Het is maandagavond. Morgen begint de reis, die allang begonnen is. De spullen hopen zich op; de nieuw gekochte, de oude vertrouwde, de altijd handige, de brood noodzakelijke, de niet te missen. De afgelopen week was een week van uitersten. Nog steeds is het uiterst spannend of alle stukjes nu wel gaan passen, zodat Ys en ik de ‘Demi-Cle’ samen in Pi, de 1e 2win650, kunnen varen. Maar veel belangrijker dan deze focus op de tijd en de stukken zit m in het menselijke vlak. Hoe kwetsbaar het leven inene was toen Friso, de vader van Ysbrand, deze week in het ziekenhuis terecht kwam. Maar mooi ook hoe, voor we in de boten stappen, we door elkaar geschud worden. Het leven is geen oneindig spel. De spelers zelf zijn eindige aan dit regelloze spel. Mooi ook hoe, we even stil gezet werden; de geboorte van Madhvi dochter van mijn lieve vriendin Inge. Ik ben er voor je… in gedachten dan. Lieve smsjes met steuntjes in de rug van lieve, lieve zussen. T raakt, t raakt heel diep. Kadootjes van pap en mam “ik dacht hier hebben jullie wat aan. Een ieniemini lichtgewicht opladertje voor de telefoon en een ieniemini lichtgewicht lampje. Kan Chris zoeken op de kaart waar Ys zit te bellen…” LiEvelien aan de telefoon die zegt dat ze me nu al mist, wat ze niet weet; ik haar veel erger…Ik zeg gewoon tot gauw.
Een laatste keer fysio, waar ik altijd mijn verhaal kwijt kon over verdwenen kielen, overlevingstacktieken, visseogen en botenbouwers in de 9 uur dat ik daar wekelijks doorbracht. “We gaan je volgen!”
De buren die al die spullen inclusief ons zelf heen en weer zien gaan, postbodes met pakjes opvangen, de boottrailer deels voor hun uitzicht hebben staan omdat dat ding nou eenmaal zo lang is.
Maar de enige die nog wel even een tijdje met ons mee mag hobbelen is Sis, de hond, want wat zijn de wandelingetjes geest verruimend als je tijden in de spullen en het leven zit.
