Het PRO3 team heeft met een goed resultaat de Dos Oceanos race vol bracht.

Na 4 etappes, 1700mijl hebben ze met hun 2win650, Pi of Holland een 3e plaats weten te behalen in de protoklasse, en een 6e plaats overall.

Van de 11 boten die aan de start van deze door vele elementen beheerste race, verschenen, bleven er uiteindelijk 6 over die de finish in Lissabon wisten te behalen.

De race die vanuit Marseille startte en via Algeciras (Gibraltar), Lissabon, Rabat en Lissabon, gold als een zware race en een test voor mens en boot. De problemen van de uitvallers varieerden van gebroken mast, structurele schade aan romp en kiel tot een mentale test voor de zeilers die het niet konden opbrengen de race af te maken. Vooral de 3e en 4e etappe werden van te voren als zwaar bestempeld doordat de heersende winden en stromingen rondom kaap VIncente 3! maal moesten worden getrotseerd, waarvan 2-maal tegen deze winden en stromingen in. Het PRO3 team heeft deze etappes dan ook te maken gekregen met winden tot 8 BFT waar tegen in gevochten diende te worden om Lissabon te bereiken.

Het team is moe, maar tevreden en heeft door deze race veel vertrouwen gekregen in hun nieuw serie mini, de 2win 650. “De boot heeft zich uitstekend gehouden en bewezen zware omstandigheden aan te kunnen. We kunnen nu verder met de volgende stappen in onze campagne”, aldus de vermoeide zeilers.

We zijn weer aan vaste wal, ons bootje, Pi of Holland staat zelfs al weer hoog en droog op de trailer.

De Dos Oceanos is gevaren; de officiele 1700 mijl staan op het log. Alhoewel we nu nog een DNF hebben voor de eerste etappe, hoogst waarschijnlijk zal deze worden ingetrokken. Zijn we als 3e geeindigt in de proto classe(= omdat we nog niet aan alle serie eisen voldoen), niet gek voor een ‘serie mini’. Met als kanttekening dat er 3 overgebleven zijn van de 6 gestartte proto’s… Maar het klinkt goed.

Bijzonder is sterke band die overgebleven is tussen het clubje dos oceanos zeilers. Het is zeker geen gemakkelijke race geweest, met alle elementen in zich en niet de minste zeilers en boten. (Laylane is de transat 650 winnaar van 2007!)

Het was een enorme ervaring in vele op zichten.

Daarover later meer eerst wat slaap inhalen, wat bij eten, afscheid nemen, zout afwassen en inpakken voor de reis naar… holland

Na vele uren op de 2 oceanen en de Middellandse zee,

ontmoetingen met de zeedieren

het zeeleven.

weer even achter een computer in Rabat.

Met ons is alles wel. Hard werken om het hoofd in de race tehouden.

Maar we genieten enorm.

Morgen de laatste etappe terug naar Lissabonne!

Dat wordt een wederom een gevecht tegen de wind en vooral tegen de enorme golven in.

we zijn deze laatste etyappe weer te volgen op

dos oceanos zie eerdere link

Uw reporter vanuit Amsterdam. Na een groots onthaal in Algeciras, organisatie en collega-schippers toonden grote bewondering voor het doorzettingsvermogen van de Pro3OC om toch de eindstreep te halen, en een zeer korte pitsstop van nog geen 24 uur ging het deelnemersveld weer de zee op. De eerste dag waren de onderlinge verschillen niet groot tot een ‘ windgat’ de boel uit elkaar trok. De Pro3OC had de pech, net als bij de eerste etappe, aan de verkeerde kant van het gat terecht te komen en moest met nog 3 andere boten de achtervolging inzetten. En na weinig wind volgt meestal veel wind en dat was ook nu het geval; het laatste stuk naar Lissabon stond er windkracht 7. Zo’n acht uur lang moesten Christa, Ysbrand en de Pro3OC op de oceaan vol aan de bak om dit notendopje veilig de haven van Lissabon binnen te loodsen. Inmiddels liggen ze daar aan wal; alles is door en door nat, de bemanning is door en door moe en alles doet door en door pijn. Met maandagavond alweer de volgende start voor de boeg. Grote vraag is echter; wordt Lissabon het voorlopige eindstation? Als het aan de bemanning ligt mag de organisatie deze vraag beantwoorden. Op de voorlopige uitslag van de eerste etappe staat de Pro3OC gekwalificeerd als DNF; Did Not Finish. Wat wel het geval was alleen niet binnen de tijd. Als deze mijlen alsnog gaan meetellen dan gaat de race verder. Zo niet, dan zou de bemanning wel eens kunnen besluiten de krachten te sparen voor een volgende gelegenheid. Later meer hierover.

Het begeleidingsteam van Christa en Ysbrand is weer verder uitgebreid; naast iemand die op de hond past, Hans die boot en trailer heen en weer rijdt is er nu ook Guus, collega Ysbrand, die de weblog bijhoudt. Die jullie kan melden dat het zeilstel gisterenavond veilig en wel in Algeciras is aangekomen, een nachtje lekker in een 4-sterrenhotel heeft liggen knorren en vanmiddag reeds weer vertrokken is voor de volgende etappe naar Lissabon. Wat een luxe leven toch eigenlijk!! Ze hebben er wat langer over gedaan dan gepland omdat er weinig tot soms geen wind stond. Maar daardoor natuurlijk alle tijd gehad om over alle belangrijke zaken van het leven na te denken en wellicht lezen wij daar op een later tijdstip in deze weblog nog over. Volgens planning komen ze donderdag of vrijdag as. aan in Lissabon. Uw reporter vanuit Hilversum.

no images were found

…in een mega stad een bootje van 6.50 meter door het franse verkeer heen loodsen.

We sluipen de auto in en uit in de hoop dat niemand ziet wat er allemaal in ligt.

Aan een lantaarnpaal ligt onze trailer vast geklonken.

En de fietsen staan al 3 dagen op slot in de wc van de haven meester, wiens advies luidde rijdt naar een grote supermarche buiten de stad. Hier is geen ruimte en…

liggen ze, de dieven, op de loer.

We huren een te duur en te vies appartement, om wat spullen in veilig heid te brengen.

Want wij zijn hier met een missie.

De Dos Oceanos Race…

onderdeel van Festival Dos Oceanos

• 19 juli vertrek Marseille-Algeciras
• +/- 23 juli aankomst Algeciras(vlakbij Gibraltar- Spanje)
• 26 juli vertrek Algeciras- Lisabonne
• +/- 30 juli aankomst Lisabonne(Portugal)
• 3 augustus vertrek Lisabonne- Rabat
• +/- 5 augustus aankomst Rabat(Marokko)
• 9 augustus vertrek Rabat- Lisabonne
• +/- 11 augustus aankomst Lisabonne

ps. volgens ons heeft de race organisatie nogal optimistisch de snelheid van een mini berekent over de verschillende etappes…

Er is hard gewerkt.

Een nieuw neusje;

Nieuwe roerstokjes.

Het beest ziet er weer op gefrist uit. Klaar voor de volgende race!!!?

Vandaag vertrekken we richting Marseille. We verlaten het boerderij leven. Terug het wedstrijdveld in. Kijk op de website van de race(ook in het engels voor de minder frans begaafden) Dos Oceanos

.

.

.

.

Inmiddels zijn we verhuisd. Met ons bootje zijn we nu onderdeel geworden van een frans gezin met 3 kinderen, een ezel, een poes en een kudde schapen van een oud uitstervend ras.

Hier zal de 713 haar nieuwe neus aan gemeten krijgen. En wordt het stuur systeem inclusief de roeren onder handen genomen.

Zo reizen we wat af met het bootje. Dat, wat eigelijk geboren is om ons de wereld te laten zijn. Slepen wij nu als last achter ons autootje aan. Die, na een al eerdere franse reparatie, weer onder de zelfde problemen gebukt gaat. De zware last.

We bellen en skypen ons de dag door.

Want we willen die mijlen binnen slepen voor de transat 2009. En daarvoor zijn we genoodzaakt om de Dos Oceanos te varen. Een race van Marseille, via Gibraltar, via Casablanca naar Lissabon van 1600 mijl, in 4 etapes.

Dus zaak om haar zo snel mogelijk weer het water in te krijgen. Om de nieuwe systemen te kunnen testen om niet weer uit de race te moeten stappen.

Kortom wat een zeilrijke zomer had zullen worden. Is klussen aan de boot met het zweet in de handen en het zoute water op en in het hoofd. Die ezel heeft z’on gek leven nog niet.

We kozen midden op zee min of meer noodgedwongen voor Les Sables d’Olonnes, de stad van de Vendee Globe, De Azoren race… Een zeilstad puursang?!

In iedergeval de oudste stad verteld Patrick. En zo horen we deze dag vele verhalen. We hebben de nacht doorgebracht in het huis van Nettie en Joel, meneer Jauge, de meter van classemini. De man die beslist of je boot voldoet aan alle, alle strenge strigente regels en een ‘mini’ genoemd mag worden. De man die je boot op 90graden wil zien met 60kg aan de mast. De man die jou in 15 seconden je redingsvlot(van 30 kg) uit je boot wil zien halen. Vanuit het koude water. Wij haalden 17seconden met een goed bedoelde tip werd t net goed genoeg bevonden. Als een soort napoleon zien veel zeilers hem liever gaan dan komen.

Maar wij slapen heerlijk in zijn huis. Sterker, hij brengt ons in contact met mensen. Want zoals een echte napoleon kent hij tout le monde. En zo wil het geval dat vandaag ons bootje een ware attractie was. Het was een komen en gaan van mensen van allerlei pluimage. Vers vanuit te water werd alles onder de loep genomen. De schades bekeken. De opties door genomen. En de oplossingen bediscuteerd…

Omringd door zoveel levens met verhalen beseffen we dat we kozen voor het avontuur. Wat begon met een droom, die aanpassinging vereist om een realischtisch plek te verwerven. Zijn we onderweg…

We leven…

en ja misschien wel een luxe leven, in de zin van de dat we op dit moment niet bezig zijn met het brood in onze mond te verdienen. Maar duiken in het diepe van wat leven is… middels ons klein beestje

de drang naar snelheid, volmaaktheid, grensen, blauw en mensen…

genoeg woorden voor nu; hup het leven…

Tja… terug ja. Weer aan land. Maar niet daar waar de bedoeling was.

Als je ons op de Mini Fastnet site hebt gevolgt. Heb je misschien gezien dat de problemen al aan de start of beter ervoor ontstonden.

Vervolgens brak een roerpen in de eerste nacht. En na 3 keer knakken van het boegsprietsysteem was de rek er de volgende dag uit en kwam de voorstag ernstig in gevaar en daarmee de mast…

We hebben de race moeten verlaten zijn Les Sables d’Olones binnen gelopen.

Zijn het engeltjes die ons omringen of toch die tegenstanders met hun pijlstaarten?!

proloog foto nr8 (1012314.jpg)

Vandaag starten we dan eindelijk! Niet naar de Fastnet Rock maar naar het Zuiden. Door de voorspelde harde wind van ca. 40 knopen, is besloten tot een alternatieve route. We varen nu naar de ingang van de rivier La Gironde en weer terug. Dus langs een groot deel van de kust van Biscaje. Ook een tocht van ca. 550 mijl. Als we terug zijn laten we weer van ons horen! Om ons te volgen zie de winches Club! De rest volgt vanzelf!

Hier het laatste bericht voordat we over ongeveer 3 uur vertrekken voor een lange race met z’n tweeen naar Ierland (de beroemde Fastnet Rock) en weer terug. Een race over 600 mijl, oftewel 1000 km!

de afgelopen dagen hebben we eindelijk het gevoel gehad dat we onze eigen tijd konden beinvloeden. Alles liep naar verwachting, we hebben heel goed kunnen bijslapen en we gaan nu redelijk uitgerust aan deze race beginnen. Wat een verschil met de vorige keer!

Gisteren nog even snel de andere boot op de trailer gezet en die wordt nu door Hans naar Duitsland gereden om af gemaakt te worden door de werf.

Op de site van de Mini fastnet kun je ons volgen. alle boten worden getracked. Wij zijn nummer 713 (als je dat nog niet wist!). De link is minifastnet

Op de site heb je kunnen lezen dat Chris uiteindelijk niet gestart is en dat ik zelf na hard werken eigenlijk met een hele slechte voorbereiding gestart ben.

Het onderstaande is hoe ik het zelf heb beleefd:

Ikzelf wist niets af van de problemen van Chris. Ik lag vooraan in de haven en werd als een van de eerste naar buiten gesleept. Ik was al ruim anderhalf uur buiten aan het varen voordat de race begon en wachtte op het startsein. Ik zag Chris nog steeds niet uit de haven komen en werd daar onrustig door. Toen het startsein klonk en ze niet was gekomen, begreep ik dat er iets mis was, maar wist niet wat. Je mag geen telefoon meenemen van de klasseregels, dus ik kon haar ook niet bereiken.

In tussen was de wind behoorlijk toegenomen en had ik al mijn aandacht nodig om de boot in de hand te houden en te zorgen dat in in elk geval startte en geen schade voer. Aangezien deze boot nog geen mijl gevaren had, waren alle zaken nieuw en was het echt een eerste test! Ik besloot voorzichtig te zijn en had gehoopt op een rustige wind. Helaas bleek dat tegen te vallen, ik moest vol aan de bak om te zorgen dat de boel heel bleef.

In de eerste 2 uur van de race voeren we allemaal achter elkaar aan met alleen het grootzeil en genua ( het kleine voorzeil) zonder spinnaker (het grote voorzeil om heel hard te kunnen zeilen). Ik bleef goed bij en was tevreden.
Constant was er de vraag wat er met Chris was en of het goed was en tegelijkertijd ging de boot zo snel dat ik me afvroeg wie er aan het zeilen was: Ik de boot, of de boot met mij.

Kreeg uiteindelijk via de marifoon via de klasse organisatie te horen dat ze niet was gestart, vanwege materiaal pech. Wist dus dat ze niets mankeerde, maar verder niet hoe en wat. Dat hoorde ik pas na de finish.

Intussen was de wind nog meer toegenomen en surfde ik continu met een snelheid van 12 tot 14 knopen van de golven af met de rest mee. Dat was een vreemd gevoel, zeer opwindend, spannend en volledig onbekend tegelijk. Ik had nog nooit op deze boot gevaren, laat staan met inmiddels 6 bft en met deze snelheden. Aangezien deze race een solo race is, doe je alles alleen, of stuur je met je stuurautomaat. Maar ook dat is erg wennen, namelijk niet sturen en toch zo hard varen. De vraag komt dan weer op wie de baas was, ik of de boot!?

Na een paar uur viel ik om van de slaap. Ik had de afgelopen weken zo hard gewerkt om alles af te krijgen dat ik niet goed was uitgerust, laat staan om een wedstrijd van bijna 360 km ( 200 mijl) goed te beginnen.Ik besloot mijn doelen te bepalen op leren slapen terwijl de stuurautomaat stuurt, zorgen dat alles heel blijft, niet teveel pushen en straks weer aankomen (straks is dus na ongeveer 40 uur).

Nadat ik de helft van de race had afgelegd kwam ik bij het draaipunt. Inmiddels was ik iedereen kwijt en had ik het idee dat ik veruit laatste was.
Daarna moest ik terug kruisen (tegen de wind in varen) en nam de wind toe tot 25 tot 30 knopen ( ook weer 6 a 7 bft). De boot kreeg het behoorlijk te verduren, maar mijn vertrouwen groeide, want ze gaf geen krimp. Eigenlijk liep ze heel lekker en ik had het gevoel een goede voortgang te maken. Maar ja, ik lag wel laatste, dacht ik. Toen de wind wat afnam, besloot ik ook mijn spinnaker op de boegspriet te hijsen. Op het moment dat ik de tacklijn aan wilde trekken, brak het draaipunt af en had ik dus een 80 m2 grote spi aan de val en 1 schoot hangen met een paaltje eraan van 2,4m. Daar werd ik niet blij van. Gelukkig was er geen ontwerper of botenbouwer aan boord, want die had ik ter plekke overboord gezet. Kreeg de boel heel binnen en kon verder alleen maar balen dat ik geen Spinnaker kon voeren.

Uiteindelijk de volgende ochtend komen we weer bij de boei aan die de ingang markeert van de baai en daar kom ik ineens nog 3 andere boten tegen. De wind valt geheel weg en we liggen bijna 4 uur te dobberen, zonder vooruit te komen. Na 4 uur gaat de wind weer ‘aan’, en kan ik de baai invaren.
We hebben nog een mooie race de baai in. Daar blijk ik net binnen de tijd te zijn gefinisd als 45^ste van de 72 en in mijn klasse 17^de van de 38.

Ik was er helemaal niet tevreden mee. Boos op de bouwer, de ontwerper om allemaal dingen die niet werkten. Nadat ik een nachtje had bij geslapen en met andere zeilers en ontwerpers had gesproken werd dat enigszins gerelativeerd. Het was een eerste boot van een nieuwe serie. Er was nog nooit mee gevaren, niets getest. Ik moest blij zijn dat ik de race had uitgevaren en dat er dingen stuk gingen, tja, dat hoort nu eenmaal bij een eerste test vaart.

Achteraf mag ik redelijk tevreden zijn, veel geleerd en de potentie van de boot een klein beetje gezien.

Zeer hoopgevend voor de volgende race.

Ook gaf de race tijd om na te denken over de afgelopen weken en over de hele campagne. Toen ik terug kwam bleek Chris haar schip nog erg veel kinderziektes te vertonen. Zelfs zo veel dat we hebben moeten besluiten om haar schip terug te sturen naar de werf in Duitsland. Dat klinkt wel heel makkelijk,, maar in feite betekent dit dat de Transat 2009 voor Chris niet meer mogelijk is. Groot voordeel is dat er in 2010 nog een Transat race is en die gaat Chris dan varen.
Dat geeft haar een extra jaar de tijd en tegelijkertijd kunnen Chris en ik samen alle kwalificatie wedstrijden gaan varen deze zomer.

We varen dus meer samen in de wedstrijden en doen ook samen ervaring op. En die kunnen we dan weer gebruiken als we individueel gaan varen als haar boot begin augustus weer klaar is.

Conclusie: De rest van het programma is als volgt:

1 Mini Fastnet. Race varen Chris en Ys samen

2 Marseille- Alger- Marseille race Chris en Ys samen

3 Marseille -Lissabon race, Chris en Ys samen.

De data kun je vinden op onze site,, maar de eerste race begint aanstaande zaterdag. Chris haar boot wordt vrijdag door Hans naar Duitsland terug gebracht, dus daar hoeven we ons geen zorgen meer om te maken.

Ysbrand zijn boot heeft bootnummer 713, je kunt ons volgen via de site van de race organisatie. De link vind je via onze site..

De Trophee Marie Agnes Perron is gevaren! Een prima eerste wedstrijd voor Ysbrand en de 713. Nadat mens en boot behoorlijk op de proef gesteld zijn, kwamen ze na 48 uur en 2 minuten de haven weer binnen varen. Het boegspriet systeem was nog niet tegen het werk op gewassen. Wat later in de race leidde tot een prima touwtjes systeem a la ys. Na 15 minuten windstilte wil de creativiteit en vindingrijkheid explosieve vormen aan nemen. De stuurautomaat, die om de een of andere reden Bram is gaan heten, bleek zelf ook gewoon met de handen in de zakken 12 knopen te kunnen varen… Zodat Ys wat slaap oefeningen kon doen. Wat hem heel goed afging. Tot ieders verbazing sliep hij op deze eerste solo wedstrijd 9 van de 48uren. En bleek in staat slapende een tegenstander in te halen…

Ysbrand is als 17e gefinished in de Proto klasse. (ondanks zoals eerder op de Map site vermeld DNF) (de 713 is als serie boot gebouwd, maar zolang ze niet de noodzakelijke mijlen heeft gevaren en er 10 dezelfde van zijn gebouwd , wordt je als Proto gerekent.)

In iedergeval, ik was er niet bij. Maar mij klinkt het allemaal goed in de oren.

De volgende wedstrijd de Mini Fastnet staat voor de deur. 14 juni gaat deze van start.

Ys en ik zullen deze samen(duohanded) in de 713 varen. De 712 hebben we tijdelijk uit de races gehaald vanwege diverse problemen…

Ps. De foto uit de hand van Piers Dudin. Thanks a lot!!!

Ik had nu in mijn bootje in de donkere nacht op zee kunnen zijn.

Net als alle anderen mini’s en hun zeilers…

Als een na laatste boot werd ik de haven uitgesleept. 10 minuten voor de start. Een aardig windje stond er, wat aardige golven. Een uitbundige zon. Daar ging ik.

Ik was een haast klus. Het grootzeil ging stotterend omhoog, tot ik bemerkte dat de sleepboot me al los had gegooid en ik langzaam richting het eiland dreef. Problemen met een backstag, vertraagde de situatie. Tot deze uit de mast viel. Bij de Mini zijn de backstagen essentieel om de mast over eind te houden…

2 minuten voor de start. Ik moest wel terug. Ik riep de sleep boot, welke liever richting start verdween. Ik bleef de haast klus. Bleef achter terug aan de wal, met Hans.

Een strijd wat te doen. De jongen, Yann, die ons de afgelopen dagen geholpen had hing al in de mast om de stagen tijdelijk te fixen. Mijn gps had nog geen enkele sateliet gevonden.

Dit was niet het moment. Het moment om te gaan. De sprong te nemen. Ik wilde niet opgeven. Maar moet kunnen vertrouwen op de backstagen. Een reeks aan signalen had ik gekregen dat de boot en ik er niet klaar voor waren.

Enorm teleurgesteld na zo veel te hebben gegeven, bleef ik, na mijn poging, aan land.

Later in de middag bleek nogmaals dat dat de juiste beslising was…

Ps. Ysbrand vaart in de 713 midden in het veld, helaas doet zijn tracker het niet en is niet te volgen op de site trophee MAP. misschien later…

Nog 1 nachtje slapen en dan…

De afgelopen dagen heel heel hard gewerkt aan de boten. De 713 is gekomen en het water in gegaan.

Ons werk en ieder die aan de 2wins heeft gewerkt heeft zijn vruchten afgeworpen. We zijn door alle metingen heen. En geloof mij c’est ne pas simpel!!!!

En morgen de start van deTrophee Marie Agnes Peron.

Mijn eerste solo race, Ysbrands eerste solorace, de eerste mijlen van de 713, de eerste race mijlen van de 712… De track en trace instalatie is gestart.

Rete spannend, het ene moment komen de tranen een volgend moment voel ik me bere sterk, in een 8 baan van gevoelens en emoties. De eerste keer is maar 1, zoals het nu is zal nooit meer zijn. Maar geen idee wat me te wachten staat, geen realistisch beeld komt in me op.. Sta strak van alle spanning in mijn lijf..

Op naar de start…

totgauw

ps1 je kan ons volgen op de site De Trophee Marie Agnes Peron

ps2 als je een berichtje achterlaat zie ik ze eerst voordat ze op internet komen… dit voor de duidelijkheid.

ps3 Ys en ik zijn van boot geruild; 712 ben ik 713 is Ysbrand geworden, denk daar maar eens over na ,waarom… later meeeeeeer… eerst een wedstrijdje(!!!)

Gister onze eerste krachtmeting gevaren! Onze trainer Tanguy stapte op een Pogo2 en wij deden ons best op de 2win650. Het was the perfect day; lekker briesje, glad water en het zonnetje erbij. Op de aan de windse koersen, na een hoop aaanwijzingen over de VHF en veel grote gebaren, liepen we heel aardig gelijk op. Of eigenlijk was het verschil slecht te meten. Wij konden iets hoger aan de wind, en Tanguy met dijken van ervaring wat sneller… Maar we bleven bij elkaar, gewaagt aan elkaar, zou ik willen zeggen.

‘Oke, we tack and hoist the code 5’. Was de boodschap over de VHF. Code 5 is de kleine zwaarweer spinaker. We tripte de boegspriet. Oeps, iets te ver. Een golf. En… weg was ie. Het systeem, hadden we al als niet betrouwbaar bestempeld (Hans heeft een nieuwe, maar we konden niet meer wachten en dachten dat de code 5 wel haalbaar was), knakte als een spagettistengel en verdween…Snelheid eruit. En redden wat er nog te redden valt…

Het systeem was overleden, maar de boegspriet zelf hing nog in een wankel evenwicht in het water. Met wat handige knoopjes, denkwerk en vindingrijkheid stond na een 15 minuten toch onze black beauty erop…

It’s a holiday sail, zegt Tanguy. Gemaakt voor windkracht 6 en meer(en onbetrouwbare boegsprieten). Wij genoten van onze holiday!!!!!(zie gallerie)

Vandaag de klus aan de lijst der klussen toegevoegd.

Ze, 712, de eerste 2win650, gaat werkelijk als een razende roeland over en door het Franse water!!! Tot nu toe zijn we meer dan dik tevreden over de prestaties van dit kleine bizarre beestje. We zijn nu in blije afwachting van mijn boot, de 713!!! Hans vertrekt vandaag met haar vanuit Duitsland. De laatste hand wordt er door de werf , race2win op dit moment van schrijven aan gelegd. Hopend dat ze zaterdagochtend hier is. Om door de classe mini te worden gemeten om vervolgens te worden klaar gestoomd voor de eerste race the Trophee Marie Agnes Peron. Start 5 juni…

Maar voor nu, nog even verder vliegen in de realiteit(dank voor je leuke term Ing) met de 712.

we gaan… we laten alles even los… pakken onze spullen en gaan varen. Kijken hoever de wind ons waait. Of hoever de roertjes ons brengen. En onze ruime wind zeilen ons voort willen trekken. We gaan… tot later

Vandaag was een dag van afzien. Een dip na al het harde werken en na het zeilen was eigenlijk onafwendbaar. Vragen waar we nu eigenlijk mee bezig zijn, hoe we het allemaal moeten aanpakken en lijstjes die maar niet lijken te eindigen geven stress, vermoeidheid en lijden af en toe tot onbegrip naar elkaar. Vandaag was zo’n dag. Het lijstje van klussen leek alsmaar langer te worden en de communicatie tussen ons was kort en zakelijk. Zelfs koffie kon er niet van af…… . . . . .want er moest een lijstje af. Dat werkt natuurlijk niet en dat hebben we gemerkt. Er is vooral tijd nodig om te blijven genieten van wat we nu doen en niet als een kip zonder kop door te rennen. Om daar achter te komen was een stevig gesprek noodzakelijk.

De vragen zijn nog niet beantwoord, maar we moeten een tandje lager en meer rust en tijd nemen. We gaan proberen de dagen meer bij de dag te nemen en te stoppen met jagen. Wat niet af komt komt niet af en dat accepteren we gewoon. We gaan proberen vanaf morgen daarvan uit te gaan. Op naar de volgende valkuil…..

no images were found

Ys zijn kado is een dag verlaat…

maar gister om 21.00 gingen de zeiltjes omhoog en hup daar gingen we.

2 hijgende Franse mini mannen op de steiger achterlatend, die maar wat graag mee wilden. Helaas dit werd toch echt even ons moment.

De wind was niet veel. maar elke meter was er 1 meer dan ze ooit had gedaan.

Van al het werk en styreenstof waren we toch wat stijf en stroef geworden. En moesten we wennen aan elkaar en alle nieuwigheden…

Hadden we het hier allemaal voor gedaan?

Vandaag na een nachtje slapen, ontmoeten we onze franse trainer, expert op mini(boten)gebied. Aangezien we nu “vaarklaar” zijn. Zaten we na een korte NKE-introductie(het franse merk voor boot electronica; zo ook de stuurautomaat) (het stuurautomaat gedeelte is nogal geavanceerd!) alweer in de baai. Alsof we nooit anders deden.

Tangi zei dat de boot bonne was. Ik zag Ys zijn halfgod ogen fonkelen. Maybe faster than Pogo2 (een type serie mini waren velen in varen) I think. Onze dag was goed. Na een overdaad aan tips en trucs, stonden we om 6 uur voldaan we aan wal en namen afscheid.

Snel bellen met Hans, Doug(de ontwerper; Schickler-Tagliapietra) en Ron(de bouwer; Race2win) met dit goede nieuws.

1psje. De spinaker boom zijn we nog niet aan toe gekomen. Vergt nog een dagje werk om die in te zetten en daarmee de zeilen die ons de echte snelheid moeten geven uit te testen…

Wakker worden met een zonnetje.

Het water.

Op zoek naar een haven meester of de vrouwelijk vorm daarvan deze keer, in ons beste frans krijgen we voor elkaar dat de boot over 15 minuten het water in kan.

Het water.

Toch onwennig. Snel het lijstje door; de gevers diepte en speed erin. De stootwillen moeten nog lijntjes. En landvasten hadden we die eigenlijk gekocht? Voor we goed en wel bekomen zijn; inene gaat t allemaal zo snel. zeker als je uit een modus komt van vertraging op vertraging, teleurstelling op teleurstelling, is het snel schakelen naar de 5e versnelling.

De windmeter wordt in deze snelheid vergeten. Maar de klimtuigjes bieden later op de dag de uitkomst. Ys bengelt na wat lierwerk in het hoogste topje van de mast.

Ze gaat de banden in, om uit de trailerschalen gelift te worden. Mijn hart sprong op. Bijna leek ze uit deze banden te glijden, op de auto het talud af het water in… Geschokt! maar ze bleef er met een kleine schade, aan -jawel daar is ie-weer de kiel, in de banden bungelen… en dan 10 meter naar beneden…

Het water.

Het water en de zeilen.

Zoals afgesproken kwam de zeilmaker om 16.00 met zijn vers gemaakte doekjes aan zetten. Een bijzonder moment om de boot voor het eerst in haar racegaderobe te aan schouwen. Met een heerlijk zonnetje.

Hoe anders dan het duitse werf stof.

Tussen haar soort genoten ziet ze er agressief uit. Ze wil. Amon noemt haar icepick. En Ys zelf voelt zich al bijna de half god die de fransen minizeilers schijnen te zijn.

.

.

.