bericht 4 April 17.00uur

Spot Ysbrand 758 en Robert 602

Spot Conrad 480

Ik was even het land uit. Boot ophalen over de weg…Terwijl ik de vrachtwagens probeer in te halen gaat de telefoon. ‘Ys!!!’ dat kan maar 2 dingen betekenen 1. hij is nu alweer bij de Scilly’s 2. hij heeft door problemen een haven aan moeten lopen. Ik had hem tenslotte al anderhalve dag niet meer ‘gespot'(geen internet verbinding). Voor degene die hem volgen op ‘Spot’ was het duidelijk 1. Hij was er alweer.

Hyperdepiep riep hij dat het nieuwe bootrecord op 18,21 knopen stond.  Met de grote Spi(assym) 27 knopen wind. ‘Er was te veel wind om hem weg te halen, te hoge golven om de stuurautomaat het werk te laten doen, en zo haalde ik een gemiddelde van 14kn over 5 uur!!! Toen de boei ronden, heb haar aan de wind gelegd en ben gaan slapen, was zo moe… Maar die 20 minuten slaapjes werken prima. Voel me prima, nee, echt niet moe.

En Ik heb Robert gesproken over de marifoon!!! Ik lig 16 mijl bij hem vandaan. Ik heb helemaal mijn ritme gevonden, geniet enorm. De boot is zo goed. Ja, de bakstag is gebroken op een onlogische plek. Maar heb ik nu een andere lijn voor gebruikt. En de tacklijn. Er staan enrome krachten op de boot onder deze omstandigheden.. Maar ik moet nog maar 200mijl! Peanuts!!!Maandagavond ben ik er weer, denk ik.’ Misschien iets optimistisch, morgen komt er een grote windstilte. Maar ik laat hem maar in die waan… mijn half god uit de dop…

Spot Ysbrand 758 en Robert 602

Spot Conrad 480

YEP. Ik heb hem gesproken! Alles is helemaal well! Zowel met schipper als de boot. Hij is inmiddels bij de Scilly Islands aangekomen. Daar in een windstilte gevaren. Zijn eerste gedachten; slapen! En om zichzelf eens goed te trakteren op deze ‘barre’ tocht(tot nu toe easy going!) heeft hij voor de gelegenheid zijn SLAAPZAK uit gevouwen. En kon even het zeilpak uit!!! Maar nu bleek het niet echt in zijn slaapritme te passen. Dus schaapjes tellend, stroomde toen de smsjes binnen. Om vervolgens mij te bellen.

“Nu kom ik eindelijk echt in mijn ritme, maar soms is er echt niets aan in je 1tje. Dan zwemmen dolfijnen om je boot, maar is er niemand omdat mee te delen… De boot doet t zo goed, en makkelijk, zal jij ook straks vinden… Varend met 20knopen aan de wind kon ik op kouzenvoeten door de boot ‘lopen’  en droge voeten houden!!!’ Ik ken een boot die onder diezelfde omstandigheden geen droog plekje meer had.

Hij klonk enorm helder!!1 ‘He, er komt weer wat wind en ik heb het koud. Ja, ik voel wind. Ga echt ophangen. En snel de code0 erop zetten. Tot over 48uur, dan ben ik hier wel weer bij de Scilly’s…’

1 van de eisen om je in te kunnen schrijven voor de Transat 650 naar Bahia, Brazilie  is het varen van 1000mijl non stop over een vast gesteld parcours, zie dit tekeningetje. Deze moet tenminste 2 maanden voor vertrek van de Transat 650 zijn afgelegd. Dit om het zeemanschap van de schipper en zijn veiligheid te bevorderen.

Tijdens deze 1000mijl moeten er 3 punten gerond worden, te weten Ile de Re, Rochebonne en als laatste Coninbeg op 52 02,4’N  6 39,5’W dicht onder de Ierse kust. Welke gefotografeerd moeten worden met een duidelijk te identificeren Ysbrand en boei dan wel GPS positie. De richtingskeuze  is ‘vrij’ en wordt gemaakt met de wind als grootste bepalende factor . Of eerst naar het zuiden dan wel naar het noorden.

De telefoon mag deze keer gewoon mee. Het is zelfs verplicht om hiervan gebruik te maken, zodat men op de hoogte blijft van de vorderingen, en dus controleerbaar. Minimaal 2 ‘goede’ door middel van Sextant verkregen posities. Minimaal8 keer per dag opgetekende observaties in het logboek, tijd, positie, compaskoers, log, weer;zee staat, windkracht en richting, zeilen en zeilwissels en andere bijzonderheden zoals bv. schades. En minimaal 2 punten per dag in de kaart. Dit zijn zo ongeveer de eisen van van Classe Mini, de organisatie en verantwoordelijke partij achter DE Transat 650 en alles daarom heen.

En wat doet Ysbrand verder aan boord.

Hij werkt aan  een slaap dagboek met daarbij een uitgebreide vragenlijst; Hoe lang denk je  te hebben geslapen. (Zowel de boot als Ysbrand hebben een actiemeter om. En vaak liggen de ideeen over wel en niet slapen tussen de actiemeter en de schipper zelf enorm uitelkaar.) Hoe fit voel je je. Heb je gedroomd en zoja wat. Wat je hebt gegeten. Waardoor ben je wakker geworden enzv. En dat na elk slaapje van 15 minuten tot dat je aan ongeveer 5 a 6 uur van slaap bent gekomen(4×6) dus 24 keer per dag!!!! Tel daarbij op een bewegende boot. En denk dan aan 25 kn tegenwind in het kanaal! Een werkje!

Daarnaast moet er gegeten worden, veel gegeten om het hoge verbrandings tempo van Ys bij te kunnen houden! Wat gemakkelijker lijkt dan het in de praktijk is! Water gieten uit een jerrykan van 10 liter in een Jetboil(mok van 1/2 liter) of eerst in 11/2 liter flessen. Heet water schenken in het gevries droogde voedsel zakje, of zelfs in een grote bak is een hele klus op de Mini. En vervolgens tijdens het eten goed oppassen voor de zoute golven!

Maar er moet natuurlijk vooral worden gevaren. Nu gaat het niet om de beste tijd. Hoeft er niet op 120% gevaren te worden. Het is maar een ‘tocht’.

Vervelen zal niet lukken.

Inmiddels is Ys z’on 40 uur onderweg. Helaas is gister om 22.00 uur zijn tracker er mee opgehouden. Waarschijnlijk is dit aan onbekendheid van het systeem te wijten. Kortom Ys heeft de gebruiksaanwijzing niet goed doorgelezen of is vergeten dat hij de tracker 1 maal daags moet activeren. Daar zullen we het maar op houden.

Als hij in de buurt van Brest, land, is zal ik naar alle waarschijnlijkheid nog even contact met hem hebben. Hopelijk heeft hij de afgelopen 24 uur met zijn code 0(‘extra’voorzeil gevoerd op de boegspriet) lekker kunnen spuiten.

Een volgende trainingsgenoot, Conrad Colman met zijn pogo2 480 is begonnen aan zijn 1000mijl qualifier. Hij gaat eerst naar het noorden; Ierland, Coningbeg 52 02,4’N- 6 39,5’W vanwege de windcondities.

Waardoor het goed mogelijk is dat Ys en hij in elkaars nabij heid varen, maar dit is enkel een aan name.

Conrad is 1april om 07.00 vertrokken

Hij is te volgen via de link

Conrad 480

Nieuwe link waarmee je zowel Robert Rosen Jacobson, trainingsgenoot, in zijn pogo2 602 als Ysbrand kunt volgen, tijdens hun 1000 mijl qualifier.

Robert 602 & Ysbrand 758

Robert is 29 maart om 22.30 vertrokken

Ysbrand is 30 maart om 21.30 vertrokken

De eerste nacht zonder slaap is Ys goed door gekomen. Goed betekent gemiddeld 8 knopen varend, met de grote spinaker en later de code 0. Om nu met pieken van 12 knopen het eiland Ile de Re te hebben gerond. Hij is maar een 15 minuten weg gedommeld. Later meer. Nu ik 1000km over de weg.

.

.

Naar alle waarschijnlijkheid zal Ysbrand a.s. maandag 30 maart vertrekken voor zijn 1000mijl solo qualifier. Zie de te varen route op dit kaartje.

Hij is te volgen via deze link  758, YSBRAND

Nu ligt de tracker nog veilig in de haven van Pornichet, Bretagne, Frankrijk.

.

.

.

.

.

.

.

tracker 758, Ysbrand

Nu de laatste kust-training is afgelopen komt de volgende mijlpaal in zicht. Volgende week maandag (30 maart aanstaande) zal ik, Ysbrand, starten met een tocht van 1000 mijl (bijna 1660 km) solo. Deze tocht loopt van Pornichet, dan naar de zuidkust van Ierland, vervolgens naar een boei bij Bordeau en dan weer terug omhoog naar Pornichet. Gedurende deze tocht mag ik nergens aanleggen of hulp krijgen, tenzij er (natuurlijk) een noodgeval is. Ik mag ook geen motor gebruiken, maar moet alles zeilend afleggen. Tijdens deze tocht moet ik ook laten blijken met een sextant om te kunnen gaan. Aan het eind moet ik mijn logboek en kaarten inleveren bij Class Mini en beoordelen zij of het goed genoeg is. Class mini wil ook dat ik bij elk moment dat ik contact kan maken met de “buitenwereld” via de mobiel of iets anders dat doe en in mijn logboek schrijf, zodanig dat zij dat kunnen verifieren. Als alles ok is, ontvang ik een officieel bericht en ben ik weer een stap verder gekomen in mijn kwalificatie voor de Transat die in september gaat beginnen. Tijdens deze reis wordt mijn slaap- en eetritme gevolgd door een franse slaapprofessor en krijg ik concrete gegevens terug waar ik in de toekomst op moet letten, wanneer ik wel en niet moet gaan slapen en hoeveel slaap ik nodig heb. Ik heb van mijn

coach Charles een persoonlijke opdracht meegekregen en dat is dat ik vooral mijn ritme moet vinden. Ritme in slapen en eten, maar ook in meteo, routering en navigatie, zeilwissels en strategie. Hij vind het niet voldoende dat ik deze 1000 mijl volbreng, maar ik moet ook terugkomen met antwoorden die we dan weer gaan bespreken en gebruiken voor de komende wedstrijden.

Als ik terug ben, hopelijk zo rond de 9de april, gaat Chris na de pasen een 4-daagse solo offshore training doen. Dit zal voor Chris de laatste lange training zijn dit voorjaar. Hierna beginnen de wedstrijden en zullen er af en toe nog daggtrainingen zijn, maar geen lange offshore trainingen meer.

Ik kijk er naar uit en ik kijk er tegenop om 8 to 10 dagen alleen te gaan doorbrengen op ons scheepje van 6,50 meter lang en 3 meter breed. Ik weet  niet wat ik ervan moet verwachten, maar uit de verhalen van degenen die mij voorgingen blijkt dat het een bijzondere maar zeker niet lichte beproeving is. Ik merk aan mezelf dat ik er klaar voor ben om te gaan en te kijken wat ik ga aantreffen. Chris zal tijdens deze solo tocht regelmatig verslag doen op deze site en er komt ook een link, want ik zal life te volgen zijn via een tracker.

We houden jullie op de hoogte!

Met een lente zonnetje begon mijn volgende trainings sessie. 4 dagen op een rij, zoals gewoonlijk.

9.30 is de bedoeling dat je met boot start klaar ligt voor vertrek, met gesmeerde boterhammetjes(blijft altijd de vraag wanneer je ze naar binnen weet te proppen, te vaak kom ik terug in de haven met een onaangeraakt zakje). Spinaker hijsklaar in de reling. VHF op kanaal 69. En na een korte briefing en debriefing, deze 2 lopen naadloos inelkaar over, met het motortje en zodra het kan op zeil naar buiten. Waar we tussen 2 boeien de warming up doen om de slaap eruit te varen. Vervolgens  manouvres en/of speed tests. Gevolgd door een wedstrijdje tussen de rotsen door de baai uit en de wijde zee op, altijd omringd door het vertrouwde en gevreesde geluid van de alles ziende rib (rubberboot met trainer en tegenwoordig soms ook Ys),  En weer richting de haven, waar blijkt dat het alweer 17.00 of 18.00 is. Boot ‘cleanen’. Met de tekst ‘tomorrow we do the debriefing, a demain’, ga je dan moe en voldaan op zoek naar een hapje eten en een warm bed.

Zo ongeveer ziet een trainings dag eruit.

Dinsdag 3 maart ging de zon eruit, eindelijk werd het hogedruk gebied verdrongen boven Pornichet. Wind werd voorspeld. Stormvast de haven verlatend, zette ik al snel een eerste rif in het grootzeil. Voor het eerst voor de 758, want het zeil(713) kende het kunstje al. Ook de inter was gauw aan de beurt toen de wind en golven zich op bouwden. Na de warming up mochten de spinakers uit de tassen, om gijpen te oefenen bij de 18+ knopen wind. Op een schattig kort downwind baantje. Dat liet even op zich wachten. De boot had nog wat aandacht nodig voor deze krachten te trotseren. Een reparatie van de backstag, een giek die zich bijna los had weten te werken… en een los slingerende checkstay, kortom een nieuwe boot. En ondertussen zag ik mijn traningsgenoten hun spinakers zetten. Nr 1 ging direkt in de broach, om erin te blijven, tack en halyard eruit, gevolgd door een spi te water; Boom gebroken.(kwam me herkenbaar voor, ziet er bij een ander heel leerzaam uit) Nr 2 was met spi en al down aangekomen, waar ook deze spi in het water verdween na een flinke broach. Het Grootzeil ging naar beneden, en zo zowel de boom als de spi werd gered. Nr 3 had niet de durf om de spi te zetten. En 4 en 5 waren er niet.

De wind bouwde fijntjes nog even door. In middels stond er 23knopen (met vlagen in de 27). Trainingsgenoten Nr 1 en 3 verdwenen richting de haven en zo kwam het dat de vrouwen, Daniela en ik, de mannen eruit hadden gevaren. Samen gingen we tussen de rotsen door de wijde zee op gevolgd door de niet meer hoorbare rib. Ik wende aan het lawaai in mijn oren, de golven die uit alle richtingen kwamen, de bewegingen die deze slappe bak maakte. Ik voelde me wonderwel een soort van ‘thuis’. Geen commentaar kreeg ik op mijn tuning. ‘Het ziet er gewoon goed uit’ zei Ys. Ze was dan ook nog fijn te sturen tussen de golven door (maar heel wat palen rakend). Daniela zette het 2e rif, maar ik voelde me prima. Mezelf opmakend voor een downwind rak!!! Ik had mijn grote spi gewisseld voor de medium(nog altijd goed voor z’on 65 m2). De boom stond klaar.

‘You may go now’ schalde het door de marifoon. Als een soort te lang ingehouden adem liet ze het water los om erin planee vandoor te schieten. Ik hees mijn spi, paar graden omhoog, kwam vol en nu pas haalde ze opgelucht adem. Met een bonkend hart, even kijken hoe hard ik ging 16+!!!! 16+++, my God. Ik moest hoger om de boeien te halen. Ik trimde de spi en de stuurautomaat deed het stuurwerk. “You can do it, baby!’ schreeuwde ik mezelf en boot moed toe. Naast de boei is onherroepelijk het einde; de rotsen! ‘If you don’t see the buoys, drop your spi!” klonk het heel beslist voor de 2e keer door de marifoon. Maar ik had alles nodig om uit de broach te blijven en hoogte te varen om ze te halen. And I did! Daniela met genaker was nergens meer te zien evenals de rib. ‘You can gibe if you are through the rocks’. Gijpen? is hij gek geworden, 23kn wind. Maar overmoedig, bom bomvol adrealine en met een te hoge hartslag bereidde ik een gijp voor. En… ‘Off you go’ …met een stuurautomaat waar je U tegen zegt was ik totaal in control en bepaalde ik waar ik mijn zakdoekjes neerzette (ik had er 3). I did, Yes, I DID!!!

Alsof we vlogen… razend snel kwam het land, de haven dichterbij(een spannend zaakje om van open zee in dit tempo op lage wal af te stormen) tijd voor de drop… Alsof alles inene helemaal klopte, ging ook dat volgens het boekje. Grootzeil drop, en op de Inter, met motortje stand by, de haven in. En daar was weer de rib met daarin een staande ovatie!; een applaudiserende trainer, Sylvain (Ys was aanboord bij Daniela gestapt om haar genaker te redden uit de zee.)

Die zelfde nacht werd ik wakker te hoog was nog steeds mijn adrealine gehalte; 16knopen speed!

Ik kan niet ontkennen dat het egocentrisch is; een solozeil projekt, De Transat 650 te willen varen. En dat we er een hoop tijd, energie en geld in pompen. Maar ik groei als mens van de ervaring, Van het verleggen van mijn grenzen. Het opzoeken van mijn angsten. In woorden lijkt het zo cliche. Maar het loslaten van alles wat ik zo krampachtig vast heb gehouden is enorm bevrijdend.

Gelukkig groeit niet ieder door de zee op te gaan en solo te willen zeilen in een mini…

ps Ondertussen doet Ysbrand het erg goed tussen de grotere goden in de A-groep training!

De training, de nieuwe ronde, is begonnen. Onze kakelverse boot ligt inmiddels na dagen van noeste arbeid, door als eerste de Maree Haute werf, welke de boot een week te vroeg afgeleverde, chapeau! Als 2e Charles, Yan, Sylvain, Ysbrand,ik zelf en de rest…

Apparatuur van de 713 werd verhuist en gemonteerd op de 758. Speed en diepte gaten werden geboord en geplaatst. Zeilen gemeten en gepast. Lijnen gesplitst en ingeschoren…

Vervolgens de eerste te water lating. Er stond een aardig briesje, wat de spanning verhoogde. Het maakt het zetten van de mast er niet subtieler op. Het water in is een gaan, je kunt niet zonder reden terug. Een nieuwe fase begint als de boot het water voelt. Die beweging is moeilijk te beschrijven. maar misschien is dat het wel. De beweging is het gaan. Je moet de boot vast binden om de beweging (grotendeels) te kunnen stoppen…

Nou goed, gaan dus. Maar eerst was er nog onze hoogte stage in de sneeuw. Op de uitnodiging van mijn ouders om een week te komen skieen waren we grettig in gegaan. 1 weekje zonder water in vloeibare vorm, zonder al te veel denken over ons zeilprojekt, even ontspannen voor het zeilseizoen losbarst. Veel sneeuw kwam er, met stijgvellen klimmen in het wit. Ook daar werden we door drongen van de macht van de natuur. Een zoektocht door een witte wereld terug naar de crisis maatschappij.

Weer in Frankrijk. De training was mijn training. Allebei vol verwachting… trappelend van ongeduld… hezen we de zeilen. Wat zouden we voelen. Het was licht weer, een flauw briesje, maar genoeg om vooruit te gaan… Het leek zo lang geleden. Mijn handelingen happerde hier en daar. Maar makkelijk liet ze het water los.

Ik kan het niet eens meer goed herinneren want het was zo onwerkelijk wat er gebeurde; Ik haalde de andere boten in, 1 voor 1. Ik zag een juichende Ys naast Sylvain, de trainer, in de rib springen. Ik voer wat graden lager, maar met de snelheid was niets mis. En zo gleed ik ook de 744, de paar maanden oudere D2 zus voorbij.  Zo gewend om met hard werken achterin het veld te liggen. Nu mijn hoofd te moeten draaien om de anderen te kunnen zien.

‘En nu eens kijken of je ook de hoogte kan halen’. We missen wat zeil punten hier en daar, de D2 is top getuigd en de 2win was fractioneel. En ook het grootzeil mist de top, de vierkante kop kan nog hoger. Verder zijn de zeilen na z’on 4000mijl behoorlijk uitgediept. Maar ik haalde de hoogte en nog steeds met snelheid. De trainer stapte over in de 744 om te zien of ik te evenaren was. Hij trimt en doet, maar geeft eerlijk toe mijn hoogte en snelheid niet te halen. Ik word naar de meest ongunstige plekken gewezen. maar steeds weet ik weer voor de andere boten uit te komen. “crazy christa, there she is again’ zegt de trainer tegen Ys. ‘Met elke overstag ben je als eerste weer op snelheid’ joelt Ys jubelend door de marifoon. En dat terwijl ik altijd de langzaamste van de klas was.

Na de 3 dagen training staan we met te grote smiles weer op de steiger, maken samen een te groot ronde dansje. Pas nu voelen we weer hoe graag we willen, hoeveel hoop we onderweg zijn verloren. En dat we dat nu, misschien heel misschien, weer terug gekocht hebben????!!! Het zou te mooi zijn om waar te zijn… wordt vervolgd. Dit weekend ;Ysbrand’s eerste training met de nog grotere goden (dan in mijn training schijnen te zijn).

Het PRO3 team is genomineerd voor de Solo Challenge Award 2009.

De Solo Challenge Award wordt ieder jaar uitgereikt aan de meest opmerkelijke Nederlandse prestatie in het solo-zeilen.
Doel van de Solo Challenge Award is het belonen van Nederlandse zeehelden binnen het solo-zeilen en het stimuleren van ontwikkelingen binnen deze uitdagende vorm van top-sport.

De Jury voor de Solo Challenge Award bestaat uit; Henk Bezemer, Jan-Berent Heukensfeld Jansen, Leon Bart en Klaartje Zuiderbaan.

De uitreiking van de Solo Challenge Award vindt plaats op maandag 26 januari om 19.00 bij de Koninklijke Maas in Rotterdam.

Voor meer informatie over de Solo Challenge Award www.shorthanded.nl

Genomineerd voor de Solo Challenge Award 2009 zijn.

Bart Boosman

Maarten Russchen

Nico Budel

Ysbrand Endt en Christa ten Brinke
Christa en Ysbrand varen in het PRO3-project een Nederlandse campagne in de Transat 650. De grootste solo zeilrace voor de kleinste bootjes. Hun uiteindelijke doel is om met ieder hun eigen schip de Transat 6.50 te varen.
Christa en Ysbrand zijn ook in het dagelijks leven partners.

Dick Koopmans jr.

Doug Schickler

Jan Luyendijk

Ed Megens

Nog net voor het jaar 2009 begon;

…Haalde ik eindelijk mijn E-rijbewijs…

mag ik legaal tussen die franse tolpoortjes door schuiven (dat ze nooit aan Mini Transat bootjes hebben gedacht tijdens de bouw ervan) wat ik na 1000-den kilometers wel kan. Hoewel ik bij de 1e keer afrijden ondanks al die kilometers te weinig besef had van de aanhanger.

ESTER ENORM BEDANKT! voor de koffie, support, vertrouwen, oude schoolverhalen, het bochtje achteruit, en de opdezelfdewegvoetgangers.

…Is mijn schouder beter verklaard!

Precies een jaar na de operatie is de mobiliteit van mijn schouder weer terug en geen kans meer op een ‘uit de kom’. Ik kan/mag alles weer! Blijf toch nog trouw mijn oefeningen doen. Hoorde van een sportvrouw dat een getrainde vrouw nog altijd 10% minder sterk is dan een ongetrainde man…

MARIAN ENORM BEDANKT! voor de plek die er altijd voor me was, ook als ik in lichte paniek uit Frankrijk belde! Vakwerk wat je voor mijn schouder deed!

…en zijn we, als koppel, genomineerd voor de Solo Challenge Award;

De Solo Challenge Award wordt ieder jaar uitgereikt aan de meest opmerkelijke Nederlandse prestatie in het solo-zeilen.

Doel van de Solo Challenge Award is het belonen van Nederlandse zeehelden binnen het solo-zeilen en het stimuleren van ontwikkelingen binnen deze uitdagende vorm van top-sport.

We zien het als beloning voor ons ontwikkel werk. Want eerlijkheids halve moeten we toe geven dat we verblind waren, om te geloven dat het met de 2win zomaar zou gelukken. Maar wat hebben we hard gewerkt om ons en ons bootje in de wereld te zetten.

Wat Nederland betreft; ook in onze wijk en alle tennismensen van het Melkhuisje weten inmiddels precies wat een (Mini) Transat 650 is. ‘Wat doet die boot hier voor onze club” zal niemand zich meer afvragen…

LIEVE MENSEN, ENORM BEDANKT, voor alle steun, vertrouwen, geloof en warmte die we hebben mogen ontvangen in 2008 want zonder…

voor nu weer genoeg

Op naar 2009

nieuwe ronden, nieuwe kansen!!!

DE BESTE WENSEN …

Het is op gevallen, er wordt wederom aan de website gewerkt. Dus de vormgeving/layout kan nogal afwijken van wat het zou moeten zijn. Maar het komt goed.

Er is weer even tijd om een gewoon huiselijk leven te leven. Tijd om andere werkzaamheden te doen. Lijstjes af te werken. Ogen laseren stond deze week op het programma. Van -9(had ook voordelen vallen je glazen niet snel kapot) naar +0.25 en -0.5 dus resultaat een hele blije man met bloot gezicht en rood door lopen ogen. En ohja, tuurlijk was het niet meteen oke, rimpelingen in het hoornvlies. Want Ys wil graag hard werken voor zijn tevredenheid, een makkelijke weg is niet goed genoeg. Niets mis mee in deze wereld van erop of eronder, maar anders dan de perfectionist.

Eigenlijk stond de week bomvol van afspraken, velen hadden te maken met dat varen in notedopjes. Maar het leven diende zich ook aan. In de vorm van Frieda(stiefmoeder Ys) die op randjes balanceerde in het ziekenhuis IC. Zijn vader die daarbij van zijn oudste zoon zeker wat hulp, maar vooral zijn oor, kon gebruiken.
En Isa (wijsnichtje 8 jaar)die zich heel snel op mijn schoot wist te installeren, tijdens het oppas avondje en zei;
‘ chris, zal ik jou vanavond voorlezen’
‘jij bent toch dislextisch?’…

Wat is het goed om soms gewoon thuis te zijn.

.

Gister een retourtje Salon Nautique gedaan. Vol geschoten met een overdaad aan droog nautisch schoon. Gelukkig kwamen we in al deze grootheid veel bekenden tegen;

Zo was daar de Nacira(721) de D2(746) en een Proto die schamelachtig naast haar grote zus een Volvo Oceanracer buiten stond op gesteld. En alle Ministen, die we tijdens het seizoen hebben leren kennen werden weer met de warme franse slag begroet(een enorm kuswerk voor een vrouw).

En vervolgens ons zelf!! Op de cover van dit franse hoogstaand technische magazine.

Wat een gemis dat water.

.

.

.

Chris is prima terug gekomen van haar test race. Ze heeft in haar 1tje met ruim 24 knopen gespinnakerd en liep downwind wel 11 knopen in de top! Toen ze echter de spi moest strijken(weg halen) ging het even mis. De spi hapte water en ze kon hem niet houden. Na de broach(plat slaan) had ze de spi onderwater met alle lijnen om de boot heen en de spinnaker boegspriet recht omlaag in het water. Na wat (mondelinge) ondersteuning van de trainer via de VHF(marifoon) kon ze de spi bergen en wist bijna zonder schade alles binnen te krijgen. Alleen de boom had teveel te verduren gehad en was verbogen bij het aangrijpingspunt op de boot. Slechts een kleine schade.

Chris is verder upwind naar de volgende boei gegaan en is toen op de haven aangegaan. Het was jammer dat het weghalen mis ging, maar eigenlijk wilde ze de spinnaker alweer terug zetten. Helaas ging dat niet omdat de boom verbogen was, maar verder was er niets aan de hand, zei Chris achteraf.

Vandaag hebben we de boot weer op de trailer gezet, want we gaan morgenochtend op weg naar Nederland omdat er een ziek familielid is. Volgende week gaan we naar de Parijs bootshow om mij in te schrijven voor de Transat 2009 en daarvoor nog even naar Duitsland om de boot op de werf achter te laten. Kortom weer drukke 2 weken en daarna is het Kerstmis, eindelijk voor ons ook een moment om even op adem te komen en bij te eten….

Ben zojuist terug gekomen nadat Christa solo is vertrokken voor een solo oceaan race van ongeveer 30 mijl.

Ze is vanmorgen rond 11:00 vertrokken en zal rond 18:30 vanmiddag terug zijn. De wind condities voor Chris zijn vandaag vrij stevig. Er staat tussen de 17 en 20 knopen wind (ongeveer 5 bft) met uitschieter in de middag naar 25 knopen (Ruim windkracht 6). Het was vanmorgen slechts 7 graden, dus het is behoorlijk waterkoud. Chris ging vol goede moed aan de slag, maar vond het natuurlijk wel heel spannend om met meer wind alleen deze wedstrijd te varen. Ik ben benieuwd hoe ze terug komt. Het is waarschijnlijk voorlopig de laatste keer dat ze dit kon doen, want dit is de laatste training sessie van dit jaar. Dinsdag is de laatste dag en vertrekken we weer naar Nederland. Daarna is de volgende training pas weer in februari volgend jaar.

.

,

,

.

…

.

Een uitstapje,

een vaart met een andere spiksplinterenieuwe series mini;

de Nacira 6.50!!!

Vergeten mijn fototoestel mee te brengen.

Maar met een stevige indruk werden we weer op de steiger gezet.

Terug naar de 2win

…

de training;

in mijn eentje de nacht door varen;
70 mijl(150 km) tussen rotsen en eilanden met veel stroming door…
niet langer dan 15 minuten slaapjes
in het stikkke stikke donker met vele vissersboten en andere zeewaardige vaartuigen
en dan mijn weg met de wind en de zeilen zien te vinden…

Ik ging
om het antwoord dan maar via de hardway te horen…

in het begin was het chaos
chaos in mijn hoofd
bevestiging van de te grote stap
geen overzicht
wist niet waar ik was in die stik donkere nacht
de boeien die knipperden waren niet wat ze hadden moeten zijn
ze stonden niet op de kaart…

zag de andere 4 boten langzaam in het dikke donker verdwijnen
alleen
alleen moest ik t doen
niemand om op terug te vallen
geen moment kon ik even er tussen uit…

ik moest het nu doen
en langzaam kwam ik haar tegen en zag ik haar; IK
in die stikdonkere nacht
zette een kopje koffie
voor haar
een kopje thee…
keek op de kaart
trimde de zeilen

en ging mee…

Vandaag zijn we geintervieuwd door Willemijn van Benthem. Om zaterdag in het Economische katern, bladzijde vermogen, kolom de aankoop te verschijnen met onze 2win650. Dat ook wij in deze economische tijden deze krant halen, zet iemand aan het denken…

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Na het seizoen heeft Pro3 Ocean Challenge gedurende de maand september uitgebreid kunnen evalueren. De belangrijkste vraag: hoe nu verder?
De kwalificatie voor Ysbrand is grotendeels gerealiseerd voor 2009, Christa gaat voor 2010. De 2win650 heeft zich zeer goed gehouden, maar ze heeft nog wel wat ontwikkeling nodig. Hoe gaan we dit aanpakken en wat is er nodig om de boot en zeilers competatiever te maken. Na wat mogelijkheden bekeken te hebben, hebben we het volgende besloten;

We gaan met Charles Euverte,Oceanskill.fr trainen en de 2win verder optimaliseren. Charles Euverte heeft grote namen zoals Fransico Lobato getraind, maar ook Lucas Schroder en Koen van Esch. Kortom een man met uitgebreide Transat650 kennis, the place to be als mini zeiler. We gaan de zeilontwikkeling verder vorm geven en experimenteren met zeilvormen, zeilen vergelijken, uitzoeken wat de beste tuning is etc.en niet onbelangrijk; onszelf op een hoger zeilplan brengen…

We hebben de weg wederom gevonden; Pi of Holland ligt weer in het franse water, Pornichet- Bretagne.

Het 2e trainingsweekend zit erop. En dachten we dat we een zware zomer hadden gehad om flinke spieren te kweken en veel ervaring op de 2win650 op te doen… Iets minder bleek waar. De eerste trainings mijlen gingen er stevig aan toe. Hoe simpel kan een overstagje zijn, maar als je al 4000 mijlen samen hebt gevaren. Is het ingesleten patroon niet snel vergeten. Stuntelend duikelden we door de kuip. Met een extra waarschuwing door de marifoon; “You sail alone the other is doing nothing… Also not talking Ysbrand!”

Voor ‘een gijpje’ met de grootste spinaker(genaker) bij een knoop of 15 moest ik nog wel even slikken… alleen… De blauwe/oude spi stond op en Ys mocht nog wel stuurautomaat spelen. hetgeen hij met overtuiging deed. De gehoopte samenwerking bleef achter. hij stuurde als een te hoog afgestelde automaat door de gijp heen. Maar het gelukte me maar mooi… Genoeg verbeter punten bleven achter, maar mezelf overtroffen.

Wat veelvuldig wordt gevraagd is wat het zeilen op dit niveau met onze relatie doet. Daar nu een enkel soort antwoord op. De lange races tot daaraan toe; dat is samen doorgaan, ieder zijn/haar kwaliteiten inzetten, af zien, over leven, en aan de overkant af stappen. Het is samen varen, intens leven en delen maar heeft weinig met een relatie te maken in de zin van de relatie leven; je zeilt samen. Daarentegen is deze training een andere slag; 1 zeilt en de ander kijkt. En kijken is voor 2 eigenwijze mensen nie gemakkelijk. De 1 met meer ervaring dan de ander. De 1 met meer zelfvertrouwen, lef en durf dan de ander. Kortom we leren veel van het zeilen en van elkaar omdat alle gangbare patronen, rollen door elkaar geschud worden. Laat ik het daar voor nu maar op houden. Op naar solo, maar samen…

Het ontstond bij het vertrek; met pijn in ons hart lieten we de Tavare, onze van der Stadt, achter in Lelystad om in Frankrijk mini te gaan varen. Vanuit het afscheid kwam het idee om Anneloes te bellen. In de hoop dat Loes haar onder haar hoede wilde nemen. Uit varen zou gaan en genieten. Geloof dat ze hoorlijk verrast was de Tavare in haar schoot geworpen te krijgen. En meer mensen met haar.

Al snel kwam haar idee;

Wij gaan jullie sponsoren! De Tavare, jullie bloed eigen boot en ik gaan geld bij elkaar varen om jullie in de minies aan de overkant te krijgen!!! En wat een last minit idee was, pakte uit!

Het resultaat is hier, Keiharde munten!!!

Echt Loes, nogmaals vanaf hier enormus bedankt, voor je goede zorgen en natuurlijk de munten!!! SUPER!!!en vervolgens natuurlijk Jaap, Ruby, Peter, Rob, Judith, Astrid, Ron, Marjo en Martijn!!!

Geloof dat erop de Tavare heel wat is beleeft ,soms met een hoog Veldwachter gehalte(koffie, sigaretje en goede gesprekken en tot slot een verfrissende duik. ) Soms hadden de handen de overhand. Misschien is gebarentaal wel de uitkomst in drukke sluisen of om het bootsman/vrouw dilemma uit de wereld te helpen. Maar dan wel met oordoppen in. Soms een groot motorboot gehalte, omdat de motor de grote spelbreker bleek. Met als motorengel Harry in een goede bijrol, die steeds te hulp schoot! En soms gewoon op en top varen. Met als topslot, voor ons, de gezamelijke finish van de Tavare met de Pi of Holland na de 24 uurs.

Kortom deze goede smaak, jacht Veldwachter,  gaat naar verwachting ook volgende zomer oppad. Heb je interesse en wil je opstappen. Voor informatie Anneloes Veldwachter a.veldwachter@lombok.nl.