Met een lente zonnetje begon mijn volgende trainings sessie. 4 dagen op een rij, zoals gewoonlijk.

9.30 is de bedoeling dat je met boot start klaar ligt voor vertrek, met gesmeerde boterhammetjes(blijft altijd de vraag wanneer je ze naar binnen weet te proppen, te vaak kom ik terug in de haven met een onaangeraakt zakje). Spinaker hijsklaar in de reling. VHF op kanaal 69. En na een korte briefing en debriefing, deze 2 lopen naadloos inelkaar over, met het motortje en zodra het kan op zeil naar buiten. Waar we tussen 2 boeien de warming up doen om de slaap eruit te varen. Vervolgens  manouvres en/of speed tests. Gevolgd door een wedstrijdje tussen de rotsen door de baai uit en de wijde zee op, altijd omringd door het vertrouwde en gevreesde geluid van de alles ziende rib (rubberboot met trainer en tegenwoordig soms ook Ys),  En weer richting de haven, waar blijkt dat het alweer 17.00 of 18.00 is. Boot ‘cleanen’. Met de tekst ‘tomorrow we do the debriefing, a demain’, ga je dan moe en voldaan op zoek naar een hapje eten en een warm bed.

Zo ongeveer ziet een trainings dag eruit.

Dinsdag 3 maart ging de zon eruit, eindelijk werd het hogedruk gebied verdrongen boven Pornichet. Wind werd voorspeld. Stormvast de haven verlatend, zette ik al snel een eerste rif in het grootzeil. Voor het eerst voor de 758, want het zeil(713) kende het kunstje al. Ook de inter was gauw aan de beurt toen de wind en golven zich op bouwden. Na de warming up mochten de spinakers uit de tassen, om gijpen te oefenen bij de 18+ knopen wind. Op een schattig kort downwind baantje. Dat liet even op zich wachten. De boot had nog wat aandacht nodig voor deze krachten te trotseren. Een reparatie van de backstag, een giek die zich bijna los had weten te werken… en een los slingerende checkstay, kortom een nieuwe boot. En ondertussen zag ik mijn traningsgenoten hun spinakers zetten. Nr 1 ging direkt in de broach, om erin te blijven, tack en halyard eruit, gevolgd door een spi te water; Boom gebroken.(kwam me herkenbaar voor, ziet er bij een ander heel leerzaam uit) Nr 2 was met spi en al down aangekomen, waar ook deze spi in het water verdween na een flinke broach. Het Grootzeil ging naar beneden, en zo zowel de boom als de spi werd gered. Nr 3 had niet de durf om de spi te zetten. En 4 en 5 waren er niet.

De wind bouwde fijntjes nog even door. In middels stond er 23knopen (met vlagen in de 27). Trainingsgenoten Nr 1 en 3 verdwenen richting de haven en zo kwam het dat de vrouwen, Daniela en ik, de mannen eruit hadden gevaren. Samen gingen we tussen de rotsen door de wijde zee op gevolgd door de niet meer hoorbare rib. Ik wende aan het lawaai in mijn oren, de golven die uit alle richtingen kwamen, de bewegingen die deze slappe bak maakte. Ik voelde me wonderwel een soort van ‘thuis’. Geen commentaar kreeg ik op mijn tuning. ‘Het ziet er gewoon goed uit’ zei Ys. Ze was dan ook nog fijn te sturen tussen de golven door (maar heel wat palen rakend). Daniela zette het 2e rif, maar ik voelde me prima. Mezelf opmakend voor een downwind rak!!! Ik had mijn grote spi gewisseld voor de medium(nog altijd goed voor z’on 65 m2). De boom stond klaar.

‘You may go now’ schalde het door de marifoon. Als een soort te lang ingehouden adem liet ze het water los om erin planee vandoor te schieten. Ik hees mijn spi, paar graden omhoog, kwam vol en nu pas haalde ze opgelucht adem. Met een bonkend hart, even kijken hoe hard ik ging 16+!!!! 16+++, my God. Ik moest hoger om de boeien te halen. Ik trimde de spi en de stuurautomaat deed het stuurwerk. “You can do it, baby!’ schreeuwde ik mezelf en boot moed toe. Naast de boei is onherroepelijk het einde; de rotsen! ‘If you don’t see the buoys, drop your spi!” klonk het heel beslist voor de 2e keer door de marifoon. Maar ik had alles nodig om uit de broach te blijven en hoogte te varen om ze te halen. And I did! Daniela met genaker was nergens meer te zien evenals de rib. ‘You can gibe if you are through the rocks’. Gijpen? is hij gek geworden, 23kn wind. Maar overmoedig, bom bomvol adrealine en met een te hoge hartslag bereidde ik een gijp voor. En… ‘Off you go’ …met een stuurautomaat waar je U tegen zegt was ik totaal in control en bepaalde ik waar ik mijn zakdoekjes neerzette (ik had er 3). I did, Yes, I DID!!!

Alsof we vlogen… razend snel kwam het land, de haven dichterbij(een spannend zaakje om van open zee in dit tempo op lage wal af te stormen) tijd voor de drop… Alsof alles inene helemaal klopte, ging ook dat volgens het boekje. Grootzeil drop, en op de Inter, met motortje stand by, de haven in. En daar was weer de rib met daarin een staande ovatie!; een applaudiserende trainer, Sylvain (Ys was aanboord bij Daniela gestapt om haar genaker te redden uit de zee.)

Die zelfde nacht werd ik wakker te hoog was nog steeds mijn adrealine gehalte; 16knopen speed!

Ik kan niet ontkennen dat het egocentrisch is; een solozeil projekt, De Transat 650 te willen varen. En dat we er een hoop tijd, energie en geld in pompen. Maar ik groei als mens van de ervaring, Van het verleggen van mijn grenzen. Het opzoeken van mijn angsten. In woorden lijkt het zo cliche. Maar het loslaten van alles wat ik zo krampachtig vast heb gehouden is enorm bevrijdend.

Gelukkig groeit niet ieder door de zee op te gaan en solo te willen zeilen in een mini…

ps Ondertussen doet Ysbrand het erg goed tussen de grotere goden in de A-groep training!