‘serie mini’. Met als kanttekening dat er 3 overgebleven zijn van de 6 gestartte proto’s… Maar het klinkt goed.

Bijzonder is sterke band die overgebleven is tussen het clubje dos oceanos zeilers. Het is zeker geen gemakkelijke race geweest, met alle elementen in zich en niet de minste zeilers en boten. (Laylane is de transat 650 winnaar van 2007!)

Het was een enorme ervaring in vele op zichten.

Daarover later meer eerst wat slaap inhalen, wat bij eten, afscheid nemen, zout afwassen en inpakken voor de reis naar… holland

Na vele uren op de 2 oceanen en de Middellandse zee,

ontmoetingen met de zeedieren

het zeeleven.

weer even achter een computer in Rabat.

Met ons is alles wel. Hard werken om het hoofd in de race tehouden.

Maar we genieten enorm.

Morgen de laatste etappe terug naar Lissabonne!

Dat wordt een wederom een gevecht tegen de wind en vooral tegen de enorme golven in.

we zijn deze laatste etyappe weer te volgen op

dos oceanos zie eerdere link

Uw reporter vanuit Amsterdam. Na een groots onthaal in Algeciras, organisatie en collega-schippers toonden grote bewondering voor het doorzettingsvermogen van de Pro3OC om toch de eindstreep te halen, en een zeer korte pitsstop van nog geen 24 uur ging het deelnemersveld weer de zee op. De eerste dag waren de onderlinge verschillen niet groot tot een ‘ windgat’ de boel uit elkaar trok. De Pro3OC had de pech, net als bij de eerste etappe, aan de verkeerde kant van het gat terecht te komen en moest met nog 3 andere boten de achtervolging inzetten. En na weinig wind volgt meestal veel wind en dat was ook nu het geval; het laatste stuk naar Lissabon stond er windkracht 7. Zo’n acht uur lang moesten Christa, Ysbrand en de Pro3OC op de oceaan vol aan de bak om dit notendopje veilig de haven van Lissabon binnen te loodsen. Inmiddels liggen ze daar aan wal; alles is door en door nat, de bemanning is door en door moe en alles doet door en door pijn. Met maandagavond alweer de volgende start voor de boeg. Grote vraag is echter; wordt Lissabon het voorlopige eindstation? Als het aan de bemanning ligt mag de organisatie deze vraag beantwoorden. Op de voorlopige uitslag van de eerste etappe staat de Pro3OC gekwalificeerd als DNF; Did Not Finish. Wat wel het geval was alleen niet binnen de tijd. Als deze mijlen alsnog gaan meetellen dan gaat de race verder. Zo niet, dan zou de bemanning wel eens kunnen besluiten de krachten te sparen voor een volgende gelegenheid. Later meer hierover.

Het begeleidingsteam van Christa en Ysbrand is weer verder uitgebreid; naast iemand die op de hond past, Hans die boot en trailer heen en weer rijdt is er nu ook Guus, collega Ysbrand, die de weblog bijhoudt. Die jullie kan melden dat het zeilstel gisterenavond veilig en wel in Algeciras is aangekomen, een nachtje lekker in een 4-sterrenhotel heeft liggen knorren en vanmiddag reeds weer vertrokken is voor de volgende etappe naar Lissabon. Wat een luxe leven toch eigenlijk!! Ze hebben er wat langer over gedaan dan gepland omdat er weinig tot soms geen wind stond. Maar daardoor natuurlijk alle tijd gehad om over alle belangrijke zaken van het leven na te denken en wellicht lezen wij daar op een later tijdstip in deze weblog nog over. Volgens planning komen ze donderdag of vrijdag as. aan in Lissabon. Uw reporter vanuit Hilversum.