Een kleine honderd boten verschenen aan de start van de eerste Stichting Shorthanded.nl wedstrijd van 2013 de 50mijl.

Dit jaar op het markermeer met een keuze uit 8 banen. Het startschot klonk voor onze klasse om 8.30, de klasse tot 30 foot.

Met onze 21foot zijn we dan ook samen met 3 FF650 de kleinste in de klasse. De gekozen baan is natuurlijk een upwind downwind baan, hoewel de Mini Transat 650 daar niet op is gebouwd. Maken we veel goed met boothandeling, we zitten dan ook, na een koude vrieswinter bij de Ijspegeltrophy in Scheveningen, niet stijf en vergeetachtig in de boot.

We genieten volop van de zon en ondanks de koude wind gutst het zweet tussen huid en zeilpak.

Nog niet iedereen heeft tijd gehad om de nieuwe regels 2013 zich eigen te maken. Zo scheeuwen wij bij de eerste beneden boei een buurman om ruimte. Klein en kwetsbaar laten we ons niet weg duwen.

Na 2 kruisrakken en 2 downwind rakken trekt de wind aan voordat we ons laatste echte up wind rak in gaan. Dat is zeer jammer want daar wordt onze aan de windse hoek zeker niet beter van. De golven blijken nog vierkanter dan op het Ijsselmeer… de Franschman van Bart Boosman haalt ons in. Wij zetten n rif in de grote Inter(voorzeil). Een FF650 haalt ons in… De breedte laat ons niet door deze golven…

Draaiend om de laatste boventon vinden we dat dit een Code5 rak moet zijn. Snel de boegspriet uit geklapt, Code5 aangeslagen…tackline aan, spival hijsen… sheet aan, en daar gaan we. We kijken nog even om naar de 6 Code5 lose boten om ons heen. We weten dit is dan eindelijk ons moment. Of… Ysbrand zegt dat ik hoger moet sturen want zo planeren we de finish voorbij. Ik zeg dat dat zo niet gaat lukken, want dan houd ik d’r niet. Hij staat erop. OK, Ik zal je laten zien, denk ik. Ik doe echt wel mijn best, maar binnen enkele minuten hangen we in een flinke broach. Ik met een glimlach op mijn gezicht. Hoewel ik mijn best doe om eruit te sturen, valt ze tot 3 keer toe toe terug op haar kant. Het het grootzeil bij deze wind heeft een te grote loefende werking. (Was het een lang rak geweest had ik daar n rif in gezet, omdat ze het grootzeil als voortstuwing niet meer echt nodig heeft.) 3meter boven het water hangen, zijn wij wel gewend, met een Mini kun je niet om broachen heen. (als je niet bent gebroached, heb je niet maximaal gevaren) maar de FF650 maakt zich zorgen. ‘Maar ik zag jullie kiel helemaal” kwam hij later zorgelijk melden. Ik stuur haar eruit… dit is alle vierkanten golven meer dan waard geweest.  Surfend haal ik 11,8 knopen. ‘Jouw beurt om dit te verbreken’. Want ook Ysbrand zit te poppelen om weer even zelf in zijn vingers te voelen hoe ze het water laat … Tegen dit roer gevoel kan geen boot op! Wat een geweldig zeil de Code5 van Herve! Ik zelf had een All Purpose… We genieten de haveningang komt dichterbij, en ‘gummend’ hebben we ook de hoogte gehaald. Maar de Franschman halen we net niet meer… hadden we nog 10 minuten voor nodig gehad. Maar het kan onze pret niet drukken. Wij hebben weer even gevoeld!

We worden 3e in de klasse tot 30foot, met 2 30footers voor ons!! En 1e in onze Mini Transat klasse(met maar 2 boten, haha)

Solo zeezeilster Christa ten Brinke heeft de eerste etappe (1100 zeemijl, 2037 kilometer) van de Mini Transat 6.50 naar het Portugese eiland Madeira met succes afgelegd. Zij finishte op 5 oktober om 16.06 uur lokale tijd en staat daarmee 29ste in het klassement. Ten Brinke kwam als derde vrouw in de serie-klasse binnen. In deze klasse doen 48 mini’s mee. Haar echtgenoot Ysbrand Endt finishte eerder die dag en staat op een tiende plek in de ranglijst. De solozeilers zijn zondag 25 september vertrokken vanuit La Rochelle (Frankrijk) en zullen donderdag 13 oktober de feitelijke oversteek van de Atlantische oceaan maken en de 3100 zeemijl (5741 kilometer) naar het Braziliaanse Salvador de Bahia overbruggen.

Loslaten
Christa deed na aankomst in Madeira verslag van het eerste deel van haar avontuur. Het eerste wat haar opviel is dat het zo normaal is om weer op de kade te zijn. “Tijdens het zeilen dacht ik echt: het kan nooit normaal. Er gebeuren onderweg zoveel dingen, zoveel indrukken. In het begin lagen we met veel boten dicht bij elkaar. Toen ging ik overstag en opeens zag ik Ysbrand! We hebben een hele tijd samen opgevaren.” Lachend: “Ik ging harder”. “Maar op een gegeven moment moet je loslaten”, vervolgt ze. “Het is makkelijker om geen contact te hebben dan wel. Ysbrand merkte dat ik hem in 1 keer los moest laten. We waren allebei vol vertrouwen dat het goed zou komen.”

Beproeving
Voor amateurzeilster Ten Brinke was de tocht naar Madeira een behoorlijke beproeving. “Ik had geen idee hoe ik de wedstrijd moest varen: het weer was zo onvoorspelbaar en ik had veel problemen met de boot. Ik kon onder andere geen weerberichten ontvangen. Er was op het water heel veel verschil in windkracht en windrichting. Het was echt een chaos.”

Eenzaam
“Je hebt niemand om je heen om mee te delen. Ik was volledig afgesloten van de wereld op het contact met 1 persoon na, Pip Hare, een Engelse zeilster, die ik via de marifoon sprak. We zochten elkaar telkens op.”

Ongeluk
“Toen ik hoorde dat Ysbrand was flauw gevallen en gewond was geraakt had ik hem al vijf dagen niet gesproken. Ik wist niet precies wat er was gebeurd en hoe het met hem ging, dus ik was heel ongerust.”

“Toen ik Ysbrand op de kade zag staan was het wel heel heftig. Je voelt op zo’n moment wat je allebei hebt meegemaakt, ieder op z’n eigen manier. Maar de eerste die ik echt omhelsde was mijn moeder. ”

Gevaar
Dat deze tocht niet zonder gevaren is merkt Ten Brinke al in de tweede nacht. “Ik knalde ‘s nachts bijna tegen iemand anders op. Diegene bleek te slapen. Ik roepen, fluiten, klappen, maar hij werd niet wakker. Ik kon hem gelukkig nog net ontwijken. Later had ik contact met hem over de marinofoon. Die jongen is best geschrokken dat hij niets doorhad. Dan besef je dat het echt mis hadden kunnen gaan.”

Etappe naar Bahia
Ten Brinke kijkt al weer vooruit naar de tweede etappe, naar Salvador de Bahia in Brazilie, die donderdag 13 oktober van start gaat. “Op zee zag ik het soms niet zitten en dacht ik eraan om op Madeira te blijven. Nu ik hier op de wal sta weet ik weer zeker dat ik klaar ben voor de tweede etappe. Ik heb veel geleerd van mijn boot. Het is een fijn gevoel, het geeft me vertrouwen.”

Solo zeezeiler Ysbrand Endt is vanmorgen gefinished in Madeira. Hij werd tiende van de 48 deelnemers in de eerste etappe van de mini transat. Een solo zeilrace van La Rochelle naar Salvador de Bahia. ZIjn levenspartner Christa ten Brinke, die ook meezeilt, gaat op het moment van schrijven over de finish.

Ysbrand Endt vertelt:
“Vanmorgen ben ik aangekomen om 5.43 uur NL tijd in Madeira. Ik ben als tiende geëindigd. Gisteren lag ik nog zesde. Ik heb 3 uur verloren vannacht. Ik heb de giek tegen mijn hoofd gehad en ineens lag ik gestrekt en bewusteloos in de kuip. Een paar seconden.”

“Dat was op 55 mijl van de finish. Ik was een zeil aan het wisselen. Ik kwam bij en het bloed spoot uit mijn neus. Wond op mijn hoofd. Spinnaker in het water. Het was donker. Ik was aangelijnd en in de kuip. Ik ben er wel van geschrokken.”

“Het waren al snel enorme rode plekken. In de spinnaker, maar ook op het dek, bloed vermengd met zout water. Kledderboel. Ik heb eerst de boot op koers gelegd, de VHF (radio) gepakt en het gemeld bij het begeleidingsschip. Dokter aan de lijn gehad. Die gaf aan dat ik me geen zorgen moest maken.”

Geschrokken
“Ik heb de boel schoongemaakt met het beetje water dat ik nog over had. Ik was een beetje duizelig. Al met al duurde het wel even voordat ik weer op snelheid lag. Het waaide windkracht 4 a 5. Ruwe zee. Je bent toch voorzichtiger en nog geschrokken. Ik heb er een gaasje op gedaan pet erover en die met duct tape aan mijn hoofd vastgeplakt. Klonk goed zei de dokter. Goed om te weten dat ik heel rustig en zakelijk blijf in zo een situatie.”

Top 10 positie
“Maar ineens lag ik 3 uur achter en kwam 2 mijl voor de finish zonder wind te zitten. Jammer. Maar nu ik al een paar uur aan wal ben voelt het veel positiever. Ik ben toch wel heel erg tevreden. Ik sta bij de top tien en heb nog alle kans op een podiumpositie. Ik vaar nog met al die top Franse gasten mee.”

5.43 uur Madeira finish
“Ik heb goed gevaren. En de juiste keuzes gemaakt. Dat ik langs de frontlijn ben gevaren, dat was een goede strategische keuze. Maar ik realiseer me ook dat ik ook best wel een paar momenten heb gehad dat ik de draad kwijt was. Dat moet beter. Is het te weinig eten, te weinig slaap? Dat kan beter in de tweede etappe.”

Enorm zwaar, 10 dagen in een wasmachine
“Het was heel zwaar. Het voelde echt alsof ik de afgelopen 10 dagen in een wasmachine gezeten heb. Het was nooit rustig. De cycloon bij Ierland zorgde voor grote golven van het noordwesten en wij hadden wind uit het zuidoosten. Wind tegen stroom. Dat was heel wild. En die boot klapt er gewoon vol gas doorheen. Alles klapt, en bonkt. Continu word je heen en weer geschud. En dat negen dagen, dat is zo enorm zwaar.”

“Het is ook zo vermoeiend. Dat is het zware en gevaarlijke aan deze race. Je lichaam neemt gewoon rust op een gegeven moment. In plaats van 20 minuten heb ik ook wel eens een uur geslapen. En dat kan als je buiten de gevarenzone bent, maar niet in een scheepvaartroute bij Cap Finistère bijvoorbeeld.”

Samen Solo
“Halverwege deze etappe lagen Christa en ik vlak bijelkaar. Dat was echt geweldig. We spraken veel over de marifoon. Soms heel frustrerend, want ze zeilde soms zo bij me weg. Wat doe je nu, vroeg ik dan. Maar op een gegeven moment ging ik meer oostelijk en Christa meer west. Daar zijn we elk onze eigen weg gegaan. Dat wilde ik ook. En zij ook. Ik voelde me schuldig en rot, maar dit wilde ik. Ik wilde die race winnen, aandacht voor de boot en mijzelf en de snelheid.”

Ik hou van je
“Na vijf dagen hoorde ik haar weer op de marifoon met een ander praten. Ik zocht contact en het voelde heel anders. We hadden afstand genomen. Dat was best bijzonder om te constateren. Het klonk ook afstandelijker. Er was minder connectie. Ze zei nog ‘ik hou van je’, maar dat klonk alsof ze het tegen iemand willekeurig zei. Het was goed dat je kan loslaten. Je kiest elk voor je eigen pad. Dat geeft ook kracht. Dat je erop vertrouwt dat je weer bijelkaar komt.”

Grote kick
“Over een week gaan we weer. Ik heb er echt al zin in. Niet omdat het nou zo lekker zeilen was, maar ik ben heel tevreden met deze positie. Tiende van de 48! Het podium is mogelijk. Dit geeft me een grote kick.”

Lezing SAMEN SOLO 13 februari a.s. in Monnickendam om 14.00