.

,

.

.

,

We zijn er!!! Eindelijk zijn we dan in het goede land terecht gekomen!

Het was een behoorlijke rit, maar een heerlijk gevoel om naar achter te kijken en te zien dat ie er echt achter hangt. De eerste 2win650.

Na 23 uur rijden staat ie klaar om het franse water te voelen. En zich tussen haar soort genoten te voegen. Vele nieuwsgierige blikken worden geworpen. En sommige voegen daar woorden aan toe, of willen even voelen. Fronsende wenkbrauwen. En een enkeling-van onze soort genoten- nodigen we uit om via het laddertje ook een blik binnen te werpen

Langzaam mengen we ons in onze nieuwe wereld.

Morgen het water in…

.

.

no images were found

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

We zijn er weer. Weer in Duitsland in pension Zimpel waar Monica ons blij maakt met weer een heerlijk perfect gekookt eitje onder een tuttig gebreid kipje, maar hier mag dat allemaal. Weer richting de werf waar de spoorboomfrits uitbuidig zwaait als we weer over de open spoorboom overgang rijden. Hier kan dat allemaal dat je een uur lang staat te wachten voor een gesloten spoorweg, een praatje maakt met de spoorboomfrits en hem vervolgens hartelijk bedankt als hij de boom slingerend als een razende roeland voor je open draait. En weer naar de werf, waar weer de fonkelende 712 ligt te wachten, te wachten op het daglicht.

Maar nu is het echt nog 1 nog 1 enkel nachtje slapen tot dat we voor de eerste keer rijden richting avontuur. Op naar de fransen….

Na een paar dagen thuis geweest te zijn, komt nu (weer) de volgende fase eraan. Morgenavond vertrekken naar Duitsland. Vorige week zijn we terug gekomen in Nederland, nadat bleek dat het kiel probleem nog een paar dagen ging duren. Dat gaf een dubbel gevoel, maar veel tijd om daar over na te denken hadden we niet. Aangezien we toch niet konden zeilen, hebben we de voorbereiding verder geperfectionaliseerd. Gevriesdroogd voedsel geregeld, wedstrijdschema omgegooid (en dat betekende ons deels opnieuw inschrijven), de mastenmaker gesproken, schema met de zeilmaker gemaakt voor de 2e set, de zeiltrainer gesproken en een afspraak gemaakt, verblijf in Douarnenez geregeld, al het lopend want opgehaald en gecontroleerd, etc, etc. Veel te doen en de dagen vullen zich snel. Maar wel weer een hele hoop gedaan, wat we anders in Frankrijk zouden gaan doen. Dus de voorbereidings is weer een grote stap verder. Het programma is nu als volgt: We gaan morgenavond naar Duitsland om daar het eerste schip op te halen en de laatste kleine puntjes af te ronden. Woensdag wordt de mast erop gehesen om te testen. Donderdag avond vertrekken we naar Frankrijk (Douarnenez), waar we de komende 6 weken zullen verblijven. Zaterdag aankomst in Douarnenez en wordt de eerste boot te water gelaten. Dan begint eindelijk het zeilen……

In Adventure Food hebben we een partij gevonden die ons ondersteund met hun produkten. Nadat onze voedingsdeskundige had aangegeven welke zaken wij nodig hadden, vondt Christa bij Adventure Food een groot scala aan gevriesdroogd eten en energie dranken. Deze organisatie is gespecialiseerd in gevriesdroogd voedsel wat op de meest onherbergzame plaatsen snel en makkelijk genuttigd moet kunnen worden. Adventure Food is een Nederlands bedrijf met agenten in diverse landen in Europa. Zij leveren onder andere voedsel voor klimexpedities, Volvo Ocean race campagnes, poolexpedities, etc.

Tja, eindelijk treedt de boot dan in het weblicht; ik heb foto’s toegevoegd aan de galerie…

no images were found

Een nieuwe dag op de werf. Nu we er toch zijn en ‘nieuw ingekochte tijd’ hebbenen bekijken we hoe de masten met de verstaging zijn geleverd… Dit valt niet mee.

Maar we zijn met ons hoofd weer on the road. We bespreken met Hans om weer te gaan. Volgende week woensdag lijkt vandaag een haalbare datum.

De kielmaker lijkt dit goed aan te kunnen. Waarschijnlijk kunnen we op vrijdag een nieuwe kiel halen. De ‘oude’ wordt in de tussen tijd nog even getest om te zien hoeveel kracht hij aan kan. En vervolgens omgesmolten naar een nieuwe. Het probleem met de vin was er 1 van tijd; te snel uit het zand getrokken.

Ook ons progamma hebben we inmiddels omgesmolten naar een haalbaar seizoen voor beiden; boot nr 712 en nr 713, respectievelijk Ysbrand en Christa.

Maar voor zolang lopen we nog langs een lege steiger…

Om onze hoofden te legen en om een goede beslissing te kunnen nemen over wat nu en next, hebben we dit weekend even een break out genomen. De stad Dresden werd ons doel. Een bijzondere stad!!! Gonzend van het rijke verleden. Met de soms te snel opgevulde gapende gaten met ddr gebouwen of nu wederom weer bouwputten. Aangezien we het water even lieten voor wat het was(hier was dat de Elbe) kozen we voor een tochtje rondrit in de bus, die we al snel weer voor iets actievers verruilden de fiets… en toch weer richting het water.

Het niet varen van de race de Demi Cle heeft nogal wat consequenties. (Er is nog een gat in regels der regels gevonden, ook met een andere Mini de Demi Cle varen is mogelijk)

En dat zijn voor Ysbrand weer andere dan voor mij. Ik ga niet in op de details. Maar door het missen van deze race komt voor Ys de grote Azoren race in gevaar. En voor mij betekent t dat ik misschien als eerste toch een solo race moet varen (wat voor mijn schouder niet wenselijk is) danwel met een grote onbekende (nog te vinden) ervaren Mini zeiler de Mini Fastnet-race te varen…

Ondanks al deze niet wensen, hebben we besloten om bij de boten te blijven. De bouw van mijn boot verder te begeleiden. En Ys zijn boot te optimaliseren… Er moet nog wat apparatuur in en andere klussen die we anders voor in Frankrijk hadden gelaten. Nee, de boten zijn nooit af.

Op naar de nieuwe deadline. Maar het einde van de lijn van deadlines komt heel hard dichterbij. Of wel zijn er nog mogelijkheden na deze deadline?…

De kiel… om de kiel dit keer te laten slagen. Wordt alles tot in detail besproken en (zover de nieuwe deadline toelaat) iets ruimer in de tijd gezet… gespannen naar de uitkomst…

Tja, 4 mei en wij kijken in de geslagen gaten in een jaren opgeborgen wonderlijke stad. Stilte…

no images were found

De kiel is wederom de grote spelbreker.

We hadden nu in de auto moeten zitten met een vette Mini 2win650 achter ons aan op weg naar de Fransen. In plaats daarvan reden wij op koninginnedag met de vin en later ook de bulb, dus de gehele kiel door Duitsland. Om na vele gereden kilometers erachter te komen dat deze kiel zeker geen 2win650 kiel zou worden. De werf heeft de kiel afgekeurd!

no images were found

En wij… wij hebben 2 boten zonder kiel. Geen meting voor ons. Geen race voor ons. Kortom verwerking van een grote teleurstelling. En deze is groot als je na een jaar van keihard werken zo dichtbij het water bent. Zo close dat je de startlijn kunt ruiken van je eerste echte mini race…

Het is maandagavond. Morgen begint de reis, die allang begonnen is. De spullen hopen zich op; de nieuw gekochte, de oude vertrouwde, de altijd handige, de brood noodzakelijke, de niet te missen. De afgelopen week was een week van uitersten. Nog steeds is het uiterst spannend of alle stukjes nu wel gaan passen, zodat Ys en ik de ‘Demi-Cle’ samen in Pi, de 1e 2win650, kunnen varen. Maar veel belangrijker dan deze focus op de tijd en de stukken zit m in het menselijke vlak. Hoe kwetsbaar het leven inene was toen Friso, de vader van Ysbrand, deze week in het ziekenhuis terecht kwam. Maar mooi ook hoe, voor we in de boten stappen, we door elkaar geschud worden. Het leven is geen oneindig spel. De spelers zelf zijn eindige aan dit regelloze spel. Mooi ook hoe, we even stil gezet werden; de geboorte van Madhvi dochter van mijn lieve vriendin Inge. Ik ben er voor je… in gedachten dan. Lieve smsjes met steuntjes in de rug van lieve, lieve zussen. T raakt, t raakt heel diep. Kadootjes van pap en mam “ik dacht hier hebben jullie wat aan. Een ieniemini lichtgewicht opladertje voor de telefoon en een ieniemini lichtgewicht lampje. Kan Chris zoeken op de kaart waar Ys zit te bellen…” LiEvelien aan de telefoon die zegt dat ze me nu al mist, wat ze niet weet; ik haar veel erger…Ik zeg gewoon tot gauw.
Een laatste keer fysio, waar ik altijd mijn verhaal kwijt kon over verdwenen kielen, overlevingstacktieken, visseogen en botenbouwers in de 9 uur dat ik daar wekelijks doorbracht. “We gaan je volgen!”
De buren die al die spullen inclusief ons zelf heen en weer zien gaan, postbodes met pakjes opvangen, de boottrailer deels voor hun uitzicht hebben staan omdat dat ding nou eenmaal zo lang is.
Maar de enige die nog wel even een tijdje met ons mee mag hobbelen is Sis, de hond, want wat zijn de wandelingetjes geest verruimend als je tijden in de spullen en het leven zit.

De kwalificatie mijlen 2008. Zie onder de Race; races to race

Donderdag 24 april a.s. vindt de doopceremonie van de boten van PRO3 in Lelystad plaats.

aanvang 16:00

locatie
jachthaven
Lelystad Haven
Oostvaardersdijk 59A
8244 PB Lelystad

Afgelopen weekend hebben we wederom een bezoek gebracht aan de werf, Race2win.

Daar lag de romp, het dek van de eerste 2win650. Nog niet zover om het water te gaan voelen. Maar ver genoeg om ons the thrill te geven. “Dit is m dan, dit gaat t worden…” Ys en ik keken elkaar aan.. Onze boot… Of beter; jouw boot en mijn boot. Om stil van te worden. En de wil in een groot tempo te voelen groeien. De wil om in deze boot te stappen en te GAAN…

Waanzinnig dat we mogen…

.

.

.

.

.

We zijn weer terug van een week hoogte stage. Wat goed bevallen is. De conditie is verbeterd. Het hoofd weer door gewaaid. En voor mij van groot belang; mijn schouder heeft t goed gedaan! Vandaag voor controle bij mijn schouderorthopeet Dr. van der List geweest. Hoewel mijn vorige bezoek mij tot tranen bracht. Was hij nu zeer te vreden. En er zit nog vering in! Wat betekent dat de verstijving/irritatie eruit is. Waardoor ik in hoera stemming, hij heeft tenslotte mijn schouder in solo zeilstaat gekregen(bijna dan, nog even ‘hard’ verder gemobiliseerd worden). En hij is aan een boot “geholpen”, maar voor een 2win650 vond hij zichzelf te oud.

Laat die wedstrijden maar komen. Ik ga de komende maanden vooral duohanded aan mijn mijlen komen en heb daarom een ander progamma dan Ysbrand, helaas. Ik zal mijn eerste echte solorace pas in oktober varen. Zo heeft mijn schouder nog alle tijd om in top vorm te geraken…

De afgelopen tijd is er weer veel gebeurd! Een van de belangrijkste zaken is dat Cor Berlee besloten heeft te stoppen met het project. Dat komt omdat we nog meer tijd nodig hebben met de sponsoren. We zijn met diverse partijen in gesprek, maar dit heeft nog wat meer tijd nodig. Dat betekent dat we nu alles zelf moeten voor financieren. Dit legt een behoorlijke druk op ons allen. Cor heeft toen jammer genoeg besloten ermee te stoppen.

Gelukkig heeft Hans Rademaker direct gezegd zijn plaats in te nemen en gaan we nu met volle kracht door in deze samenstelling.

Hersteld mijn schouder van de operatie. Hij hangt weliswaar nu nog rustig te zijn in de mitella. Maar daarnaast zijn er 2 wekelijkse uitstapjes naar de fysiotherapeut. Waar zittend in de cpm-stoel, mijn arm opgetild wordt. En Ysbrand zich onder mijn ogen in het zweet werkt om zijn spieren en conditie op solo 650-pijl te krijgen. Frustrerend voor mij. met enkel wat wandel en fiets momenten om in conditie te komen. Maar mijn tijd komt nog wel…

nog te lezen en te horen op lelystad.flevopost.nl