Uitzending gemist? Luister hier radio (1e item, na ‘Ramses’ van Zeilstra)

Spijkers met Koppen, zaterdag 10 december 2011
12.00-14.00 uur, Radio 2 vanuit café The Florin in Utrecht
Presentatie: Felix Meurders en Dolf Jansen.
(Iedereen is van harte welkom!! Toegang gratis. dit zegt Spijkers met Koppen website, hoor! via radio luisteren is stuk praktischer was toch ook ooit de bedoeling van de radio?!)

Met oa; @Samen_Solo

Optreden: Zijlstra

http://spijkersmetkoppen.vara.nl

@Samen_Solo geïnterviewd door Portugees filmteam vanaf Madera na de 1e etappe.  interview SamenSolo klik hier “Chris = power & van Ys sprongen de tranen in onze ogen” zei de filmploeg, en nu begrijp ik pas waarom.

Ysbrand en Christa zijn weer terug in Nederland. De foto’s zijn te zien op de foto site!

Read more

De boten zijn inmiddels onderweg. Chris en Ysbrand brengen vannacht hun laatste nacht door in Brazilië.

Raar genoeg had ik er vannacht weer een slapeloze nacht van. Tussen de dromen door dan. Ik heb de hele aankomst bij elkaar gedroomd. Ze kwamen niet met het vliegtuig, maar ‘gewoon’ met hun 6.50-schuitjes. Het deed me erg denken aan de aankomst van Sinterklaas. Er waren honderden mensen op de been om die twee helden binnen te halen. De Dijk (let op de naam en de zanger woont recht tegenover ons, gescheiden door een paar honderd meter IJ-water) was er ook om het geheel muzikaal in te kleuren. Plaats van aankomst was de Veenkade in Amsterdam. Hier vindt in de zomer altijd de regatta plaats voor catamarans in de iShares cup. Mijn brein heeft behoorlijk wat associaties gemaakt vannacht.

Maar het gaat gebeuren, morgen om 18.05 uur Nederlandse tijd landen ze (vanaf Lissabon-reizend) op Schiphol. En kunnen we ze eindelijk in onze armen sluiten. Je kunt ze live verwelkomen of in een reactie op dit bericht. Ze zullen wat warmte nodig hebben met deze temperatuur en nu de eerste opwinding van het slagen van de race voorbij is.

Speciaal voor het Samen Solo duo heeft Schiphol deze week de eerste spandoekenautomaat geplaatst!

PS: ik wil iedereen bedanken voor de enthousiaste reacties op mijn gedachtenspinsels. Wie weet wordt dit vervolgd, in welke vorm dan ook. Voor nu is het even genoeg, ik ga mijn aandacht richten op mijn gezin, werk en studie. Ook ik ben ontdekkingsreiziger, maar houd meestal wel droge voeten…

Zo te zien wordt dat een vlieg project!

Read more

Er zijn nieuwe foto’s op de site geplaatst van het vertrek uit Madeira.

download Boekingen Samen Solo pdf bestand.

download Boekingen Samen Solo pdf bestand.

Benieuwd hoe deze gestrande mini werd gered….? Kijk dan snel dit filmpje:

Vandaag is de laatste deelnemer van de race  binnen gekomen. Sergio Frattaruolo. De  Italiaanse solozeiler heeft ook een zeer zware race, met veel pech volbracht.

Daarom hier  een groot applaus voor SERGIO FRATTARUOLO  met zijn Bologna in Oceano nr. 769.

De laatste zeemijlen van Chris zijn werkelijk per kabellengte afgeteld. Vanuit de boot en vanaf de wal. Het was nog een pittig stuk met regen en veel wind. “Ik krijg geen mijl kado”, zijn de woorden van Christa. Ergens rond 03.00 uur Nederlandse tijd zette ze voet aan wal. Deze keer was ze direct welkom!

Maar ze is er. Met de Ran of the North Sea en zonder vlechten. Later op de dag volgt er ongetwijfeld meer nieuws. En weten we of ze een waardige ontvangst heeft gekregen.

Volgens de laatste berichten had Chris vanmorgen 10.00 uur (Nederlandse tijd) nog 100 mijl voor de boeg. Ze is reuzeblij om weer 2 roeren en een stuurautomaat tot haar beschikking te hebben. Ik hoor haar inderdaad zingen: ‘Don’t worry about a thing…’

De verhalen zullen eenmaal in Bahia wel loskomen, maar één anekdote wil ik toch alvast delen. Nog op volle zee (oceaan) kwam Chris in contact met een cruiseschip. Ze had namelijk geen radio meer en was op zoek naar het weerbericht. Toen ze aan de mannen in de stuurhut vertelde wat ze aan het doen was, reageerden deze vol ongeloof. “En wat heb je voor comfort dan? Hoe slaap je, hoe kook je?” Waarop Chris antwoordde (op de droge manier die we van haar kennen): “Ik heb helemaal geen comfort.” Het was even stil aan de andere kant, gevolgd door een daverende lachsalvo van de mannen in strak wit uniform in hun leren fauteuils in de stuurhut.

Wat nou comfort, twee roeren en een stuurautomaat, da’s pas comfort!

Ik heb net Chris gezien, zonder vlechten! Ziet er pittig uit, precies de spirit die ze nu heeft! En het is besmettelijk, ik heb hem ook weer gevonden.

Ze vaart weer! Gisteravond Nederlandse tijd is ze vol goede moed om 22.00 uur vertrokken. Vers eten aan boord. Uigerust in de Presidentiële suite. Schoon haar en lijf. Om eindelijk op de enige goede manier dit avontuur af te ronden.

Ysbrand vertelde dat ze met behulp van Braziliaanse zeilvrienden enkele onderdelen van de boot opnieuw hebben moeten laten maken en lassen. Er waren onderdelen kapot gegaan die Ysbrand in zijn hele zeilcarrière nog nooit had zien sneuvelen op zee. Christa en Ysbrand hebben dinsdag de boot samen dan ook uitgebreid getest.

De wind was bij vertrek vrij gunstig volgens Ysbrand, en hij verwacht dan ook dat Christa donderdag ochtend zal aankomen in Salvador de Bahia. Hij probeert haar tracker weer op de Transat site actief te krijgen. Zodat we haar die laatste mijlen ook kunnen volgen. Als dat niet lukt, volgen we haar in gedachten tot die voor haar zo belangrijke eindstreep.

Ter aanvulling bij Saskia’s verhaal en om te illustreren waar ze nu liggen.

Hier wordt je niet echt blij van. Klik op de foto voor een uitvergroting.

Laatste nieuws!!!

wim en greet ten brinke zegt:

November 8th, 2011 at 12:07 am

Het laatste nieuws van Chris,die ik net gesproken heb, ze is weer vrij, zit met Ysbrand en Khan in het hotel waar ze de goedkoopste kamer wilden boeken,die was niet schoon en kwamen ze in de presidentele suite terecht! Nu de grote klapper: Chris gaat morgen zelf de boot overvaren naar Bahia!!!Ze hebben vandaag de nodige reparaties uitgevoerd,de boot over de weg vervoeren is geen optie daarvoor moeten zoveel formaliteiten gedaan worden,dus is besloten dat ze gaat, volgens haar kan ze het in 2 dagen doen, ze wil toch graag zelf over de finishlijn en met boot in Bahia aankomen. Ze was zeer enthousiast hoe ze door de mannen in quarantaine was behandeld er werd constant eten aangeboden, zelfs de agenten, die vanmiddag kwamen waren heel aardig. Chris heeft denk ik haar big smile weer te voorschijn getoverd en de mannen weer naar haar hand gezet. Ik heb gezegd dat haar trekker het niet meer deed, dat verbaasde haar want het lampje brandde nog, ze moet morgen eerst melden dat ze weer gaat varen, dus wie weet wordt de trekker weer geactiveerd en kunnen we het volgen, ik vind het klasse dat ze het doet,maar zit wel weer in de zenuwen. Het is en blijft een doorzetter,van wie zou ze dat toch hebben?? Welterusten allemaal, tomorrow is another day, keep your fingers crossed!!

Ben je de halve wereld over gezeild in je eentje. Heb je storm en regen en tegenslagen in allerlei soorten getrotseerd. Besluit je je boot te redden van de ondergang en de race waarvoor je jarenlang alles opzij hebt gezet te staken. Stuit je op een paar mannen in uniform die je in een taal die jij niet beheerst te woord staan, die niet snappen wat jij in godsnaam op die uitgeklede boot doet. Die je vervolgens het land niet binnen willen laten, omdat je geen paspoort hebt met het juiste visum. En daar zit je dan, met je grootste vriend op deze aarde (dat gelukkig dan weer wel) in een stalen boot, waar je alleen in en uit kan met een metalen mandje, waar contact met de buitenwereld nauwelijks mogelijk is…

Hoe graag had ik dit slotstuk van Chris’ race anders ingevuld. Maar het is zoals het is. Ze heeft de laatste dagen van de race vreselijk veel pech gehad. Ze is een roer verloren, de giek is losgekomen van de mast, de voorstag is gebroken, de stuurpiloot deed het al tweeëneenhalve dag niet meer. Toen kwam de storm in de nacht van zaterdag op zondag en besloot ze dat ze er klaar mee was. Dat ze met de Ran of the North Sea naar huis wilde en niet met één of ander wrak, wat wekenlang haar dierbare huis was. Dus ze drukte de rode knop in. Denkende, ze komen me halen, ik en mijn boot worden gered.

Zo eenvoudig bleek het niet. Ze wist van haar boot nog een zeilend geheel te maken, tot ze zondagmiddag door de Petrobras werd opgepikt. De mannen keken hun ogen uit. Wisten niets van de Charente-Maritime / Bahia Transat 6,50. Zagen een tenger vrouwtje en wilden haar direct naar het olieplatform brengen om haar door een dokter te laten checken. Eenmaal daar stelden ze voor om haar huis te laten afzinken, want ze konden dat notendopje niet afmeren aan het platform. Toen werd Chris wakker. En stond ze haar mannetje. Handen af van mijn boot, we gaan naar de kust, met mijn boot. Ondanks alle vermoeidheid stond ze zelf aan haar roer en heeft ze gezorgd dat de Ran of the North Sea in veilige haven kwam. Daar stond Ysbrand haar op te wachten, nietsvermoedend, al denkend aan het feest in Bahia deze avond, met capairinha’s en fruitdames en nieuw binnengekomen vrienden.

Maar de Braziliaanse bureaucratie stak hier een stokje voor. Ysbrand deed nog een poging om zijn vrouw mee te krijgen, maar kreeg te horen dat hij dan 14 dagen de cel in kon. Dus nu zitten ze samen in een hut van de tugboat, in hun stalen kooi, met 2 telefoons waarvan de batterij bijna uitgeput is en die sowieso geen bereik hebben in het schip.

Ik hoop dat ze snel naar Bahia kunnen en alsnog kunnen feesten. Ze kunnen in ieder geval met zijn tweeën bijkomen nu. De deining op de wal lijkt nog erger dan die op zee…

De Transat site doet ons anders geloven. Maar Chris heeft haar schouders er onder gezet. In 3 uur een noodtuig gemaakt (daar had Ysbrand een hele dag voor nodig!). En vaart nu zelf naar de kust met een snelheid van ongeveer 4 knopen. Ysbrand verwacht dat ze over 12 uur daar arriveert. Ze vaart niet richting Bahia, want de wind komt uit het zuiden en met haar noodtuig is het onmogelijk om die koers te varen. Ysbrand wacht haar op en ze zullen dan samen met de auto naar Bahia gaan.

Ik durf bijna niet meer over liederen te beginnen, maar …

We zullen doorgaan
Met de stootkracht
Van de milde kracht
Om door te gaan
In een sprakeloze nacht
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn

Victim of a dismasted boat 110 miles (177 km) from the finish and 15 miles (24 km) off the coast of Brazil, the Dutch Christa Ten Brinke (758 – Ran of the North Sea) pressed the red button tonight at 5:02 UT (ndr or 6:02 French time) asking assistance of the Race Management.

A cargo ship in the area was asked  to help her if necessary. The Brazilian Coastguards is currently making an effort to send a boat in the area. This boat will then take in tow the dismasted Mini 6.50 and divert to Mangue Seco (ndr, a village south of Aracaju) where it will be at anchor.

A car set up with the organization on board, her husband Ysbrand Endt and Brazilian Chu Khan (ed, both in browsers Charente-Maritime/Bahia The Transat 6.50) leaves this morning to Mangue Seco. The Dutch woman was expected early on Sunday night, before she dismasted. She was 28th in the ranking of series boats.

Riepko, bedankt voor het plaatsen van het eerdere bericht. Ik heb de Engelse versie hierboven gezet. Op dit moment is de kustwacht bij haar, waarschijnlijk is ze al bij de kust aangekomen.

Wij hebben Ysbrand een uurtje geleden gesproken. Hij is inderdaad onderweg naar Chris. Er is absoluut geen reden tot ongerustheid. Chris is veilig en Ysbrand en de wedstrijdleiding ondernemen alles om haar te helpen. Ze heeft dan nog de keuze om het parcours af te varen (buiten deelname, want de rode knop en het slepen maakt dat je je buiten de wedstrijd hebt geplaatst) of de boot en zichzelf via andere middelen naar Bahia te laten verplaatsen.

Het blijft een megaprestatie, het is ontzettend jammer dat Chris dit niet kan afronden op de kade in Bahia met de fruitdames en de caiparinha’s en een doldwaze Ysbrand die om haar nek hangt. Lichtpuntje is dat ze elkaar vandaag kunnen zien. Maar ze is de oceaan en de evenaar overgestoken in haar eentje, ze heeft de boot nog en ze zijn bij elkaar in Brazilië.

Zodra er meer nieuws is, zal ik dit op de site plaatsen. Ysbrand is zelf telefonisch niet bereikbaar, maar je kunt wel een sms-je sturen.

Crista heeft haar mast gebroken en is op weg naar een veilige haven.

Ysbrandt is met een aantal vrienden onderweg naar haar toe!!!

Hier het stukje van de Transat site.

Victime d’un démâtage à 110 milles (177 km) de l’arrivée et à 15 milles (24 km) au large des côtes brésiliennes, la Néerlandaise Christa Ten Brinke (758 – Ran off the North Sea) a appuyé sur le bouton rouge de sa balise cette nuit à 5h02 TU (ndr, soit 6h02 heures françaises) prévenant la Direction de Course qu’elle demandait assistance.

Un cargo a été détourné sur zone afin de lui porter secours en cas de nécessité absolue. La marine Brésilienne met actuellement tout en oeuvre pour envoyer un bateau sur zone. Ce bateau prendra alors en remorque le Mini 6,50 démâté et le détournera sur Mangue Seco (ndr, village au Sud d’Aracaju) où il sera mis au mouillage.

Une voiture mise en place par l’organisation avec, à son bord, son mari Ysbrand Endt et le Brésilien Khan Chu (ndr, tous deux navigateurs dans La Charente-Maritime/Bahia Transat 6,50) part également ce matin vers Mangue Seco. La Néerlandaise était attendue ce dimanche en début de nuit, avant son démâtage. Elle était en 28e position du classement des bateaux de série.

Wij hopen dat alles goed gaat en wensen hun sterkte

Weinig nieuws op de Transat-site, maar wel een kort bericht wat mij vreugdevol stemt. Het weer wordt beter. Het lage drukgebied bij Bahia verdwijnt, geen regen meer, geen windstoten. De lucht is nog wel grijs en zwaar van de regen, maar wie weet kan Christa met een mooi lentezonnetje maandagochtend binnen varen…

Mijn eerste wens is vervuld. Ik heb Ysbrands vette lach gehoord. Dat was fijn, zo fijn. Hij is in goed gezelschap daar, omringd door alle zeilers en familie van zeilers. Iedereen leeft met iedereen mee, vertelt zijn of haar verhaal, voor de 20ste keer, en nog steeds luistert er iemand.

Terwijl het lijkt alsof iedereen daar aan de caiparinha’s zit, gaat de race nog steeds door. De site geeft sinds gistermiddag geen nieuwe updates meer door. Via de nieuwsberichten is te lezen dat Susanne Beyer is binnen gekomen. En moet ik de rekensommetjes die ik met Isa deed gebruiken om een inschatting van Chris’ voortgang te maken. Nog een kleine 200 mijl denk ik. En klonken er eerder in deze race al liedteksten in mijn hoofd, nu komt Frank Boeijen boven drijven. Ik wil contact, geen afstand, ik wil dichtbij. Waar is ze, hoe gaat het met haar, hoe is haar snelheid en wanneer, wanneer, hoor ik ook haar lach en stem.

Maar misschien is het haar wél gelukt, om er op zee een feestje van te maken. Dat ze gedacht heeft de laatste dagen, what the hell, het gaat niet meer om het podium, ook niet om eerste, tweede of derde vrouw, het gaat om het genieten. Ik gooi mijn zeilen eraf, zet de genua erop, laat me meevoeren met de golven en de wind en ondanks de storm buiten, laat ik het eens rustig worden van binnen.

Voor mij is ze sowieso een kampioen. Maar als dit haar gelukt is, is haar iets gelukt wat volgens de commentaren niemand is gelukt.

Dus komt er een nieuw lied, dat tot de finish van Chris in mijn hoofd blijft en steeds verder aanzwelt: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder! Om dan na de finish te besluiten met: niet meer zonder ons!