We hebben de weg wederom gevonden; Pi of Holland ligt weer in het franse water, Pornichet- Bretagne.

Het 2e trainingsweekend zit erop. En dachten we dat we een zware zomer hadden gehad om flinke spieren te kweken en veel ervaring op de 2win650 op te doen… Iets minder bleek waar. De eerste trainings mijlen gingen er stevig aan toe. Hoe simpel kan een overstagje zijn, maar als je al 4000 mijlen samen hebt gevaren. Is het ingesleten patroon niet snel vergeten. Stuntelend duikelden we door de kuip. Met een extra waarschuwing door de marifoon; “You sail alone the other is doing nothing… Also not talking Ysbrand!”

Voor ‘een gijpje’ met de grootste spinaker(genaker) bij een knoop of 15 moest ik nog wel even slikken… alleen… De blauwe/oude spi stond op en Ys mocht nog wel stuurautomaat spelen. hetgeen hij met overtuiging deed. De gehoopte samenwerking bleef achter. hij stuurde als een te hoog afgestelde automaat door de gijp heen. Maar het gelukte me maar mooi… Genoeg verbeter punten bleven achter, maar mezelf overtroffen.

Wat veelvuldig wordt gevraagd is wat het zeilen op dit niveau met onze relatie doet. Daar nu een enkel soort antwoord op. De lange races tot daaraan toe; dat is samen doorgaan, ieder zijn/haar kwaliteiten inzetten, af zien, over leven, en aan de overkant af stappen. Het is samen varen, intens leven en delen maar heeft weinig met een relatie te maken in de zin van de relatie leven; je zeilt samen. Daarentegen is deze training een andere slag; 1 zeilt en de ander kijkt. En kijken is voor 2 eigenwijze mensen nie gemakkelijk. De 1 met meer ervaring dan de ander. De 1 met meer zelfvertrouwen, lef en durf dan de ander. Kortom we leren veel van het zeilen en van elkaar omdat alle gangbare patronen, rollen door elkaar geschud worden. Laat ik het daar voor nu maar op houden. Op naar solo, maar samen…

Please follow and like us: