De 5e dag is in gang gezet. Mijn wacht van 5.00 tot 8.00 uur zit er op.
Maar omdat er geen andere crew leden zijn opgestaan, lopen Xavier
(zijn neef is de prins van Monaco) en ik onze wacht gewoon door.

Omdat hij het beste Engels spreekt aan boord heb ik de eer, om samen met hem, wacht te lopen.
En zo vertrouwen we elkaar middenin de nacht onze verhalen toe.
Vannacht was het de beurt aan het verhaal hoe ik Ysbrand heb leren kennen. Hij geniet van het verhaal hoe onze ontmoeting zich ontvouwd heeft in de liefde en hoe sprookjesachtig onze eerste nacht op de zeilboot Rexona was…

Ondertussen vaart Ysbrand in zijn dappere eentje over de oceaan. Heerlijk is het om vanochtend te zien dat hij, als meest zuidelijke boot (voor dit moment), een goede strategie heeft gekozen. Hier aan boord krijgen we maar 2x per dag de posities door van alle boten. Dat is wel ons hoogte punt van de dag en de weddenschappen lopen dan ook!

Eergister pakte Bruno, eigenaar van de Pen Ar Clos Benetaeu 57, onze boot en het vrachtschip van alle begeleidingsboten, de marifoon. “Quelle numero boat Ysbrand?” -“758” Ysbrand’s stem maakte een sprong toen hij mij hoorde. Voor even weer aan boord van onze mini, daar waar ik naar verlangde. “Ik heb problemen met de marifoon, de stekker van de antenne is stuk” We hadden het al gemerkt, zelfs de eerste dagen konden we hem al niet horen. “Ik zal de nood antenne gebruiken tussen 21.00 en 22.00 uur, als het weer het toelaat.” “Verder is alles prima!!!” Ik moet op mijn tong bijten om niets te vertellen over de komende weersvoorspellingen

en zijn positie in de vloot op dat moment. Veel te noordelijk naar mijn idee. Ondanks het feit dat niemand het ooit zal weten of verstaan, behalve Robbert dan. Ik houd me keurig aan de regels, te blij dat ik heel even bij hem aan boord kan zijn. Dan onderbreekt een Spaanse visser ons gesprek, we spreken af naareen ander kanaal over te gaan. Maar ik vindt zijn stem niet meer terug.

Wij zijn genoodzaakt bij de staart van de vloot te blijven. Zelfs na het afbreken van de mast van de mini 36. Als iemand het verdient om in de Azoren aan te komen is het Piere. De oudste boot (ouder dan nummer7) van de vloot. Piere is degene die aan de meeste boten van de vloot wel iets heeft gedaan. Schoonmaken van de romp onder water, splitsen van lijnen etc. en dat alles om zijn droom waar te maken, zeilen in een Mini! De 36 heeft hij ook nog eens geleend van iemand anders.

De strijd wordt met de dag spannender! Met als 1e de proto 754 (mijn 1e plek in de weddenschappen) en de 753 van buurlandman Jorg aan de kop. Bij de series zijn het  Xavier 472 en Davy 674 gevolgd door Jean Marc 464 en dan Hugo van de 527 misschien! Margerite geeft me een kus op mijn hoofd als ik deze gedachte uitspreek.

Maar Ys heeft een mooie plek in de vloot en bovendien een mooie en hogere snelheid dan de meesten. De eilanden, van de Azoren, zullen beslissend zijn zegt Andre,de skipper van de Pen Ar Clos. Hij heeft gelijk alles is nog mogelijk, en wie anders dan hij kan het weten. Hij heeft 2x de Transats gevaren, 2 Mini’s gebouwd, waaronder de 265, die nu nog altijd vooraan in de vloot vaart.

PS. Ik heb ook Robbert gesproken! samen met Ys heeft hij een nacht vastgezeten in een visnet, het heeft hem (hen) de nodige plaatsen gekost. Inmiddels maakt, ook hij, het prima!!!

(Geplaatst door Riepko na E-mail van Christa)

Het is 2 augustus, 19.25 local time. Onze boot is veroordeeld om bij de
staart van de vloot te blijven. Helaas!
Ik heb net Pierre op de mini 36 ‘goede wind kunnen wensen.

Maar Ysbrand met 758 Mediabrein, was, vanmorgen op de VFH Radio nog
net te horen…  Good for him.

Hij had een wervelende start, zoals alleen hij dat kan!
Als 3e serie boot ging hij om de boven boei.
Het heeft hem zeker een goede moraal meegegeven.
Hij is de 1e nacht goed door gekomen. Klamme zee en een nat
windje vanuit het noord westen. Wel goed om in je ritme te komen.

Vanmorgen bleek Xavier (de favoriet van deze race in de Series)
met de 472 de kop te hebben overgenomen.

Ysbrand zat nog in de kopgroep waar ook Robert van de 602
aansluiting bij had gevonden.
Maar dat kunnen jullie vanuit huis beter volgen dan ik hier van midden op zee.

Samen met de vriendin van Hugo, bootnr. 527,
worden we hier aan boord als prinsessen behandeld!

Morgen meer nieuws als het kan………

Klik op het logo hierboven om zijn huidige positie te zien.

(Geplaatst door Riepko na mail van Christa)

Als 1ste Serie Mini om de 1ste boei en als 5de gefinisht in een veld van hoog niveau! Wij zijn tevreden man en vrouw na deze heerlijke , in alle opzichten, zeildag- de proloque van de Les Sables-Les Azoren race. Zondag a.s. 1 augustus start om 13.02. te volgen op http://www.lessables-lesacores.com/

Classement du prologue :
Classement prototype
1 – 716 Sébastien Rogues (Eole Génération – Suez GDF)
2 – 754 Bertrand Delesne (Prati’Buches)
3 – 753 Jörg Riechers (Mare.de)
4 – 787 Thomas Normand (Financière de l’Echiquier)
5 – 719 Nicolas Boidevezi (GDE)

Classement série
1 – 674 Davy Beaudart (Innovea Environnement)
2 – 697 Amaury François (amauryfrancois.com)
3 – 464 Jean-Marc Allaire (Baker Tilly AG2R La Mondiale)
4 – 435 Vincent Kerbouriou (CGG Veritas)
5 – 758 Ysbrandt Endt (Mediabrein)

Christa is inmiddels alweer enkele dagen binnen. De 758 staat in de werf om de schade te repareren om zo tiptop aan de start van de volgende race te verschijnen, Les Sables-Les Açores-Les Sables 2010, kortweg de SAS’10. De voorbereidingen zijn in volle gang voor deze race over 2600 solo mijlen in totaal.

Proloog 28 juni.

Start 1e etappe 1 augustus Les Sables.

Start 2e etappe 17 augustus Horta.

Het belooft een spannende race te worden. Hoewel het deelnemers veld niet groot te noemen is voor Transat 650 begrippen. Doen er veel grote helden mee. De meesten met een Transat achter de kiezen. Wat dat betreft ligt Ysbrand een stuk ervaring achter… maar…We gaan het zien op;

Les Sables-Les Açores-Les Sables 2010 1-29 augustus- 2600 mijl- SOLO Ysbrand – 40 boten ingeschreven

een terug blik;

Op 22 juni vertrek ik, met stille trom. (waar Ys later op is gaan roffelen). Ik moet eerst de zee op om te voelen. Het is heel simpel een parcours varen van 1000mijl (een lus van de zuidoost kust van Ierland naar Bordeaux v.v.) zonder geavanceerde navigatie middelen, dus met potlood, papieren kaarten plotter en lineaal op pad en niet te vergeten de sextant. Ik heb geoefend met Ys, maar op zee is het  ‘even een zonnetje schieten’ een stuk ingewikkelder. Zonder motor, althans deze is mee om de haven mee in en uit te varen. Weersvoorspellingen boven windkracht 6 is de enige andere reden om een haven aan te doen.

Om 16.28 uur schrijf ik: ‘Ik ben nu 8 uur onderweg nog 10 dagen te gaan?!!! Ik plas nog eens en nog eens. Mijn hoofd zit op slot mijn lijf is onderweg. 1000mijl is zo ongrijpbaar. “

Ik hoor het brommen van motoren. Gelukkig hebben we voor deze 1000mijl een “ais”-ontvanger geinstaleerd. Maar in de nacht en met weinig wind het kanaal oversteken; tussen de file tankers door met mijn notedopje, geen back up van Ys als ik het echt niet weet in te schatten, ik vind het vreselijk!

Ze zijn vergeten de wind aan te doen. Ik voel me opgesloten in een lome soep met plastiek zware golven.

In de 20minuten slaapjes passen mijn dromen niet. Daar heb ik wat op bedacht, de dromen te dromen als ik wakker ben. Zo kom ik heel wat mensen tegen, praat tegen ze om alles een plek te geven. Jammer is dat de dromen vaak oninteressant zijn.

Regelmatig val ik in slaap. Letterlijk; terwijl ik aan het sturen ben met gennaker in de andere hand. Valt inene elke spierspanning weg. En val. Ik schrik. Ik moet me aan lijnen neem ik me voor.

Ik luister muziek om mijn hoofd te ontspannen. Ik zing, schreeuw luidkeels mee. De tranen rollen over mijn wangen. Het raakt me. Een hele zee voor mij alleen. De kleuren blauw. Geen moment hetzelfde. Maar nu een heerlijk water. Een boot die me overal brengt. Het voelt niet eenzaam. Waakzaam wel. Ik doe het met wat ik voel en zie. De dolfijnen komen en gaan. Vrijheid in een notedop.

Maar er zijn ook zorgen. De fuelcel slurpt meer Methanol dan gedacht. De klusjes aan boord nemen veel tijd in beslag en zo doet de stuurautomaat het meeste stuurwerk. Dat moet veranderen. Als ik er echt 10 dagen over doe, en daar ziet het naar uit na 2 totaal windstille dagen. Ik zet streepjes op het tankje, ik heb nog voor 2 volledige dagen, waar ik nog 5 dagen mee zal moeten doen. We spreken af: -Zodra een situatie spannend wordt klimmen er zo’n 4 “imaginary friends” aan boord-.  Dat ik overdag zal sturen en Auri ‘s nachts. Het fijne van de Ifrends is dat ik met hen kan overleggen. De manoeuvres met hun door kan nemen. Zo maken we midden in de nacht een wereldse gijp. Ik deel een flinke pluim uit. Later schrik ik wakker hoelang heb ik geslapen. Ik word boos op mijn Ifrends waarom hebben jullie me niet wakker gemaakt, we varen de verkeerde kant op… Ze zijn verdwenen, de lafaards.

Het gebeurd steeds vaker. Ik slaap door de wekker heen. Hoeveel decibel, en hoelang ringt hij? Het was een dure aanschaf. Het is nogal belangrijk om niet langer dan 20 minuten te slapen. Ik maak me zorgen. Soms ben ik al in slaap gevallen voordat ik de wekker heb kunnen zetten. Verschrikt kijk ik op tegen 4 gezichten. Een first 45 dacht op deze ochtend eens een kijkje te komen nemen. Na 8 dagen geen mens in de ogen te hebben gekeken, weet ik niets te zeggen. Ik voel me betrapt in een bloemetjes pyjama met verlepte teddybeer in mijn slaapkamer. In werkelijkheid lag ik te slapen in volledig zeilpak op de kuipvloer.

Dan zie ik een andere Mini. Met verrekijker; Een rode. Bruce???? Ik roep op op de marifoon. Hij reageert niet. De moed zinkt in mijn schoenen. Maar hij komt dichterbij” I have a message!!!” Het is Bruce. Mijn accu’s/batterijen zijn door mijn zuinige methanol verbruik onder het peil gekomen om met de marifoon te kunnen zenden. Maar in de survival ton zit de handheld. Heerlijk is het om te kunnen delen. Bruce heeft het ook zwaar. De windstiltes eating your brains out, don’t you think. Hij heeft nog vers fruit. Ik ben al een tijdje door mijn hele voorraad heen. Hij gooit me 3 appels toe. 1 voor de dolfijn. 2 voor mij. HEERLIJK!!!

Een coldfront is coming. We besluiten bij elkaar te blijven. Ik ga harder met de spinaker. Vervolgens de  code 0 maar die van mij komt los, ik moet hem strijken. Voordat ik de code5 te voorschijn heb, zitten we al in het front. Ik verlies Bruce meteen uit het oog. Zijn toplicht is te zwak. Moe of niet. Mijn lijf zit vol spanning. Ik zet een 1e rif. Ik zet het 2e. De balans is zoek, de genua is te groot, maar met inmiddels 22knoop. stik donkere nacht en golven. Ga ik als het niet echt moet niet naar voren om een rif in de genua te zetten. het regent. Een koufront uit de boekjes. Ik zie 28 knopen. Pas als de dag allang op gang is, draait de wind. Het front is voorbij, maar ook de wind en niet de golven.

Tranen, ik verlangde zo naar Ys, een bed, een appel, een kopje koffie, mijn Ipod, een douche. Ik ben zo moe. Mijn lijf zo vol met alles wat ik mee maakte. Er past echt niets meer bij. Maar de zee besluit anders. Ik moet nog een lange nacht en dag buiten blijven. Deinend op enorme golven van het Lagedrukgebied. Bang dat ik met de haven in zicht op de rotsen wordt gezet. 2 mannen komen om 04.00 vragen of alles in orde is. Gezamenlijk hijsen we weer de grote spi er staat namelijk toch 3,5 knoop wind, zonder golven prima om mee weg te komen. Na een uur zeg ik dat ik hem ga strijken het heeft geen zin… De volgende dag zegt Ys dat ze niet echt waren, die mannen. Hij staat met de handheld op de rotsen langs de baai van Douarnenez. “Ik zie je. Ik zie je!!!!!” Voor het eerst sinds 10 dagen vragen we aan elkaar hoe het gaat. “ik heb je enorm gemist. Ik geloofde dat je toch aan boord was, dat je te voor schijn zou springen, met de tekst; “Wat dacht je dan dat ik je in je dappere 1tje die zee op zou sturen????”  “Chris, ik ben zo super super trots op je!!!”zegt Ys.

Een uur later zeil ik op de genua de haven van Douarnenez binnen recht in de armen van Ys. Onder een paar jaloerse blikken van Franse ogen, zij moeten nog. En… een paar trouwe honden ogen… Sis!!!

Vertrouwen…ja, dat het goed komt…

PS. als kanttekening, ik ‘versliep’ me in werkelijkheid nooit langer dan 5 a 10 minuten. Ik was me ervan bewust dat mijn imaginary friends niet echt waren. Maar het praten met ze hielp me helder te blijven.(hoe dubbel ook). Ik leefde op de grens, waarin ik wist wat werkelijk was en denkbeeldig, en ik het denkbeeldige kon manipuleren.

Christa heeft vannacht goed geprofiteerd van de goede wind en goede gemoed. Ze heeft veel vooruitgang gemaakt en bevindt zich nu ter hoogte van Lorient. De verwachting is nog steeds dat Christa vanavond aan komt in Douarnenez waar ondergetekende haar zal opwachten. We zullen haar eerste indruk dan lezen zodra ze een klein beetje is bijgekomen. Je kunt haar nog steeds blijven volgen op haar tracker!

Vanmorgen is Christa het eiland voor Les Sables D´Olonne gepaseerd. Ik heb haar kort aan de lijn gehad en ze was zeer optimistisch gestemd. Alles liep nu lekker, na een paar moeilijke dagen met weinig wind en veel stroom bij de ronding van `Rochebonne`en `Ille de Re`. Christa kiest nu voor zee, omdat de wind daar een iets gunstigere richting heeft (W-ZW) en iets harder is (5-10 knopen). De wind blijft ongeveer hetzelfde tot aan morgenavond en zal dan verder toenemen naar 15 knopen en draaien naar NW. Doordat ze nu zee kiest is het voor haar makkelijker om met de verwachte windrichting de meeste vooruitgang te kunnen maken. Voorlopig was dit het laatste contact, totdat Christa morgen in de loop van de middag de baai van Dournenez zal binnen varen. Haar ETA voor Douarnenez is ergens morgenavond.

Christa is zojuist om het eiland “Ille de Re” voor de kust van La Rochelle heen gevaren. Ze is onder de brug door en heeft daarmee het eiland gerond. Ze is nu bezig met het laatste stuk terug omhoog naar Douarnenez. Ze moet nu nog zo’n 140 mijl varen en we verwachten dat ze donderdagnacht of vrijdagochtend vroeg aankomt in Douarnenez. De wind is vrij gunstig voor morgen, al zal de wind wel weer afnemen tot slechts 5 knopen. De wind zal vanavond en vannacht via de noord draaien naar overwegend oostelijke en zuidelijke richtingen en dat zal morgen de hele dag zo blijven. Donderdag avond zal de wind doordraaien naar de zuidwest en westhoek, maar zal wel iets aantrekken. Prima weer om het laatste stuk te kunnen varen.

Er staat een heerlijke wind van 15 knopen uit het noordwesten, de grootste spinnaker staat op en Christa vaart met 8 knopen perfect in de goede richting, namelijk het eiland vlak voor La Rochelle. Hier moet ze omheen draaien en dan kan ze zich opmaken voor de laatste 150 mijl van haar kwalificatietocht richting Douarnenez.  Er wordt nu afgeteld met de laatste kwart van de afstand nog te gaan. De wind blijft vandaag en vannacht in de noordwest hoek zitten en zal morgen in de loop van de dag iets afnemen en draaien naar het westen. Voor woensdag op donderdagnacht draait de wind weer terug naar het noorden. Voor donderdag neemt de wind verder af naar zo’n 5 knopen, maar draait wel door naar het oosten en zuiden. Allemaal perfecte richtingen om relatief makkelijk terug naar Douarnenez te kunnen varen.

Christa heeft vandaag een uitstekende vooruitgang geboekt. Ze is snel en zonder problemen het kanaal over gestoken en is inmiddels al voorbij de Ouessant NE-boei, de boei die het einde van het verkeerscheidingsstelsel aangeeft. Dat betekent dat ze geen grote schepen meer heeft waar ze voor hoeft uit te kijken, maar in (relatief) veiliger vaarwater zit. Als ze dit tempo aanhoudt, kan ze net de windstilte ontlopen die de komende uren zal ontstaan op het kanaal. Voorbij de punt van Brest blijft de wind namelijk mooi aanhouden met een sterkte van ongeveer 10 – 15 knopen overwegend uit het noorden. Aangezien Christa ongeveer 115 graden (COG) moet sturen heeft ze dan een mooie windhoek om weer een forse afstand af te kunnen leggen. Ze gaat na de punt van Brest direct af op haar volgende doel, namelijk het eiland Ille de Re. Als ze deze snelheid vast houdt, is ze daar over ongeveer anderhalve dag.

Je kunt haar blijven volgen  op: http://position.minitransat.co.uk

Christa heeft vannacht weer haar best moeten doen de wind te vinden. De wind die voornamelijk uit het zuiden tot zuidwest kwam, nam af tot slechts 2 tot 4 knopen. Dat betekent dat haar vooruitgang weinig is. Inmiddels is Christa de Scilly Islands weer genaderd tot ongeveer 40 mijl en heeft ze op dit moment een vrij gunstige westenwind. Hierdoor hoeft ze niet te kruisen, maar kan ze met behulp van haar code `0` een redelijke voortgang maken. Helaas gaat de wind er vanavond weer wat uit, maar zal wel in de goede hoek blijven staan. Vannacht trekt de westelijk wind weer wat aan tot een kleine 10 knopen. Hierdoor zal haar daggemiddelde behoorlijk omhoog gaan. Aangezien zondag de wind ongeveer hetzelfde blijft en iets doordraait naar het noordwesten, is een daggemiddelde van 150 mijl eindelijk mogelijk. Naar verwachting zal Christa vannacht of morgenochtend vroeg de Scilly Islands passeren en zullen we weer even kort contact hebben. Ik  hou u op de hoogte….

Zojuist een kwartier (12:25 uur) geleden met Christa gesproken, die heel kort bereik had vanuit de zuid-oost kust van Ierland. Christa heeft duidelijk de moeilijkste dagen achter zich en heeft haar ritme helemaal gevonden. Door de vele windstiltes heeft ze alle zeilen aan boord inmiddels wel een keer gehesen. Dat wil zeggen, de code ‘0’, de grote spinnaker (74m2), de medium spinnaker (60m2) en de code 5 (40 m2). “Ik kan nu alles blind zetten, midden in de nacht of in de mist, binnen enkele minuten staat er wel weer een ander voorzeil als dat nodig is”, vertelde ze me stralend. Ze was heel vrolijk, al heeft ze haar buik wel (bijna) letterlijk vol van al die windstiltes. Vooral vannacht was het weer vreselijk. Hierdoor heeft ze weinig voortgang, maar is het vooral een kwestie van volhouden. Ze went heel duidelijk aan het alleen zijn en begint ook echt te genieten. Nu gaat Christa weer op weg naar de Scilly Island, waar ze voor de 2e keer het kanaal zal oversteken. De wind zal de komende 24 uur overwegend zuid tot zuidwest zijn, met maximaal 5-7 knopen.

Na vannacht heel weinig wind te hebben gehad, is Christa nu lekker bezig om met een goede snelheid naar het noorden te komen. Ze is op weg naar Conninbeg boei, een boei vlak onder de kust bij Wexford. Naar verwachting zal ze daar laat in de avond zijn en vannacht bezig zijn met weer terug naar beneden te varen, opnieuw langs de Scilly Islands. Vannacht had ze even kort mobiel contact en het ging goed met haar. We weten dat de 2e en 3e dag emotioneel het moeilijkst zijn en die lijkt Christa goed te doorstaan. Een lekker lopend windje, wat ervoor zorgt dat je op een directe koerst naar je bestemming kan varen helpt daar natuurlijk in hoge mate bij. En de weersvooruitzichten zijn qua windrichting prima, al is de hoeveelheid wind wat weinig.  Wordt vervolgd. . .

Christa heeft haar eerste nacht met zeer weinig wind door moeten komen (oost tot zuidoost). Ze is nu bijna halverwege het kanaal en is gisteravond en een deel van de nacht bezig geweest het verkeersscheiddingsstelsel over te steken dat vlak voor  het eiland Ouessant ligt.

Ze is nu op weg naar Wolf Rock, wat tegen de Engelse kust aan ligt, ongeveer 60 mijl verder.

Vandaag zal de wind weer iets aan trekken, maar het blijft overwegend zachtjes waaien./>

Vanmorgen om 08:00 uur is Christa vertrokken vanuit Douarnenez voor ” haar”  1000 mijl solo. Deze tocht is haar laatste onderdeel die ze moet afleggen om volledig gekwalificeerd te zijn om te mogen inschrijven voor de Transat 2011. Christa heeft inmiddels bijna 3000 mijlen in wedstrijdverband (zowel solo als duo-handed wedstrijden) afgelegd en daarnaast vele mijlen in trainingen en deliveries. Als Christa deze laatste 1000 mijl volbrengt is ze de eerste Nederlandse vrouw die het gelukt is het volledige kwalificatie traject af te ronden om te mogen deelnemen aan de Transat650.

De komende dagen wordt er weinig wind voorspelt en zal ze nu eerst naar het oosten gaan, de baai van Douarnenez uit en vervolgens via een boei bij het verkeerscheidingsstelsel naar het noorden in de richting van de landpunt van Engeland (Lands  End) en langs een rots met vuurtoren (Wolf R0ck). Hierna zal ze de Ierse zee op gaan naar een boei halverwege Ierland (Conninbeg). Hiermee zal ze de komende dagen druk bezig zijn.

Op ons weblog kun je haar volgen via de Spot tracker. Zie de link hieronder.

Christa met haar boot Mediabrein 758 is te volgen via http://position.minitransat.co.uk

Na 9 maanden niet op zee te hebben gevaren. Viel de race ons zwaar op de maag. Voor de start kregen we een zeer vervelend bericht door; Friso, de vader van Ysbrand, had een lichte tia gehad. We regelde extra walcontact, en bereikbaarheid op zee voor we onze telefoons inleverden. Een kwartier na de start hadden we een aanvaring met Mini 512, alle 4 hadden we dit niet zien aankomen. Domme pech. Zij, schade aan de neus, wij schade aan de zijde en, daar kwamen we bij het eerste spi rak achter, de grootste klap is opgevangen door onze boegspriet. Zonder boegspriet geen race, dus voorzichtigheid was geboden vanaf dat moment. Na een halve dag varen inmiddels midden in het kanaal liep de barometer naar beneden en de windmeter op tot een 35 knoop(windkracht 8). Ik werd voor het eerst in mijn leven zeeziek. En Ysbrand niet minder. Met 3 reven in het grootzeil en 1 in de inter probeerden we Wolfrock te bereiken. Mijn gedachten gingen over nooit meer in een Mini, deze gedachten deelde ik niet. Totdat ik doorweekt was tot op het bot. Niet wetende hoe in een stampend, steigend vallend bootje zonder een droge vierkante centimeter droge kleren aan te trekken. Van links naar rechts werd ik gegooid… Na zoveel mijlen op zee en oceaan maakten we de fout, te lang niet te eten en te drinken.

Zodra de wind iets leek af te nemen, de stuurautomaat haar werk weer deed. Praatten we elkaar de muizehapjes Nasi Cashew naar binnen.

Bij Wolfrock waren we moe zo moe. We sliepen waar we slapen konden. Geen idee waar onze plek in de vloot was. Maar een race is nooit verloren (nu op de tracker gezien dat we het nog heel niet zo slecht hadden gedaan als we toen dachten. De voorspelde winddraaing op het kanaal kwam niet, onze SSB radio werkte toch nog steeds niet). We durfde niet altijd de code “0” te zetten vanwege onze schade aan de boegspriet. En toen verscheen de Fastnet rock aan de horizon, vanwege een windstilte konden we nog lang van dit uitzicht genieten. En wat is ze indrukwekkend. Vorig jaar heb ik 2 pogingen ondernomen en nu samen met de 527 ronden we DE rock! MAGISCH, over energie plekken gesproken. Wat heeft daar een waterkracht tegenaan gebeukt eeuwen lang.

Est is oost zo weten we nu. Dat is reden geweest waarom wij de meest westelijke boot waren op de terug weg, dit voor de tracker volgers onder jullie. Wij hadden het weerbericht verkeerd gehoord! Windstiltes volgenden. Zo schoven we met 1,5 knoop wind de baai van Douarnenez weer in. Als 15e over de finish lijn. In een zeer sterk veld!

Chapeau voor de winnaars Yves (trainingsgenoot van Ysbrand vorig jaar en inmiddels een Transat verder; So good to see you back on the water again!!!) en Xavier (3e in Transat 2009)in de 472. Waar we een tijd mee knokte om niet ingehaald te worden. Na 2 uur lieten we ze gaan. Met ons trainings grootzeil haalde we hun hoogte niet (we hadden geen tijd gehad om het wedstrijd zeil uit Nantes uit de opslag te halen). Ze kwamen 50 mijl voor nummer 2 in de Serie binnen! Waarmee ze het record verbraken van de Mini Fastnet.

Ook bij de Proto’s werd het record verbroken door 667, Eva Luna. De voormalige boot van Thomas Ruyan, winnaar Transat 2009. 14 boten stapten uit de race. Waaronder Nederlander Alfred Dijs-energie problemen-, Engelsman(woonachtig in Amsterdam) James Gaskin – hij verloor de top van zijn mast-en het Belgische duo Bert Bossyns en Koen Willaert- zij verloren een roer.

Het was een goede trainingsrace, waarin de korte voorbereidingsrtijd ons parten speelden, het vertrouwen in weersvoorspellingen die niet uit kwamen, en wat tactische schoonheidsfoutjes. Maar we zijn er weer…

Morgen van start. Vandaag een aardige generale, zij het dat we als laatste over de finishlijn kwamen, vanwege een speed training met Bruno(zusterschip D2, hij heeft de laatste wedstrijd gewonnen, daarvoor 3e, dus aardig op snelheid dachten we). Winnen van de proloog betekent bad luck. Laatste had niet gehoeven. Met wat onenigheid over 2×20 minuten wachten bij de bovenboei kwamen we weer terug in de haven. Na het heerlijke eten van de vrijwilligers. Gaan nu de 140 zeilers een voorlopig laatste nacht doorslapen. Ook wij.

Even kijken of alles weer werkt en zeilt. Na 13 knopen snelheid te hebben gevaren, 2 reven te hebben gezet, kunnen we met een gerust hart zeggen. Ze vaart wel.

Na 9 maanden alleen in een loods, valt er een hoop te doen aan ons bootje. Al het zout van de gevaren mijlen is een eigen leven gaan leiden. Zo heeft de Max Power, =brandstofcel, onze energiemotor rare kuren. Blijft ons compaslicht branden als het zeillicht aan gaat. Gaat het zeillicht aan als je het toplicht aan doet. En als je het toplicht uit doet gaat het zeillicht nooit meer uit. Corrosie op de meest onverwachte plekken. Mijn soldeersetje komt goed van pas. En zo wordt alles nog beter geseald dan een vorige keer…

We zijn er… back in good old Doaurnenez. Na 2 dagen stickeren in Concarneau, slapen in een Maree Haute bed. Nu een warm welkom in het dorpje waar het 2 jaar geleden voor ons begon…

Mini Fastnet 13-20 juni- Douarnenez- Fastnet Rock- Douarnenez- 600mijl DUO Christa/Ysbrand- 68 boten ingeschreven

1000 mijl Atlantique juni/juli SOLO- Christa

Les Sables–Les Açores–Les Sables 2010 1-29 augustus- 2600 mijl- SOLO Ysbrand – 40 boten ingeschreven